Παπαγήγα: Παιχνίδι με την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας μετά τις εκλογές

Η γγ του ΚΚΕ, Αλ. Παπαρήγα πραγματοποίησε σήμερα την κεντρική προεκλογική της ομιλία στο Πεδίο του Άρεως. Η κ. Παπαργήγα αναφέρθηκε σε όλα τα ζητήματα που απασχόλησαν τους τελευταίους μήνες την επικαιρότητα, όπως η οικονομική κρίση, η ανεργία και τα προγράμματα stage, η Siemens και τα Ταμεία. Κατηγόρησε μάλιστα τα μικρότερα κόμματα της αντιπολίτευσης ότι σιγοντάρουν τα δύο μεγάλα κόμματα. Συγκεκριμένα η κ. Παπαρήγα ανέφερε:

"Όπως σε κάθε εκλογική μάχη που έχουμε γνωρίσει έτσι και σ' αυτήν,


ακόμα χειρότερα από πριν, πάνω από το κεφάλι του εργαζόμενου και δοκιμαζόμενου λαού από την αντιλαϊκή πολιτική, και τα δύο κόμματα, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ κρέμασαν εκβιαστικά και τρομοκρατικά διλήμματα, έξω και πέρα από τα πραγματικά προβλήματα και διλήμματα που δοκιμάζουν οι εργατοϋπάλληλοι, οι φτωχοί αγρότες, οι μικροί επιχειρηματίες, οι νέοι και οι γυναίκες. Και μόνο για τον εκβιασμό που δέχονται σήμερα οι εργαζόμενοι αξίζει να τιμωρήσουν και τα δύο κόμματα στην κάλπη. Δεν απαιτούν μόνο νέες θυσίες, θέλουν το λαό και υποταγμένο, με σκυμμένο το κεφάλι. Πρέπει να πάρουν απάντηση. Πρέπει να δοθεί μήνυμα. Την άλλη μέρα των εκλογών δεν θα υπάρχει μόνο κυβέρνηση αλλά πρέπει να υπάρχει και ένα ισχυρό κίνημα αγώνα, ασυμβίβαστο και ανυποχώρητο.

Κανένας εφησυχασμός. Μέχρι να κλείσουν οι κάλπες δεν πρέπει ούτε ένας ψηφοφόρος που ανήκει στα λαϊκά στρώματα και θέλει για δεύτερη φορά από το 2007 να ρίξει το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ, ανεξάρτητα αν έχει κάποιες διαφωνίες μαζί μας, να μη υποκύψει σε εκβιασμούς. Νέοι και νέες που ανήκουν στα εργατικά λαϊκά στρώματα να δώσουν την πρώτη ψήφο τους στο ΚΚΕ. Θα είναι κερδισμένοι γιατί έκαναν ένα ξεκίνημα κόντρα στο ρεύμα της πειθαρχίας, της συναίνεσης, της υποταγής, της υπόκλισης στον ισχυρό.

Παιχνίδι με την εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας

Και μετά τις εκλογές να είσαστε βέβαιοι ότι θα παίξουν και οι δύο πάλι τον κίνδυνο νέων εκλογών, με πρόσχημα την εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας.

Οι εκλογές δεν είναι ούτε τραγωδία ούτε ευτυχία. Εξαρτάται πώς ο λαός χρησιμοποιεί το όπλο της ψήφου. Αν την χρησιμοποιεί ως βόλι κατά της καταστροφικής δικομματικής εναλλαγής. Αν ενισχύει το μετερίζι της δυναμικής και πραγματικής αντιπολίτευσης, της λαϊκής αντιπολίτευσης.

Λίγες μέρες πριν τις εκλογές έριξαν δόλωμα με ακόμα πιο εξοργιστικό τρόπο στους νέους και τις νέες, στους γονείς τους για τα προγράμματα Stage. Η διαμάχη για τα «πράσινα» και τα «γαλάζια» παιδιά, τα δικά μας και τα δικά σας ήταν αποκαλυπτική.

