Αλ. Παπαρήγα: Η διαχείριση της χρέους δεν αφορά στο λαό

Η αναγωγή της κρίσης σε κρίση χρέους έχει στόχο να δεχτούν αγόγγυστα οι λαοί την πιο αντιδραστική επίθεση που έχουν υποστεί μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο τόνισε η Αλέκα Παπαρήγα σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε.


Υπογράμμισε ότι “έχουμε κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου που διογκώνει την κρίση και όχι κρίση χρέους” συμπληρώνοντας ότι οι προτάσεις αναδιάρθρωσης του χρέους, διαγραφής του, ή εξόδου από το ευρώ είναι αδιέξοδες και αφομοιώσιμες από το σύστημα αν είναι αποκομμένες από το ποια εξουσία θα επικρατήσει.

Χαρακτήρισε ως προσπάθεια εξαπάτησης την προσπάθεια της κυβέρνησης να εμφανίσει ως διαπραγματευτική επιτυχία τη διασφάλιση της επιμήκυνσης αποπληρωμής του δημόσιου χρέους και στο πλαίσιο αυτό τόνισε ότι ο λαός δεν θα πρέπει να πάρει μέρος στη συζήτηση για τη διαχείριση του χρέους, “ουσιαστικά για τον τρόπο, το μέγεθος και το χρόνο που ο ίδιος θα επωμισθεί τα πρόσθετα βάρη”.

Η γενική γραμματέας του ΚΚΕ υποστήριξε ότι στόχος των γερμανικών προτάσεων για το “Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας της Ε.Ε.” στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής είναι η θωράκιση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλιακών ομίλων της Ε.Ε. απέναντι σε αναδυόμενες ισχυρές δυνάμεις της Ασίας, όπως η Κίνα και η Ινδία, που έχουν διασφαλίσει πολύ φτηνή εργατική δύναμη, αλλά και απέναντι στις ΗΠΑ.

Χαρακτήρισε δε τον Μόνιμο Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης και τα σενάρια διαχείρισης του χρέους ως συνέχεια της στρατηγικής της Λισαβόνας με στόχο τον επιμερισμό των βαρών μεταξύ ιμπεριαλιστικών κρατών και τραπεζικών ομίλων, για ένα τμήμα του κεφαλαίου που θα απαξιωθεί, ώστε να δοθεί νέα ώθηση στην καπιταλιστική ανάπτυξη.

Η κ. Παπαρήγα τάχθηκε υπέρ των κινητοποιήσεων των εργαζομένων για να πληρώσει την κρίση αποκλειστικά η πλουτοκρατία, να μη δεχτούν να πληρώνουν και να βρίσκουν τρόπους απειθαρχίας και ανυπακοής, σημείωσε ωστόσο ότι έχει σημασία ο προσανατολισμός και η μαζικότητα του κινήματος και ότι πρόταγμά του θα πρέπει να είναι η αλλαγή συσχετισμού δύναμης σε όλα τα επίπεδα.

Αναφερόμενη στις εξελίξεις στην Αίγυπτο και την Τυνησία υποστήριξε πως δείχνουν ότι τίποτα δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς το λαό, αλλά και ότι όσο κι αν αγωνίζεται αν δεν έχει απώτερο στόχο τη λαϊκή εξουσία, ο αγώνας του μπορεί να αξιοποιηθεί από την αστική τάξη και τους συμμάχους της για εναλλαγή εξουσίας και τίποτα άλλο.