Το ΔΝΤ επιμένει σε νέο κούρεμα 20%

Η έκθεση του ΔΝΤ δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολιών: οι κίνδυνοι εκτροπής είναι τέτοιοι, που χωρίς ένα πρόσθετο κούρεμα της τάξης του 20% του ΑΕΠ από την Ε.Ε. το πρόγραμμα δεν θα είναι βιώσιμο.





Είναι πολύ λογικό η ανάλυση της έκθεσης του ΔΝΤ για τη βιωσιμότητα του προγράμματος προσαρμογής της ελληνικής οικονομίας να επικεντρώνεται αρχικά στις κρίσιμες διαπιστώσεις και ελλείψεις πολιτικής στη μέχρι τώρα πορεία και στις προβλέψεις του για τα αμέσως επόμενα χρόνια 2013-2016, με τη βασική επισήμανση για ένα χρηματοδοτικό κενό που έχει ήδη εμφανισθεί και μπορεί να φθάσει στα 9,5 δισ. έως το 2015-2016, ενώ πρέπει οπωσδήποτε να καλυφθεί από την Ε.Ε.

Ο επικεφαλής της αποστολής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην Ελλάδα, Πολ Τόμσεν, ήταν κατηγορηματικός όταν τόνιζε πως το ελληνικό χρέος «δεν είναι βιώσιμο» χωρίς άμεσες μεταφορές πόρων στον ελληνικό προϋπολογισμό από την Ευρωπαϊκή Ενωση, η οποία «δεσμεύτηκε», προς την κατεύθυνση αυτή τον Δεκέμβριο. Πέταγε, δε, το μπαλάκι στην Ε.Ε. λέγοντας πως «βλέπουμε ότι υπάρχει ένα κενό στον προϋπολογισμό, στους στόχους που πρέπει να επιτύχει η Ελλάδα και όποιο κι αν είναι αυτό, οι Ευρωπαίοι πρέπει να το καλύψουν» για να θεωρηθεί το χρέος βιώσιμο και να μπορεί η χώρα να ελπίζει να επιστρέψει στις αγορές για χρηματοδότηση κάπου μεταξύ 2018-2020.

Ο Τόμσεν υπενθύμισε ότι κατά τη σύνοδο κορυφής της Ε.Ε. τον Δεκέμβριο, οι Ευρωπαίοι είχαν δεσμευθεί ότι θα στηρίξουν και θα υποστηρίξουν την Ελλάδα και θα πράξουν οτιδήποτε χρειαστεί για να πιαστεί ο στόχος του χρέους στο 110% του ΑΕΠ το 2022. Συμπλήρωσε, δε, πως το ΔΝΤ προχώρησε στην έγκριση της δόσης του προς την Ελλάδα μόνον επειδή οι Ευρωπαίοι το διαβεβαίωσαν πως θα καλύψουν χρηματοδοτικά την Ελλάδα μέχρις ότου αυτή βγει και πάλι στις αγορές για χρηματοδότηση.

Αμφιβολίες

Και μόνον αυτή η προσέγγιση είναι αποκαλυπτική των μεγάλων αμφιβολιών και επιφυλάξεων του ΔΝΤ για τη βιωσιμότητα του ελληνικού προγράμματος προσαρμογής. Ομως στην έκθεσή του το ΔΝΤ σαφέστατα τονίζει τους κινδύνους να εκτροχιασθεί και πάλι το πρόγραμμα εξαιτίας όχι μόνον της εγχώριας πολιτικής αβεβαιότητας, των αδυναμιών υλοποίησής του και των συνεχιζόμενων φόβων για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, αλλά και μιας πιθανής ασθενέστερης εξωτερικής ζήτησης για τα ελληνικά προϊόντα λόγω μιας παρατεταμένης διεθνούς ύφεσης.

Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο φαίνεται να κλίνει προς το εναλλακτικό δυσμενές σενάριο σύμφωνα με το οποίο η μείωση του λόγου χρέους/ΑΕΠ το 2020 θα έχει περιοριστεί μόνον στο 147% αντί του 124%, που είναι ο στόχος του βασικού σεναρίου. Οπως εξηγεί αναλυτικά το ΔΝΤ, η περιορισμένη αυτή μείωση μπορεί να σκοντάψει: (α) σε μικρότερα πρωτογενή πλεονάσματα της τάξης του 1,5% του ΑΕΠ ετησίως αντί των προβλεπόμενων 4% του βασικού σεναρίου, (β) σε έσοδα αποκρατικοποιήσεων που να αντιστοιχούν στο μισό του επιδιωκόμενου στόχου των 21 δισ. ευρώ έως το 2020 με κόστος 5 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ μεγαλύτερο χρέος, (γ) σε αύξηση του ΑΕΠ κατά 1% μικρότερη του προβλεπομένου, γεγονός που θα περιόριζε τη μείωση του χρέους στο 136% του ΑΕΠ το 2020, (δ) σε ολιγωρίες μεταρρυθμίσεων, και τέλος (ε) στην πιθανότητα να εξέλθει η Ελλάδα από το ευρώ, περίπτωση καταστροφική για τη χώρα καθώς τα επίπεδα χρέους/ΑΕΠ τότε θα διπλασιάζονταν.

Με τους κινδύνους αυτούς να επικρέμονται ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από το πρόγραμμα, το ΔΝΤ σαφώς προκρίνει και προτείνει τη λύση του κουρέματος του ελληνικού χρέους από την Ε.Ε. Και από τα συμφραζόμενα φαίνεται να εννοείται πως απαιτείται τουλάχιστον 20% του ΑΕΠ νέο κούρεμα χρέους. Τότε μόνον η βιωσιμότητα του χρέους μπορεί να γίνει εφικτή.