Θρίαμβος, πανωλεθρία ή πανωλεθρίαμβος; Ανάλογα με την πολιτική
τοποθέτηση του καθενός η προκαταρκτική συμφωνία που επιτεύχθηκε χθες τα
ξημερώματα στο Hilton έγινε για ακόμη μια φορά πεδίο έντονων πολιτικών
αντιπαραθέσεων. Αλλά και μια ακόμη ευκαιρία για να διαπιστώσει κανείς
την ακρότητα με την οποία αντιμετωπίζονται τα γεγονότα στην Ελλάδα.
Από τη μια η κυβέρνηση πανηγυρίζει γιατί έκλεισε τη συμφωνία κι εκτιμά ότι άνοιξε ο δρόμος για το συνολικό deal και για το χρέος. Και κατηγορεί, δικαίως, την αντιπολίτευση ότι, ενώ πίεζε να κλείσει η διαπραγμάτευση, τώρα κατηγορεί την κυβέρνηση που την έκλεισε.
Από την άλλη, η αξιωματική αντιπολίτευση κατακεραυνώνει την κυβέρνηση για τη δραματική καθυστέρηση που επέδειξε και η οποία ευθύνεται για τον «λογαριασμό» που είναι βαρύτερος απ’ ό,τι θα μπορούσε να είναι.
Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση, ωστόσο, κανείς δεν αμφισβητεί ότι η αποδοχή νέων σκληρών μέτρων με μειώσεις συντάξεων και νέους φόρους, είναι εντελώς αναπτυξιακή πολιτική. Και θα φανεί όχι από το 2019, όταν θα εφαρμοστεί η συμφωνία, αλλά άμεσα, αφού η ψυχολογία στην οικονομία παίζει κυρίαρχο ρόλο.
Δυστυχώς για ακόμη μια φορά η Ελλάδα πήγε στη διαπραγμάτευση με την πλάτη στον τοίχο και με τους δανειστές αδιάλλακτους. Τα μέτρα είναι και υφεσιακά και επιδεινώνουν τη λιτότητα, αλλά και δεν δεσμεύουν -προς το παρόν- την τρόικα για λύση στο χρέος ή για μικρότερα πλεονάσματα.
Ομως, η χώρα δεν πρέπει να μπει σε μια ατέρμονη συζήτηση και σε πολιτική σκιαμαχία που δεν έχει καμιά αξία. Τα πολιτικά κόμματα, πέραν των σκοπιμοτήτων, οφείλουν να αφυπνιστούν ώστε να αφυπνίσουν και τους πολίτες. Αυτή την ώρα, όπως και κάθε ώρα που επώδυνα μέτρα αποφασίζονται, δεν πρέπει να παραλύσει η χώρα, αλλά πρέπει να προσπαθήσει να βγει από το τούνελ. Η ευκαιρία υπάρχει με γενναία ρύθμιση του χρέους, ένταξη στο QE, αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των αγορών, προσέλκυση μεγάλων επενδύσεων, έξοδο στις αγορές.
Από τη μια η κυβέρνηση πανηγυρίζει γιατί έκλεισε τη συμφωνία κι εκτιμά ότι άνοιξε ο δρόμος για το συνολικό deal και για το χρέος. Και κατηγορεί, δικαίως, την αντιπολίτευση ότι, ενώ πίεζε να κλείσει η διαπραγμάτευση, τώρα κατηγορεί την κυβέρνηση που την έκλεισε.
Από την άλλη, η αξιωματική αντιπολίτευση κατακεραυνώνει την κυβέρνηση για τη δραματική καθυστέρηση που επέδειξε και η οποία ευθύνεται για τον «λογαριασμό» που είναι βαρύτερος απ’ ό,τι θα μπορούσε να είναι.
Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση, ωστόσο, κανείς δεν αμφισβητεί ότι η αποδοχή νέων σκληρών μέτρων με μειώσεις συντάξεων και νέους φόρους, είναι εντελώς αναπτυξιακή πολιτική. Και θα φανεί όχι από το 2019, όταν θα εφαρμοστεί η συμφωνία, αλλά άμεσα, αφού η ψυχολογία στην οικονομία παίζει κυρίαρχο ρόλο.
Δυστυχώς για ακόμη μια φορά η Ελλάδα πήγε στη διαπραγμάτευση με την πλάτη στον τοίχο και με τους δανειστές αδιάλλακτους. Τα μέτρα είναι και υφεσιακά και επιδεινώνουν τη λιτότητα, αλλά και δεν δεσμεύουν -προς το παρόν- την τρόικα για λύση στο χρέος ή για μικρότερα πλεονάσματα.
Ομως, η χώρα δεν πρέπει να μπει σε μια ατέρμονη συζήτηση και σε πολιτική σκιαμαχία που δεν έχει καμιά αξία. Τα πολιτικά κόμματα, πέραν των σκοπιμοτήτων, οφείλουν να αφυπνιστούν ώστε να αφυπνίσουν και τους πολίτες. Αυτή την ώρα, όπως και κάθε ώρα που επώδυνα μέτρα αποφασίζονται, δεν πρέπει να παραλύσει η χώρα, αλλά πρέπει να προσπαθήσει να βγει από το τούνελ. Η ευκαιρία υπάρχει με γενναία ρύθμιση του χρέους, ένταξη στο QE, αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των αγορών, προσέλκυση μεγάλων επενδύσεων, έξοδο στις αγορές.
