Απαιτείται ψυχραιμία ......

Ο πανικός είναι ο χειρότερος εχθρός. Ειδικά σε περιόδους που θυμίζουν «πόλεμο».




Η Ελλάδα βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή. Με πολλά ανοικτά μέτωπα, με την οικονομία σε αδυναμία να προχωρήσει, με το πολιτικό σύστημα δύσκολο να αντιληφθεί τη σημαντικότητα των στιγμών. Κάτι οι λανθασμένες επιλογές, κάτι η δυσκολία της ελληνικής κοινωνίας να προσαρμοστεί στα πραγματικά δεδομένα, κάτι η εντελώς αψυχολόγητη συζήτηση που έχει ανοίξει για νέες εκλογές, λίγους μήνες μετά από αυτές του Σεπτεμβρίου, οδήγησαν σε ένα σκηνικό που δεν ταιριάζει στην Ελλάδα.

Η μεγάλη βουτιά του ελληνικού χρηματιστηρίου, το οποίο έχει χάσει σχεδόν 20% σε μόλις έξι συνεδριάσεις, είναι χαρακτηριστικό δείγμα του πανικού που οδηγεί σε λανθασμένες αποφάσεις. Πράγματι επικρατεί πολιτική αβεβαιότητα και υπάρχει η ανησυχία για τις διαπραγματεύσεις. Ομως, αυτό σε καμιά περίπτωση δεν δικαιολογεί το μαζικό ξεπούλημα, κυρίως των τραπεζικών μετοχών αλλά και εταιρειών με δυναμική, κεφάλαια, επενδυτικό πλάνο.

Μάλιστα, εδώ και αρκετούς μήνες στο Χ.Α. υπάρχουν μεγάλες επενδυτικές ευκαιρίες για επιχειρήσεις με σημαντικές προοπτικές.

Γι’ αυτό, λοιπόν, πρέπει να αναληφθούν πρωτοβουλίες απ’ όλες τις πλευρές για αναστροφή του κακού κλίματος. Η κυβέρνηση πρέπει να πάρει πολύ σημαντικές αποφάσεις και να κλείσει τα μέτωπα στο αγροτικό και το Ασφαλιστικό, ώστε να επέλθει η ισορροπία στην οικονομία και την κοινωνία. Και, παράλληλα, οφείλει να αντιμετωπίσει με μεγαλύτερο ρεαλισμό και δυναμισμό το Προσφυγικό.

Κυρίως δε οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες της και να προχωρήσει σε άμεση συμφωνία για την αξιολόγηση με τους Θεσμούς. Με τον τρόπο αυτό θα βελτιωθεί το κλίμα και θα απομακρυνθούν και τα ανόητα σενάρια για πρόωρες εκλογές ή άλλες πολιτικές λύσεις. Η κυβέρνηση εξελέγη με συγκεκριμένο στόχο και προγραμματισμό και οφείλει να τον φέρει σε πέρας. Η αντιπολίτευση οφείλει να ασκεί κριτική, αλλά μόνο μέχρι το σημείο που δεν θα βλάπτει τη χώρα. Και όλοι μαζί οφείλουν να επαναφέρουν την ηρεμία στην οικονομία και το Χρηματιστήριο.

Είναι άδικο, κυρίως για τις τράπεζες που ανακεφαλαιοποιήθηκαν με επιτυχία, να υφίστανται τις συνέπειες λαθών, παραλείψεων και καθυστερήσεων για τις οποίες οι ίδιες δεν φταίνε.