Καλές και κακές στιγμές της ενοποιητικής διαδικασίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Φτάνοντας στις έβδομες εκλογές της ιστορίας της, η Ε.Ε. έχει σημειώσει κάποιες επιτυχίες, αλλά και κάποιες αποτυχίες όσον αφορά τη διαδικασία ενοποίησης της ευρωπαϊκής ηπείρου:


• 1951: Η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία, το Βέλγιο, η Ολλανδία και το Λουξεμβούργο ιδρύουν την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα. Η εν λόγω ένωση εξελίχθηκε στην ΕΟΚ (1957) και μετέπειτα στην Ευρωπαϊκή Ένωση 1992.

• Στην Ένωση εισήλθαν άλλες 21 χώρες: η Δανία, η Ιρλανδία, η Μ. Βρετανία (1973), η Ελλάδα (1981), η Ισπανία και η Πορτογαλία (1986), η Αυστρία, η Φινλανδία και η Σουηδία (1995), η Πολωνία, η Τσεχία, η Ουγγαρία, η Εσθονία, η Λετονία, η Λιθουανία, η Σλοβακία, η Σλοβενία, η Κύπρος και η Μάλτα (2004) και η Ρουμανία με τη Βουλγαρία (2007). Υπό διαπραγμάτευσιν βρίσκονται οι είσοδοι της Τουρκίας και της Κορατίας, ενώ εν αναμονή βρίσκονται η ΠΓΔΜ, η Βοσνία-Ερζεγοβίνη, η Αλβανία, η Σερβία και το Μαυροβούνιο.

• Η Ε.Ε. είναι μοναδική όσον αφορά τα γεγονότα της πρακτικής κατάργησης των εθνικών συνόρων ανάμεσα σε ανεξάρτητα κράτη, της ενιαίας διοίκησης και της πρακτικά ενοποιημένης αγοράς, δυναμικού 500 εκατομμυρίων καταναλωτών - ένα υπόδειγμα το οποίο πρόσφατα άρχισε να ακολουθείται και από ασιατικές και αφρικανικές χώρες.

• Επίσης, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει την πρωτοκαθεδρία στην προσπάθεια αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής.

• Ωστόσο, η ενοποίηση φαίνεται (προς το παρόν) πως φτάνει μέχρι ενός σημείου: η προσπάθεια δημιουργίας Ευρωσυντάγματος απέτυχε.

• Επίσης, δεν είναι λίγοι αυτοί οι οποίοι έχουν αρχίσει να εκφράζουν ανοιχτά τους προβληματισμούς τους σχετικά με το αν η Ε.Ε. πραγματικά αντιπροσωπεύει τις αξίες που υποτίθεται αποτελούν τις θεμελιώδεις αρχές της: πρωτευόντως οι Βρετανοί, αλλά και πολλοί άλλοι, μιλούν για μια Ένωση πανάκριβη, αντιδημοκρατική, αποστασιοποιημένη από τα πραγματικά προβλήματα και πρόθυμη να φέρει στους κόλπους της μέλη που δεν το αξίζουν.

• Απτή απειλή για το μέλλον της Ε.Ε. αποτελεί η φαινομενική απώλεια του ενδιαφέροντος των Ευρωπαίων, καθώς το ποσοστό των ψηφοφόρων που προσέρχεται στις κάλπες έχει φτάσει από το 62% (1979) στο 46% (2004). Συνέχιση της πτώσης θα αποτελέσει βαρύ πλήγμα προς την όλη προσπάθεια ενοποίησης της ευρωπαϊκής ηπείρου.