Τι εισηγούνται οι τράπεζες για τις ρυθμίσεις χρεών

Εξαίρεση των στεγαστικών δανείων, 10 χρόνια παραμονή στον Τειρεσία για όσους πτωχεύσουν και το ελάχιστο ποσοστό των ρυθμιζόμενων οφειλών να διαμορφωθεί στο 20% (αντί του 10%), εισηγούνται μεταξύ των άλλων οι τράπεζες, στη διαβούλευση του σχεδίου νόμου για τη ρύθμιση χρεών υπερχρεωμένων καταναλωτών.


Παράλληλα κρίνουν σκόπιμο το νομοσχέδιο (μαζί με τις παρατηρήσεις) να υποβληθεί για γνωμοδότηση στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Και αυτό επειδή οι διατάξεις του νομοσχεδίου αφορούν μεν την προστασία των καταναλωτών, θα έχουν όμως ουσιώδη επίδραση στη σταθερότητα του ελληνικού χρηματοπιστωτικού συστήματος (ιδίως αν γίνει καταχρηστική χρήση τους και δεν υπάρξουν οι κατάλληλες ασφαλιστικές δικλείδες) για την παρακολούθηση του οποίου αρμόδια είναι η ΕΚΤ.

Οι τράπεζες έχουν κωδικοποιήσει 14 παρατηρήσεις για το νομοσχέδιο και στόχος τους είναι: να μην γίνει καταχρηστική χρήση του νόμου από μερίδα καταναλωτών, να διασφαλιστεί η ομαλότητα των συναλλαγών, και να επιτευχθεί ασφάλεια δικαίου.

Συγκεκριμένα οι τράπεζες εισηγούνται:

1. Την εξαίρεση των στεγαστικών δανείων, καθώς, σε διαφορετική περίπτωση, πλήττεται σοβαρά η ενυπόθηκη πίστη, ενώ δεν θα είναι δυνατή επίσης η αναχρηματοδότηση των τραπεζών από τις διεθνείς αγορές (τιτλοποιήσεις στεγαστικών).

2. Για «λόγους αποφυγής επανάληψης ασύνετων ή δόλιων συμπεριφορών» να παραμένουν για μία 10ετία, τα δεδομένα σε αρχεία οικονομικής συμπεριφοράς.

3. Για να υπαχθεί ένα δάνειο στη ρύθμιση θα πρέπει να έχει χορηγηθεί τουλάχιστον 12 μήνες πριν, «ώστε οι παρεχόμενες εκ του νόμου δυνατότητες να μην γίνονται εφαλτήριο για καταστρατηγήσεις».

4. Το ελάχιστο ποσοστό των ρυθμιζόμενων οφειλών να οριστεί στο 20% της συνολικής οφειλής (αντί του 10% που εισηγείται το σχέδιο νόμου).

5. Να υπάρξει ρύθμιση, ώστε σε περίπτωση που τελικά δεν ευοδωθεί η απαλλαγή από τα χρέη του καταναλωτή, αυτά θα εκτοκίζονται αναδρομικά.

6. Καθιέρωση συγκεκριμένων διατάξεων ώστε να διασφαλίζεται η ακρίβεια των στοιχείων σχετικά με την περιουσιακή του κατάσταση και τα εισοδήματα του οφειλέτη, λαμβανόμενης υπόψη, δυστυχώς, και της έκτασης της φοροδιαφυγής,

7. Ακριβής προσδιορισμός, της έννοιας «οριστικής μόνιμης μη δόλιας αδυναμίας», που αποτελεί προϋπόθεση για την υπαγωγή ενός φυσικού προσώπου στη ρύθμιση.

8. Απάλειψη των εννοιών «περιορισμένη σε έκταση επαγγελματική δραστηριότητα» και «επαπειλούμενη αδυναμία», οι οποίες είναι ιδιαίτερα δύσκολο να προσδιοριστούν.

9. Σε περίπτωση που απορριφθεί η αίτηση ρύθμισης οφειλών ?λόγω καταχρηστικής υποβολής της- να οριστεί ελάχιστο χρονικό διάστημα για την υποβολή νέας αίτησης.

10. Να μην εξαιρούνται πρόστιμα, χρηματικές ποινές και εισφορές προς ασφαλιστικούς οργανισμούς (οι λόγοι εισαγωγής της διάκρισης αυτής δεν είναι κατανοητοί, ενώ η ίδια η διάκριση αντιβαίνει στην αρχή της ισότητας, όπως αυτή ορίζεται στο άρθρο 4 του Συντάγματος).

11. Αρμόδιο δικαστήριο να καθορισθεί -αντί του Ειρηνοδικείου-, το Πολυμελές Πρωτοδικείο, το οποίο διαθέτει την εμπειρία εφαρμογής του πτωχευτικού κώδικα (για τους εμπόρους).

Οι υπόλοιπες παρατηρήσεις, αφορούν την διαδικασία εξωδικαστικού

συμβιβασμού και το χρονικό διάστημα καταβολής της οφειλής (3-5 χρόνια).