Δευτέρα 10 Απριλίου 2017

Η κανονικότητα και η αυτογνωσία

Πριν από λίγες ημέρες ο Πάνος Σκουρλέτης είπε ότι «από τον Ιανουάριο του 2015 η μη κανονικότητα έχει γίνει κανονικότητα». Παρά το γεγονός ότι ο ίδιος το έλεγε θέλοντας να αναδείξει τις προκλήσεις της δικής του κυβέρνησης, και χωρίς ίχνος αυτοκριτικής για τα λάθη που έχουν γίνει, πρόκειται για μια μεγάλη αλήθεια.



Η μη κανονικότητα στην πολιτική και κυρίως στην οικονομική ζωή του τόπου, θεωρείται κάτι φυσιολογικό. Κι αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο για το μέλλον της χώρας.
Ανεξαρτήτως των ευθυνών των δανειστών ή της κυβέρνησης, είναι μια κατάσταση που σαμποτάρει το μέλλον των επόμενων γενεών, όσο δραματικό κι αν ακούγεται αυτό.
Δεν μπορεί να είναι κανονικό το γεγονός ότι επί οκτώ χρόνια η χώρα βρίσκεται σε βαθιά ύφεση. Να έχει χαθεί πάνω από το 25% του ΑΕΠ, να βουλιάζουν οι βασικοί τομείς της οικονομίας και η Ελλάδα να κρατιέται ζωντανή μόνο από τον τουρισμό.
Είναι εκτός πραγματικότητας να μιλάμε ακόμη και σήμερα για τον κίνδυνο ενός Grexit, οι ελληνικές επιχειρήσεις να κλείνουν η μία μετά την άλλη, οι τράπεζες να βρίσκονται στην κόψη του ξυραφιού. Και το κυριότερο, δεν είναι κανονικό να μην υπάρχει ελπίδα στον ελληνικό λαό ότι θα βγει από το τέλμα που βρίσκεται.
Η «ανωμαλία» στη χώρα δεν ξεκίνησε από το 2015, όμως, συνεχίζεται με αμείωτη ένταση και γι’ αυτό έχουν ευθύνες όλοι. Η διαπιστωτική διάθεση των πολιτικών να καταγράφουν το πρόβλημα, να βγάζουν διαπρύσιους λόγους κατά των ορατών και αόρατων εχθρών, αλλά να μην προχωρούν ποτέ σε συγκεκριμένες κινήσεις που θα αποδεικνύουν πως έχουν τη δυνατότητα να αλλάξουν τον ρου της ιστορίας, είναι εξοργιστική.
Ειδικά η εκάστοτε κυβέρνηση και οι υπουργοί, ο καθένας στον δικό του τομέα, οφείλουν να μην κάνουν διαπιστώσεις, αλλά να κάνουν τη δουλειά τους όσο καλύτερα μπορούν. Ώστε να ξεκολλήσει η χώρα από την κατάσταση της μη κανονικότητας.
Δυστυχώς η προηγούμενη κυβέρνηση δεν κατάφερε να κάνει ξανά τη χώρα κανονική, επειδή φοβήθηκε το πολιτικό κόστος κι έπεσε θύμα του λαϊκισμού. Η παρούσα κυβέρνηση κατατρύχεται από εμμονές που δεν την αφήνουν να κάνει «ιδιοκτησία» της το μνημόνιο που η ίδια υπέγραψε. Αλλά και οι δανειστές έχουν τεράστιο μερίδιο ευθύνης για το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα που βρέθηκε σε κρίση, αλλά δεν κατάφερε να επιστρέψει. Ακόμη και στην Πορτογαλία βρήκαν τη συνταγή για να μειώσουν θεαματικά το έλλειμμα και ταυτόχρονα να βοηθήσουν μισθωτούς και συνταξιούχους.
Τι έχουν, άραγε, οι άλλες χώρες που εμείς δεν μπορούμε να αποκτήσουμε για να βγούμε από τη μη κανονικότητα; Πολλά θα μπορούσε να πει κανείς, όμως, ίσως μια λέξη είναι η πιο ταιριαστή: «Αυτογνωσία». Ποτέ οι Ελληνες σ’ αυτά τα χρόνια δεν κατάφεραν να δουν τις πραγματικές αιτίες της κρίσης. Ακόμη και τώρα πιστεύουν ότι τα μνημόνια έφεραν την κρίση κι όχι το αντίθετο. Κι ακόμη και τώρα εκτιμούν ότι με το πάτημα ενός κουμπιού θα επιστρέψει η χώρα στο 2006, όταν υπήρχαν λεφτά και η Ελλάδα ζούσε ακόμη το μετα-ολυμπιακό της όνειρο.
Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, όλοι με το να καταλάβουμε πως μόνο με σκληρή δουλειά θα γίνει η χώρα όπως ήταν, αλλά έπειτα από πολλά χρόνια. Ότι θα επιστρέψει η κανονικότητα.
 
website counter
friend finderplentyoffish.com