Καθήκον μας στην Ιστορία είναι να την ξαναγράψουμε

Υπάρχουν δύο ερμηνείες για την Ιστορία, οι οποίες θα μπορούσαν να αναλύσουν και τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα.



Η πρώτη γράφτηκε από τον Ιρλανδό συγγραφέα Tζορτζ Μπέρναρντ Σω: «Αν η Ιστορία επαναλαμβάνεται και το απροσδόκητο πάντα συμβαίνει, πόσο ανεπίδεκτος μαθήσεως από την εμπειρία είναι ο άνθρωπος;».

Η δεύτερη γράφτηκε από τον επίσης Ιρλανδό συγγραφέα και ποιητή Οσκαρ Ουάιλντ: «Το μόνο καθήκον μας απέναντι στην Ιστορία είναι να την ξαναγράψουμε».

Μετά από μια δραματική περίοδο κρίσης και μνημονίων και ένα ακόμη πιο δραματικό 2015, όπου η χώρα κινδύνευσε με μια εθνική καταστροφή μέσω της εξόδου από την ευρωπαϊκή οικογένεια, θα έπρεπε όλοι να σκεφτούν αν η Ιστορία πρέπει να ξαναγραφτεί και με ποιους όρους.

Θα είναι η επανάληψη ως φάρσα μιας ταραγμένης περιόδου στην οικονομία και την πολιτική; Θα ξαναγραφτεί ως τραγωδία, λες και δεν έβαλε μυαλό το πολιτικό σύστημα που διαχειρίζεται τις τύχες της χώρας;

Είναι ερωτήματα που έρχονται όλο και πιο συχνά τις τελευταίες ημέρες εξαιτίας των διαπραγματεύσεων που φαίνεται να καταλήγουν σε αδιέξοδο. Οι εκπρόσωποι των δανειστών έφυγαν και είναι άγνωστο πότε θα γυρίσουν, καμιά συμφωνία, σε κανένα κρίσιμο ζήτημα δεν επιτεύχθηκε και παράλληλα, άνοιξαν κι άλλα πολύ δύσκολα μέτωπα.

Την ίδια στιγμή τα «μαντάτα» από το εξωτερικό δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικά. Η Κρ. Λαγκάρντ θέτει ευθέως θέμα σύνδεσης του Ασφαλιστικού με την αναδιάρθρωση του χρέους. Η Κομισιόν «βλέπει» νέο δημοσιονομικό κενό και ζητά μέτρα για την επόμενη διετία, ενώ ο Β. Σόιμπλε παίζει όσο ξέρει καλύτερα απ’ όλους, το παιχνίδι του «κακού μπάτσου». Επαναφέρει δια της πλαγίας τα σενάρια περί Grexit και ηγείται μιας ομάδας σκληροπυρηνικών που δεν υπολογίζουν ούτε την έκρηξη της λαϊκής αντίδρασης στην Ελλάδα, ούτε μια ενδεχόμενη πολιτική κρίση που θα προκαλέσει νέες πληγές στην οικονομία.

Οπως αντιλαμβάνεται κάθε αντικειμενικός παρατηρητής, η Ελλάδα βρίσκεται ξανά στο ίδιο έργο θεατής. Οπως και πέρυσι που υπήρχε αδιέξοδο με τους δανειστές και φόβος ότι θα στεγνώσουν τα ταμεία. Οπως και πέρυσι που οι πιέσεις για σκληρά μέτρα ήταν αφόρητες με βασικό «όπλο» εκβιασμού το Grexit.

Το ερώτημα, επομένως, είναι ότι αφού δεν άρεσε σε κανέναν το περσινό δράμα, γιατί το ανεβάζουμε ξανά στη σκηνή. Γιατί η χώρα, η οικονομία, οι πολίτες, οι επιχειρηματίες ξαναζούν την ίδια ιστορία, αντί να έχουν φροντίσει όλοι να την ξαναγράψουν διαφορετικά. Οπως παρατήρησε δηλαδή ο Σω, είναι οι Ελληνες ανεπίδεκτοι μαθήσεως και δεν χρησιμοποιούν την τραγική εμπειρία του 2015 για να αλλάξουν τη μοίρα τους;

Η παρατήρηση ισχύει για όλους, κυρίως δε για την κυβέρνηση και τα πολιτικά κόμματα. Η πρώτη οφείλει να δείξει ότι μπορεί να κυβερνήσει και να αναλάβει το βάρος των αποφάσεών της, εφόσον εκτιμά ότι μόνον έτσι θα βγει η χώρα από την κρίση. Τα δε κόμματα οφείλουν να παραμερίσουν το πρόσκαιρο συμφέρον τους και να δουν τη γενικότερη εικόνα. Κανείς δεν πρέπει να τραβήξει το σκοινί, κανείς δεν πρέπει να επαναφέρει εφιαλτικά σενάρια.

Οι δε πολίτες, οι οποίοι έχουν υποστεί τα πάνδεινα έξι χρόνια τώρα, οφείλουν να δείξουν ψυχραιμία και σύνεση. Κυρίως δε πρόθεση για διάλογο κι όχι στείρες αντιδράσεις.

Ευχή όλων είναι η Ιστορία να ξαναγραφτεί μόνο προς την κατεύθυνση της αποτίναξης της οικονομικής κρίσης κι όχι προς μια τραγωδία που θα οδηγήσει δεκαετίες πίσω την Ελλάδα.