Δεν ζούμε σε άλλο πλανήτη, ξέρουμε καλά ότι η πολιτική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ είναι αδύνατο να απαλλαγεί από το καρότο της ρουσφετολογίας. Είναι αδύνατο τα κόμματα αυτά να μην κάνουν εμπόριο ψήφων, να μην προσβάλλουν την αξιοπρέπεια αυτών που έχουν πιεστική ανάγκη, δεν αντέχουν την φτώχεια. Είναι κάλπικες οι κορώνες περί αξιοκρατίας, σεβασμού του πολίτη και κοινωνικής δικαιοσύνης. Δεν άλλαξαν και ούτε πρόκειται να αλλάξουν τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ. Θα γίνονται χειρότεροι.

Στην παγίδα έχουν πιαστεί και τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης. Σιγοντάρουν τις διάφορες αποκαλύψεις για κομματικούς διορισμούς, αναξιοκρατία κλ.π. Αλλά όταν τα κόμματα αυτά κατακτούν θέσεις στην τοπική αυτοδιοίκηση αναπαράγουν τη ρουσφετολογία και την αναξιοκρατία στον κύβο.

Η κρίση είναι γέννημα του καπιταλιστικού συστήματος

Η κρίση είναι γέννημα θρέμμα του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος, της στρατηγικής που υπηρετεί τη συγκέντρωση κεφαλαίου, την ακάθεκτη κερδοφορία. Εκεί βρίσκεται και η αιτία της ηθικής, πολιτιστικής και περιβαλλοντικής κρίσης.

Οι εργαζόμενοι είναι χαμένοι και όταν η πίττα μεγαλώνει και όταν η πίττα μένει στάσιμη η μικραίνει ελαφρώς.

Δεν είναι αλήθεια ότι στέρεψε το χρήμα στην Ελλάδα, ότι χάθηκε ο πλούτος που συσσωρεύτηκε. Ο πλούτος υπάρχει στα ταμεία και στις τσέπες των επιχειρηματιών, στο Χρηματιστήριο και γενικότερα στις χρηματαγορές, υπάρχει σε εμπορεύματα που δεν μπορεί να διατεθούν γιατί οι εργαζόμενοι δεν έχουν αγοραστική ικανότητα. Στα μέσα παραγωγής και στις παραγωγικές υποδομές που υποαπασχολούνται γιατί φράκαραν οι αγορές. Είναι όλα αυτά τα μεγαθήρια που είναι έτοιμα να ορμήσουν για να συντρίψουν κάθε μικρότερο ανταγωνιστή τους, απαιτώντας ακόμα πιο φτηνή εργατική δύναμη.

Στο ερώτημα λοιπόν ποιος θα πληρώσει την κρίση και τις συνέπειες της εμείς απαντάμε κατηγορηματικά: Να πληρώσουν οικονομικά και πολιτικά στην κάλπη αυτοί που την προκάλεσαν. Αυτοί και μόνο αυτοί. Αυτό είναι το στοίχημα των εκλογών και όχι ποιο από τα δύο κόμματα θα πάρει το χρυσό και ποιο το ασημένιο μετάλλιο.

Εμπιστευτείτε μας στην πρόβλεψη που κάνουμε, ότι η ανάκαμψη θα προχωρήσει με ακόμα μεγαλύτερη ανεργία. Καμία ελπίδα εθελοντικής αναδιανομής.

Η έξοδος από την κρίση θα γίνει σε βάρος ιδιαίτερα των νεώτερων ηλικιών, των 40ρηδων, των 30ρηδων, των 20ρηδων, των νέων που βρίσκονται σε μια μεταβατική ηλικία από τις σπουδές στο επάγγελμα και τις υποχρεώσεις της οικογενειακής ζωής.

Η έξοδος από την κρίση θα κάνει πιο ισχυρές τις αλυσίδες των πολυκαταστημάτων σε βάρος των μικρών επιχειρηματιών, των αυτοαπασχολουμένων, των οικογενειακών μικρών μαγαζιών, των μαγαζιών με 2,3 ή 4 εργαζόμενους, που είναι στη μεγάλη τους πλειοψηφία μικροί επιχειρηματίες μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.

