Οι αδύναμοι θα την πληρώσουν και πάλι

ΜΕΓΑΛΗ κοινωνική αδικία περιλαμβάνει το ασφαλιστικό. Μειώνεται αναλογικά πολύ περισσότερο η μελλοντική σύνταξη των χαμηλόμισθων υπαλλήλων από αυτήν των υψηλόμισθων.


Ακόμη και αν συνυπολογιστεί η προνοιακή σύνταξη (360 ευρώ στους χαμηλοσυνταξιούχους), είναι τόσο χαμηλό ποσοστό αναπλήρωσης στη μεγάλη μάζα των εργατών και των υπαλλήλων που λαμβάνουν σε όλη τη διάρκεια της απασχόλησής τους τον βασικό μισθό, ώστε προκαλεί κοινωνική αδικία σε σχέση με τις μελλοντικές απολαβές των υψηλόμισθων.

Οπως εξηγεί και ο ειδικός συνεργάτης του ΙΝΕ ΓΣΕΕ Γιώργος Ρωμανιάς, «με βάση τα άρθρα 3 και 4 του νομοσχεδίου, διαπιστώνεται μια περίεργη σύλληψη της κοινωνικής δικαιοσύνης. Στην πρώτη ασφαλιστική κλάση των 850 ευρώ έχουμε δείκτη αναπλήρωσης ετησίως από 0,7% έως 1,1%, ενώ στην περίπτωση της μεγαλύτερης ασφαλιστικής κλάσης (από 4.200 ευρώ και άνω) έχουμε δείκτη αναπλήρωσης από 1,27% έως 3%. Αντί δηλαδή να ενισχύνοται οι χαμηλοσυνταξιούχοι, αντιθέτως πληρώνουν περισσότερο.

«Θεωρητικά» το υπουργείο αναπληρώνει τα χαμηλά ποσοστά αναπλήρωσης που θα δικαιούται η μεγάλη μάζα των φτωχών εργαζόμενων με την κοινωνική σύνταξη των 360 ευρώ.

Ωστόσο, οι υπολογισμοί που τώρα γίνονται έδειξαν ότι και πάλι υπάρχει πρόβλημα. Οι εκπρόσωποι των συνδικαλιστικών φορέων, σύμφωνα με πληροφορίες, επεξεργάζονται το μέγεθος των απωλειών και εξετάζουν εναλλακτικές προτάσεις στο πλαίσιο της δημόσιας διαβούλευσης του ασφαλιστικού νομοσχεδίου.

Μία από αυτές, είναι η βασική σύνταξη που καθιερώνεται από το 2018 και μετά να μη θεωρείται προνοιακή σύνταξη, όπως τώρα σχεδιάζεται, αλλά επίδομα. Αφού λοιπόν αυτή η «σύνταξη» ουσιαστικά είναι επίδομα, δηλαδή δεν συνδέεται με τις εισφορές και θα έχει μόνο ένα ασαφές εισοδηματικό κριτήριο καταβολής (δεν περιλαμβάνεται στο νομοσχέδιο), προτείνεται να αποσυνδεθεί εντελώς από τη σύνταξη: Ετσι, θα υπολογιστούν εκ νέου τα ποσοστά αναπλήρωσης των «φτωχών» εργαζόμενων σαν να μην υπήρχε (ενδεχομένως να περιλαμβάνεται και σε άλλο νομοσχέδιο για θέματα πρόνοιας), ώστε να αποκατασταθεί η κοινωνική δικαιοσύνη.

Το πρόβλημα, σύμφωνα με πληροφορίες, είναι γνωστό στους συντάκτες του νομοσχεδίου στο υπουργείο Εργασίας. Ωστόσο, οι ίδιες πληροφορίες αναφέρουν ότι «υποχρεώθηκαν» να προχωρήσουν σε τόσο μεγάλες περικοπές για να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις «επιταγές» της τρόικας. Ετέθησαν και έγιναν δεκτοί από ελληνικής πλευράς δύο βασικοί όροι:

1Το ποσοστό αναπλήρωσης να «πέσει» από το 2% του μισθού ετησίως σήμερα κατά μέσο όρο στο 1,2%.

2Οι «μεταρρυθμίσεις» να μειώσουν τόσο πολύ το κόστος κρατικής συνεισφοράς στις συντάξεις, ώστε στο μέλλον οι δαπάνες του κράτους να μην αυξηθούν πιο πολύ από 2,5% του ΑΕΠ (δηλαδή κατά 5,75 δισ. ευρώ με σημερινές τιμές).

Το πρόβλημα είναι τεράστιο, καθώς η μεγάλη μάζα των εργαζομένων, σήμερα αλλά και στο ορατό μέλλον λαμβάνει τις βασικές απολαβές. Με βάση επίσημα στοιχεία, στην Ελλάδα σχεδόν το σύνολο των εργαζομένων σε κλάδους όπως ο τουρισμός, το εμπόριο, η κλωστοϋφαντουργία κ.λπ. εισπράττουν τον βασικό μισθό, ανεξάρτητα από τα χρόνια που εργάζονται.

Την ίδια στιγμή, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο πυκνώνουν οι πιέσεις για περικοπή απολαβών ώστε να τονωθεί η ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας. Πρόσφατα, η κυβέρνηση, όπως η ίδια παραδέχεται, απέφυγε να λάβει υποχρεωτικά σχετικές αποφάσεις καθ' υποβολήν της τρόικας, αλλά ουδείς αποκλείει να οδεύσει αναγκαστικά προς παρόμοια μέτρα, αν οι στόχοι που έχουν τεθεί δεν επιτευχθούν...