Το λάθος που πρέπει να διορθωθεί

H παραχώρηση στο νέο Υπερ-ταμείο, έξι εταιρειών του Δημοσίου, αποτελεί ουσιαστικά την πρώτη «προίκα» ενός φορέα που προβλεπόταν από τη συμφωνία του καλοκαιριού του 2015.



Εδώ και πολλούς μήνες η υπόθεση του συγκεκριμένου ταμείου, το οποίο ουσιαστικά ελέγχεται από τους δανειστές, είχε μείνει στην άκρη.

Ούτε οι Θεσμοί πίεσαν ιδιαίτερα, ούτε και η κυβέρνηση επιτάχυνε τις διαδικασίες. Μέχρι που το πλήρωμα του χρόνου έφτασε και το Υπερ-ταμείο αναλαμβάνει να πάρει το σύνολο σχεδόν της κινητής και ακίνητης περιουσίας του κράτους και να το διαχειριστεί κατά το δοκούν.

Πράγματι, είναι επιτυχία ότι αποφεύχθηκε η μεταφορά της έδρας σε κάποια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, αν και αυτό θα έπρεπε να είναι δεδομένο. Ομως, ποιος διασφαλίζει ότι η διοίκηση που θα επιλεγεί θα λογοδοτεί για τις ενέργειες που κάνει;

Ποιος θα ελέγχει τις πράξεις του προέδρου που πιθανότατα θα είναι ξένος κι ενός διευθύνοντος συμβούλου, ο οποίος θα επιλεγεί με τη σύμφωνη γνώμη των Βρυξελλών;

Η δημιουργία του συγκεκριμένου ταμείου αποκρατικοποιήσεων είναι η μεγαλύτερη ήττα στη διαπραγμάτευση και κανείς πλέον δεν το αμφισβητεί. Και ο λόγος είναι ότι η παραχώρηση του συνόλου της δημόσιας περιουσίας, ακόμη κι αν δεν «ξεπουληθεί» όπως φοβούνται ορισμένοι, αποτελεί ένδειξη ότι οι δανειστές δεν εμπιστεύονται την Ελλάδα και παίρνουν «λύτρα», προκειμένου να είναι διασφαλισμένοι.

Το κακό έγινε και είναι διαχρονικό. Αυτό που πρέπει να γίνει τώρα είναι να διαψεύσουμε τις... προσδοκίες των σκληρών δανειστών, που «βλέπουν» ότι μπορούν να κερδίσουν από τη δυστυχία της Ελλάδας. Κι αυτό θα το πετύχουμε μόνο εφόσον προωθηθούν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και το κράτος πάψει να είναι τόσο σπάταλο.

Και βεβαίως, όταν οι ΔΕΚΟ πάψουν να λειτουργούν με λογική δημοσίου, χωρίς αναπτυξιακά σχέδια και η ακίνητη περιουσία σταματήσει να «αραχνιάζει», αλλά δοθεί για αξιοποίηση με τον βέλτιστο για το δημόσιο συμφέρον τρόπο.

Χρειάζονται, όμως, πολιτικοί με όραμα για να προχωρήσουν. Αραγε, υπάρχουν;