Η έξοδος από την κρίση μπορεί να οδηγήσει σε λουκέτο και μεσαίες και μεγάλες επιχειρήσεις, που θα τις καταπιούν τα μεγαλύτερα ψάρια. Όμως αυτοί οι επιχειρηματίες στην πλειοψηφία τους έχουν τα μέσα να ζήσουν και χωρίς τις επιχειρήσεις τους. Τι θα γίνει όμως με την νέα στρατιά ανέργων, νέων, γυναικών;

Πού θα κριθεί όμως το ζήτημα ποιος θα πληρώσει; Θα κριθεί από το συσχετισμό δύναμης από τους αγώνες στο δρόμο. Από τη δύναμη που θα έχει το ΚΚΕ. Δυνατό ΚΚΕ δυνατός ο λαός.

Και τα δύο κόμματα, αλλά και το ΛΑΟΣ, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Οικολόγοι, έχουν ευαγγέλιό τους την ανταγωνιστικότητα, τον σκληρό και αδυσώπητο ανταγωνισμό ανάμεσα στα μονοπώλια του ίδιου του κλάδου, ανάμεσα στα πολυκλαδικά μονοπώλια, ανάμεσα στα κράτη μέλη της ΕΕ, ανάμεσα στην ΕΕ και τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία, την Κίνα, τη Ρωσία, ακόμα και τις Ινδίες, τη Βραζιλία.

Ο λεγόμενος πολυπολικός ανταγωνιστικός κόσμος είναι ο ανελέητος κόσμος της κούρσας των ανταγωνισμών που έχει μια βασική προϋπόθεση: Οι εργαζόμενοι κάθε μέρα, κάθε μήνα, κάθε χρόνο να μετατρέπονται σε όλο και πιο φθηνή εργατική δύναμη, σε δύναμη υποταγμένη και χειραγωγημένη. Οι επιχειρηματικοί όμιλοι ρίχνουν στον μεταξύ τους ανταγωνισμό τη μίζα, το κάρφωμα, τη συκοφαντία, τις αποκαλύψεις, όχι για λόγους ηθικής αλλά για λόγους πρωτιάς. Χρησιμοποιούν ακόμα και το οργανωμένο έγκλημα για το σκοπό του κέρδους. Ποιος πιστεύει ότι θα σεβαστούν τα δικαιώματα των εργαζομένων; Μόνο αφελείς μπορεί να πιστέψουν ότι μπορεί να υπάρξει έλεγχος και τάξη σε αυτή τη ζούγκλα με νουθεσίες αι διακηρύξεις περί διαφάνειας.

Το ΠΑΣΟΚ άλλαξε κι έγινε χειρότερο

Το ΠΑΣΟΚ άλλαξε, έγινε χειρότερο, αυτή είναι αλήθεια. Επομένως τι μπορεί να σας κρατάει δεσμευμένους στο ΠΑΣΟΚ; Αφού αυτό άλλαξε, εσείς δεν είσαστε υποχρεωμένοι να μείνετε πιστοί. Ούτε η ΝΔ ούτε το ΠΑΣΟΚ όταν έχασαν άλλαξαν.

Δείτε την πείρα της Ευρώπης όπου και εκεί έχουμε εναλλαγή φιλελεύθερων και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, έχουμε και το πείραμα της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς με τη συμμετοχή δυστυχώς και ορισμένων κομμουνιστικών κομμάτων και πάσης φύσεως πρασίνων, ανανεωτών.

Είδατε να γίνονται διαφορετικά πράγματα; Κοινές οι υπογραφές τους, από την κατεδάφιση λαϊκών δικαιωμάτων έως την συμμετοχή ή την ανοχή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Το πολύ που βλέπουμε είναι η παραίτηση του πολιτικού αρχηγού που έχασε την εκλογική μάχη, την εκλογή νέου και πάλι από την αρχή.

Σήμερα ακόμα περισσότερο από πριν η αλλαγή δεν μπορεί να περιορίζεται στο επίπεδο της κυβέρνησης, αλλά στην αλλαγή της τάξης που βρίσκεται στην εξουσία. Σε αυτή την προοπτική καλούμε σε συσπείρωση και κοινή δράση και όχι για να εξωραΐσουμε τον καπιταλισμό.

