Τι είναι πιο σημαντικό στη χώρα αυτή; Και γιατί το πολιτικό σύστημα,
αλλά και μεγάλο μέρος των πολιτών, θέλγονται από την ασημαντότητα που
υπάρχει πληθώρα στον δημόσιο διάλογο; Γιατί π.χ. να απασχολεί τους
πάντες η πολιτική σκιαμαχία των δύο μεγάλων κομμάτων, όταν η κοινωνία
βρίσκεται αντιμέτωπη με μείζονα προβλήματα;
Κάθε μέρα «επεισόδια» μεταξύ κυβέρνησης και ΝΔ. Οι αρχηγοί και οι εκπρόσωποι πιάνονται από λέξεις ή φράσεις για να εξαπολύσουν επίθεση. Η εγκαινίαση σημαντικών οδικών έργων γίνεται πεδίο έντονης αντιπαράθεσης για το ποιος τα σχεδίασε, ποιος τα κατασκεύασε ή ποιος τα ξεμπλόκαρε. Λες και το κράτος δεν έχει συνέχεια ή, όπως πολύ σωστά ανέφερε ο πρωθυπουργός, τα έργα δεν ανήκουν πρωτίστως στον λαό.
Η ποιότητα του πολιτικού διαλόγου έχει πέσει πολύ χαμηλά τα τελευταία χρόνια. Και κυρίως λείπει, ιδιαίτερα στα χρόνια της κρίσης, η κουλτούρα της συνεννόησης, της προσπάθειας για χάραξη ενιαίας, εθνικής στρατηγικής που θα ακολουθείται ανεξαρτήτως του κόμματος που κυβερνά.
Η χώρα μοιάζει να είναι χωρισμένη στα δύο, σαν δύο διαφορετικοί κόσμοι, παρά το γεγονός ότι τα δύο μεγάλα κόμματα μνημονιακά μπορούν να χαρακτηριστούν και τίποτε άλλο. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει περάσει πάνω από 200 μνημονιακές υποχρεώσεις και η ΝΔ ξεκάθαρα δηλώνει πίστη στις δεσμεύσεις που απορρέουν από τις συμφωνίες. Ουσιαστικά, δηλαδή, δεν υπάρχουν μεγάλες διαφορές ως προς την πορεία της οικονομίας, όμως, ο πόλεμος είναι ανηλεής με χτυπήματα κάτω από τη μέση και από τις δύο πλευρές.
Συμπέρασμα: Τα κόμματα δεν μπορούν να εκπαιδεύουν τους πολίτες σε συγκρούσεις άνευ ουσίας και σε ένα πολιτικό διάλογο παντελώς ευτελή. Οταν υπάρχουν διαφορές, αυτές τις λύνει ο ελληνικός λαός στην κάλπη. Και σε κρίσιμες στιγμές για τη χώρα θα πρέπει να υπερτερεί το εθνικό συμφέρον από το κομματικό. Είναι η μόνη ελπίδα σωτηρίας, προτού υπάρξει κάποιο «ατύχημα» που θα φέρει εθνική καταστροφή.
Κάθε μέρα «επεισόδια» μεταξύ κυβέρνησης και ΝΔ. Οι αρχηγοί και οι εκπρόσωποι πιάνονται από λέξεις ή φράσεις για να εξαπολύσουν επίθεση. Η εγκαινίαση σημαντικών οδικών έργων γίνεται πεδίο έντονης αντιπαράθεσης για το ποιος τα σχεδίασε, ποιος τα κατασκεύασε ή ποιος τα ξεμπλόκαρε. Λες και το κράτος δεν έχει συνέχεια ή, όπως πολύ σωστά ανέφερε ο πρωθυπουργός, τα έργα δεν ανήκουν πρωτίστως στον λαό.
Η ποιότητα του πολιτικού διαλόγου έχει πέσει πολύ χαμηλά τα τελευταία χρόνια. Και κυρίως λείπει, ιδιαίτερα στα χρόνια της κρίσης, η κουλτούρα της συνεννόησης, της προσπάθειας για χάραξη ενιαίας, εθνικής στρατηγικής που θα ακολουθείται ανεξαρτήτως του κόμματος που κυβερνά.
Η χώρα μοιάζει να είναι χωρισμένη στα δύο, σαν δύο διαφορετικοί κόσμοι, παρά το γεγονός ότι τα δύο μεγάλα κόμματα μνημονιακά μπορούν να χαρακτηριστούν και τίποτε άλλο. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει περάσει πάνω από 200 μνημονιακές υποχρεώσεις και η ΝΔ ξεκάθαρα δηλώνει πίστη στις δεσμεύσεις που απορρέουν από τις συμφωνίες. Ουσιαστικά, δηλαδή, δεν υπάρχουν μεγάλες διαφορές ως προς την πορεία της οικονομίας, όμως, ο πόλεμος είναι ανηλεής με χτυπήματα κάτω από τη μέση και από τις δύο πλευρές.
Συμπέρασμα: Τα κόμματα δεν μπορούν να εκπαιδεύουν τους πολίτες σε συγκρούσεις άνευ ουσίας και σε ένα πολιτικό διάλογο παντελώς ευτελή. Οταν υπάρχουν διαφορές, αυτές τις λύνει ο ελληνικός λαός στην κάλπη. Και σε κρίσιμες στιγμές για τη χώρα θα πρέπει να υπερτερεί το εθνικό συμφέρον από το κομματικό. Είναι η μόνη ελπίδα σωτηρίας, προτού υπάρξει κάποιο «ατύχημα» που θα φέρει εθνική καταστροφή.
