«Πόλεμος» που βαθαίνει το τέλμα

Η ανάλυση του πολιτικού και οικονομικού τοπίου γίνεται όλο και πιο εξαντλητική. Τούτο δεν συμβαίνει διότι υπάρχουν δυσκολίες στην αποκρυπτογράφησή του. Αλλά διότι έχουμε απέναντί μας ένα μόνιμο και πνιγηρό τέλμα το οποίο διαρκώς ανακυκλώνεται διαιωνίζοντας αδιέξοδα.




Τόσο εκείνοι που κυβερνούν όσο και εκείνοι που αντιπολιτεύονται, απλώς επαναλαμβάνουν τον χειρότερο εαυτό τους. Και τα δύο στρατόπεδα αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία στη διαιώνιση του τέλματος. Καμιά πλευρά δεν τολμά να κάνει την υπέρβαση. Να σπάσει τον φαύλο κύκλο. Να ταράξει τα στάσιμα και τοξικά πολιτικά νερά. Όχι μόνο τώρα. Αλλά από την εποχή που ξέσπασε η κρίση.

Η κρίση, όλοι γνωρίζουμε, πως δεν ταλάνισε μόνο την Ελλάδα. Ιρλανδία, Πορτογαλία και Κύπρος μπήκαν σε σκληρά προγράμματα. Η Ισπανία ήταν υπό αυστηρή επιτήρηση. Όλες οι χώρες αυτές βγήκαν από τα προγράμματα και έχουν βρει το δρόμο τους. Η χώρα μας ήταν από την αρχή το μαύρο πρόβατο και τώρα είναι ακόμη πιο μαύρο, λόγω της αναπόφευκτης σύγκρισής της με τις άλλες τέσσερις. Όσα λάθη και να έκαναν οι δανειστές στη συνταγή τους, είναι κυρίως το πολιτικό προσωπικό της χώρας μας, που ευθύνεται - με συντριπτική διαφορά - για τη διαιώνιση του τέλματος. Ενώ η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, στη βαρουφάκειο φάση της, έφθασε ένα βήμα πριν το Grexit.

Σε εκείνη την κομβική συγκυρία, ο Τσίπρας τόλμησε να συγκρουστεί με την «παλαβή Αριστερά» (Looney Left) στο κόμμα του. Ταυτόχρονα, τα φιλοευρωπαϊκά κόμματα, με πρωταγωνιστή τον Μεϊμαράκη, ψήφισαν την επώδυνη συμφωνία και κράτησαν τη χώρα στην Ε.Ε. Ήταν η καλύτερη στιγμή του κομματικού συστήματος σε μια θλιβερή πορεία από το ξέσπασμα της κρίσης, όπου δύο αξιωματικές αντιπολιτεύσεις (Σαμαράς, Τσίπρας) ήταν λαϊκιστικές και συγκρουσιακές, όπως άλλωστε και το 2009 ο Γ. Παπανδρέου, προσθέτοντας τη ανευθυνότητα του «λεφτά υπάρχουν». Και φθάνουμε στο σήμερα. Πολύ σωστά και θαρραλέα ο Β. Μεϊμαράκης κάλεσε το κόμμα του να ακολουθήσει και στη φάση αυτή το παράδειγμά του. Για να σταλεί ένα μήνυμα συναίνεσης στην Ευρώπη. Αλλά και για να γίνει, επιτέλους, ένα βήμα στο να διαμορφωθεί μια αντίστοιχη κουλτούρα σε μια χώρα, όπου βασιλεύει η ακραία πόλωση δηλητηριάζοντας τα πάντα.

Την περασμένη εβδομάδα έκανα το λάθος να εικάσω πως η ΝΔ μοιάζει να χαμηλώνει τους τόνους έναντι της κυβέρνησης. Μετέτρεψα μία προσδοκία σε πιθανότητα. Έπεσα έξω. «Στενοί συνεργάτες» του αρχηγού της ΝΔ διέρρεαν πως η οξύτητα θα κλιμακωθεί και «θα λάβει τα χαρακτηριστικά ολοκληρωτικού πολέμου». Και ακριβώς επειδή το στρατηγικό ατόπημα της σταυροφορίας για «εκλογές τώρα» δεν περπατά, με τη σαφώς μεγαλύτερη πλειοψηφία να μην τις επιθυμεί, οι ίδιοι συνεργάτες επιχειρούν, στο σημείο αυτό, να κάνουν το μαύρο άσπρο, υπονοώντας ότι η κοινή γνώμη στηρίζει τη στρατηγική αυτή. Παράλληλα, ο Μεϊμαράκης απειλήθηκε, μέσω διαρροών από το κόμμα του, με διαγραφή. Την ίδια ώρα, ακραία δεξιός βουλευτής (εκ των δύο μεταγραφών του Σαμαρά), που απέρριψε δημόσια τη συναίνεση που προσέφερε η ΝΔ το 2015, δεν δέχθηκε καν επίπληξη. Το συμπέρασμα από όλα αυτά, δυστυχώς, είναι πως η ηγεσία της ΝΔ έχει αιχμαλωτιστεί από τον άρρωστο κομματικό μικρόκοσμό της δυναμώνοντας την κουλτούρα σύγκρουσης, που έχει εδραιωθεί στον τόπο, από την εποχή της κρίσης.

Βεβαίως ο Αλέξης Τσίπρας, διαχρονικά συγκρουσιακός, με έναν ακραίο συνέταιρο, θερίζει όσα έχει σπείρει. Επέλεξε συχνά μια συμπεριφορά πυρπολητή του πολιτικού κλίματος με αποτέλεσμα να επαφίεται τώρα στην όποια «γενναιοδωρία των ξένων» για συναίνεση, όπως θα έλεγε ο Τένεσι Ουίλιαμς. Όμως οι ανταγωνιστές του Τσίπρα δεν πρόκειται να συμπεριφερθούν γενναιόδωρα. Άλλωστε, όλοι περιμένουν όλους στη γωνία ψάχνοντας για ψίχουλα πολιτικών πόντων σε ένα τοπίο απαξίωσης των πάντων. Και επειδή όλα τα κόμματα και όλες οι ηγεσίες φθείρονται περισσότερο παρά ποτέ, στρέφουν το βλέμμα μόνο στους πιο φανατικούς ψηφοφόρους τους. Και στα χειρότερα ένστικτά τους.

Άρα, με αυτό το πολιτικό προσωπικό, με αυτά τα κόμματα, κάθε ελπίδα, ακόμη και για την πιο στοιχειώδη συναίνεση, δεν έχει καμία τύχη. Με τεράστιο κόστος για τη χώρα. Καθώς χωρίς συναίνεση η Ελλάδα θα συνεχίσει να είναι κατάμονη στην Ευρωζώνη έχοντας πλέον ως ιδανικό της το να αποφεύγει απλώς τα χειρότερα. Και στην καλύτερη περίπτωση να σέρνεται στο τέλμα ελπίζοντα να μην πνιγεί. Η ευθύνη λοιπόν όλων των ηγεσιών των μεγάλων και μικρών κομμάτων είναι τεράστια. Ο πόλεμός τους γίνεται πάνω σε μία χώρα που βρίσκεται στον αναπνευστήρα.