Το αυτοαποκαλούμενο ανανεωτικό πείραμα είναι καταδικασμένο να βιώνει συνεχή σκαμπανεβάσματα, από τη φθορά και την κρίση ως το ξεπέταγμα καθαρά από λόγους συγκυρίας, και μετά ξανά και ξανά να περνάει στη φθορά. Οι φιλοδοξίες φθάνουν ως τον ουτοπικό εξανθρωπισμό του καπιταλισμού, ως εκεί.

Πανηγυρίζουν για την άνοδο της αποκαλούμενης ανανεωτικής αριστεράς στη Γερμανία και την Πορτογαλία. Περιμένουν ότι τώρα ανοίγει ο δρόμος συνεργασίας με τη σοσιαλδημοκρατία.

Τι τάζει το Κόμμα του Λαφοντέν στους ανέργους της Γερμανίας; Μετά από 4 χρόνια να πάρουν 500 ευρώ το μήνα. Προτείνει απολύσεις με κοινωνικά κριτήρια, δηλαδή να απολύονται τελευταίοι οι εργαζόμενοι γονείς. Προτείνουν απολύσεις στις ζημιογόνες επιχειρήσεις, λες και αυτές τις έριξαν έξω οι εργαζόμενοι. Φιλοδοξούν να διορθώσουν τη σοσιαλδημοκρατία. Μέχρι εκεί.

Τι πρεσβεύει το Μπλόκο στην Πορτογαλία; Ότι είναι παρωχημένες οι παραδοσιακές μορφές εργασίας, δηλαδή η μόνιμη και σταθερή δουλειά, ενώ σε συγκεκριμένα εργοστάσια του κλάδου της αυτοκινητοβιομηχανίας πρότειναν να δουλεύουν τσάμπα οι εργαζόμενοι το Σάββατο για να διευκολύνουν την εργοδοσία.

Όλα αυτά τα πειράματα, πέρα από σκαμπανεβάσματα στην εκλογική δύναμη, τελικά έγιναν σωσίβιο για το σύστημα.

Άλλαξε η ρότα με τη συνθήκη του Μάαστριχτ

Τώρα άλλαξε η ρότα με τη συνθήκη του Μάαστριχ. Επέστρεψαν τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ κερδοφόρες κρατικές επιχειρήσεις στους καπιταλιστές, γιατί τώρα αυτό τους συμφέρει.

Γιατί οι Ωνάσηδες, Μποδοσάκηδες, Ανδρεάδηδες, Νιάρχοι πούλησαν τις επιχειρήσεις τους στο κράτος; Γιατί έτσι τους συνέφερε. Φόρτωσαν τις ζημιές, πήραν και αποζημιώσεις.

Ψέματα λένε και οι δύο όταν ισχυρίζονται ότι πουλάνε επιχειρήσεις για να μη πληρώνει τάχα ο λαός τα βάρη τους. Αν οι επιχειρήσεις ήταν ζημιογόνες, θα τις αγόραζε η νέα γενιά των καπιταλιστών; Ξέρουν τι αγοράζουν, ξέρουν τι θα βγάλουν.

Οι διαδοχικές κρατικοποιήσεις και αποκρατικοποιήσεις ένα πράγμα δείχνουν: Την ανάγκη, ο λαός να τις μετατρέψει σε κοινωνική λαϊκή ιδιοκτησία, να τις κάνει λαϊκή περιουσία και ότι πρέπει να προετοιμαστεί για ένα τέτοιο βήμα.

Η ταυτότητα και σύγκλιση της πολιτικής γραμμής συσκοτίζεται μέσα από τις αντιπαραθέσεις στη Βουλή. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ σκοτώνονται μεταξύ τους, ενώ τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης ΛΑΟΣ και ΣΥΡΙΖΑ διέπρεψαν σε φωνές, κραυγές, σε χτυπήματα πάνω στα έδρανα δίνοντας την εντύπωση ότι υπάρχει αξεπέραστη αντίθεση με τις επιλογές της ΕΕ, των μονοπωλίων.

