Το μέλλον δεν μπορεί να περιμένει...

Είναι γεγονός ότι η πολύμηνη διαπραγμάτευση, με ευθύνη κυρίως της κυβέρνησης, αλλά και των δανειστών, απορροφά μεγάλο μέρος από την «ενέργεια» της χώρας.



Πολιτικοί, επιχειρηματίες, απλοί πολίτες βρίσκονται εγκλωβισμένοι σ’ αυτήν την ατέρμονη αναζήτηση μιας λύσης με τους εταίρους, με αποτέλεσμα να χάνεται η ουσία της υπόθεσης, που δεν είναι άλλη από την επόμενη ημέρα της ελληνικής οικονομίας.

Η αβεβαιότητα, οι καθημερινές συγκρούσεις με τους θεσμούς, οι διαρροές περί Grexit, οι πυρετώδεις και πολύωρες συσκέψεις αναλώνονται στο σήμερα, στο πώς θα αντιμετωπιστούν τα τρέχοντα προβλήματα της χώρας με άμεση συνέπεια την εγκατάλειψη ενός μακρόπνοου σχεδίου για την ανάπτυξη και την παντελή έλλειψη προτάσεων ακόμη και για το πώς θα αλλάξει το παραγωγικό μοντέλο της Ελλάδας.

Ενώ δηλαδή η αγωνία θα έπρεπε να μετατρέπεται σε όσμωση για το πώς θα γίνει η οικονομία ανταγωνιστική, απαλλαγμένη από τη γραφειοκρατία, το σαθρό κρατικό μοντέλο και το κανονιστικό πλαίσιο που εμποδίζει την ανάπτυξη, όλη η συζήτηση αναλώνεται στον συντελεστή ΦΠΑ ή στο πώς θα κοπούν οι μισθοί και οι συντάξεις.

Και υπ’ αυτή την έννοια η κυβέρνηση έχει απόλυτο δίκαιο να ζητά μια ολιστική αντιμετώπιση του προβλήματος της ελληνικής οικονομίας με δεσμεύσεις για αναπτυξιακό πακέτο, που θα την απομακρύνει από το φάσμα της πολυετούς ύφεσης.

Βεβαίως, απαιτεί από τους δανειστές στήριξη με λανθασμένο τρόπο και παραβλέποντας τις δικές της υποχρεώσεις απέναντί τους.

Σε κάθε περίπτωση η αγορά περιμένει καλά νέα, απαιτεί την άρση της αβεβαιότητας, δεν αντέχει άλλο το «μαρτύριο της σταγόνας». Μπορεί να μην είναι αυτή τη στιγμή αντιληπτό, όμως, υπάρχουν επενδυτές -Ελληνες και ξένοι- που περιμένουν την ομαλοποίηση της οικονομίας για να τοποθετηθούν. Αλλωστε, το Χρηματιστήριο είναι σήμερα «φθηνό», οι εγχώριες επιχειρήσεις αναζητούν στρατηγικούς συμμάχους, ενώ στον τομέα του τουρισμού, του real estate και της ενέργειας έχουν δημιουργηθεί μεγάλες επενδυτικές ευκαιρίες.

Η Ελλάδα μπορεί να αποτελέσει ξανά πόλο έλξης επενδυτών, η στρατηγική της θέση την καθιστά πολύτιμο εταίρο για κάθε χώρα και κάθε επιχείρηση που θέλει να κάνει business στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου.

Με δύο προϋποθέσεις: Η πρώτη είναι να καταλάβει μεγάλο κομμάτι του πολιτικού συστήματος, αλλά και των πολιτών, ότι οι επιχειρήσεις και οι επενδύσεις δεν είναι εκ προοιμίου «ένοχες».

Η δεύτερη είναι να απενοχοποιηθεί η έννοια των μεταρρυθμίσεων. Οι αλλαγές που έπρεπε να έχει κάνει εδώ και χρόνια η Ελλάδα δεν μπορούν να καθυστερούν άλλο, ακόμη κι αν «ξεβολεύονται» ορισμένοι.

Είναι, λοιπόν, η ώρα να ξεκινήσει μια ευρύτερη συζήτηση για το τι χώρα θέλουμε. Επιθυμούμε να παραμείνουμε η τελευταία... «σοβιετικού τύπου» οικονομία στην Ευρώπη ή πρέπει να δούμε πώς η Ελλάδα θα αλλάξει ρότα και θα προσαρμοστεί στην παγκόσμια οικονομική σκηνή;

Θέλουμε τη διεθνή απομόνωση και το «κλείσιμο» των οικονομικών συνόρων ή οφείλουμε να θέσουμε τις βάσεις για μια ανοικτή οικονομία που θα φέρει επενδύσεις, ανάπτυξη, θέσεις εργασίας και ευημερία, η οποία δεν θα βασίζεται σε δανεικά;