Δυστυχώς δεν είναι εύκολο για τους εργαζόμενους να έχουν εικόνα τι και πώς γίνεται έξω από τη Βουλή, στα τριτοβάθμια συνδικαλιστικά όργανα, στη μεγάλη πλειοψηφία των ομοσπονδιών και των εργατικών κέντρων, στη συντριπτική πλειοψηφία των δήμων και των νομαρχιών. Εκεί οι συμμαχίες, προσωρινές και μόνιμες, είναι το συχνότερο φαινόμενο. Στα συνέδρια των συνδικαλιστικών οργανώσεων τα βρίσκουν όταν πρόκειται να συμφωνήσουν να μοιραστούν μεταξύ τους ψήφους, προκειμένου να κόψουν κομμουνιστές και άλλους συνδικαλιστές που έχουν ταξική γραμμή και συνεπή στάση.

Στην τοπική αυτοδιοίκηση η συμπαιγνία για τα τοπικά σύμφωνα απασχόλησης, σε συνδυασμό με τη διεύρυνση της ρουσφετολογίας είναι κανόνας, με εξαιρέσεις σπάνιες, περιοδικές.

Δεν σας κατηγορούμε για έλλειψη πατριωτισμού, αλλά για τον πατριωτισμό σας που είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του κεφαλαίου, που είναι ενταγμένος στην προσαρμογή της Ελλάδας στην ιμπεριαλιστική στρατηγική, στην αλλαγή των συνόρων, στην πολιτική του διαίρει και βασίλευε, στη στρατηγική της λεγόμενης αντιτρομοκρατικής πάλης και του προληπτικού χτυπήματος, που έχουν συνυπογράψει ΕΕ και ΗΠΑ.

Αυτός ο πατριωτισμός σας είναι ξένος με τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, των γειτονικών λαών, όλων των λαών. Το ίδιο ξένος και επικίνδυνος είναι ακόμα περισσότερο ο εθνικισμός του ΛΑΟΣ, που κάπου-κάπου φωνάζει δήθεν αντιαμερικανικά, αλλά την ίδια στιγμή ψηφίζει κάθε ΝΑΤΟϊκή επιλογή.

Μπροστά στον ελληνικό λαό εκθέτουμε για μια ακόμη φορά τις κρυστάλλινες θέσεις μας

Η αμυντική ικανότητα της χώρας να στηριχτεί στο λαό και στη νεολαία, στα στρατευμένα παιδιά, στους αξιωματικούς και υπαξιωματικούς που δεν ανέχονται την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων σε ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ, στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς της πλουτοκρατίας.

Η αμυντική θωράκιση της χώρας όχι μόνο δεν διασφαλίζεται στα πλαίσια του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, αλλά υπονομεύεται και υποσκάπτεται.

Οι δύο δρόμοι της επιλογής

Δύο δρόμοι ανάπτυξης, δύο δρόμοι επιλογής πολιτικής στάσης και δράσης στον αγώνα και στην κάλπη

Οι δύο δρόμοι αγώνα, οι δρόμοι ανάπτυξης διαπερνούν και καθορίζουν κάθε πρόβλημα της καθημερινότητας. Ο δρόμος που καθορίζεται από την ιδιοκτησία και εξουσία των μονοπωλίων και ο δρόμος που οδηγεί στη συγκρότηση του Λαϊκού Μετώπου των εργατών, των αγροτών, των αυτοπασχολουμένων, των γυναικών και της νεολαίας, στο κοινωνικό και στο πολιτικό επίπεδο, με στόχο τη λαϊκή εξουσία και οικονομία. Αν θα πάμε πίσω, αν θα κάνουμε ένα βήμα εμπρός, εξαρτάται από το πόσοι περισσότεροι εργαζόμενοι προσχωρούν στον αγώνα για την αναμέτρηση με το σύστημα που βασίζεται αποκλειστικά και μόνο στους νόμους τους κέρδους, της συγκέντρωσης του κεφαλαίου σε όλο και λιγότερα χέρια.