ΝΤΙ ΛΙΝΚΕ «Διαγραφή στο ελληνικό χρέος μετά τις γερμανικές εκλογές»

Πεπεισμένος ότι για την Ελλάδα θα υπάρξει νέα διαγραφή χρέους μετά τις γερμανικές εκλογές του Σεπτεμβρίου, δηλαδή προς τα τέλη αυτού του έτους ή στις αρχές του επόμενου, δηλώνει ο αρχηγός του γερμανικού κόμματος της αντιπολίτευσης «Ντι Λίνκε» (Η Αριστερά), Γκρέγκορ Γκίζι, σε συνέντευξή του στο αυστριακό εβδομαδιαίο περιοδικό «Προφίλ».





Μάλιστα, τονίζει χαρακτηριστικά ότι με τη διαγραφή αυτή «θα χάσουμε πραγματικά πολλά χρήματα».

Ο Γερμανός πολιτικός αναφέρει πως ήταν ο πρώτος που είχε επισημάνει στη γερμανική ομοσπονδιακή Βουλή την ανάγκη ενός Σχεδίου Μάρσαλ για τη Νότια Ευρώπη, και επισημαίνει ότι στην Ελλάδα υπάρχουν 2.000 οικογένειες που κατέχουν το 80% του πλούτου και μέχρι τώρα δεν χρειάστηκε να πληρώσουν ούτε ένα ευρώ, κάτι που κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει σε μία νοσοκόμα που αρχικά κόβεται ο μισθός της και έπειτα η σύνταξη.

Κατά την άποψή του, στην περίπτωση αυτή, των φοροφυγάδων, θα πρέπει να εφαρμόζεται στην Ευρώπη, κατ' εξαίρεση, αμερικανικό δίκαιο, δηλαδή οι πολίτες της Αυστρίας, της Γερμανίας ή της Ελλάδας, να μπορούν να κατοικούν και να έχουν τις περιουσίες τους όπου θέλουν, όμως να καταβάλουν φόρους στην πατρίδα τους.

Για το λόγο αυτό υποστηρίζει έναν πανευρωπαικό ενιαίο φόρο περιουσίας - με ένα αφορολόγητο ποσό ενός εκατομμυρίου ευρώ - από τα έσοδα του οποίου θα χρηματοδοτούνται αναπτυξιακά προγράμματα.

Ο κ. Γκίζι καταδικάζει την πολιτική που εφαρμόζεται για τη Νότια Ευρώπη, η οποία, όπως λέει, οδηγεί τους ανθρώπους στο συμπέρασμα ότι η Ευρώπη αποτελεί εργαλείο κοινωνικής αποδόμησης, ή αυτό που γίνεται τώρα με τις καταθέσεις στην Κύπρο δεν είναι τίποτε άλλο από απαλλοτρίωση.

Ασκώντας έντονη κριτική στην (πρώτη) απόφαση του Eurogroup για τη φορολόγηση των καταθέσεων στην Κύπρο, ο αρχηγός του κόμματος της αντιπολίτευσης παρατηρεί πως θα έπρεπε από την αρχή να είχε αποσαφηνιστεί ότι δεν πλήττονται οι καταθέσεις κάτω των 100.000 ευρώ, διότι δεν είναι δυνατό να σύρονται στην καταβολή αυτού του φόρου οι μικροκαταθέτες, οι οποίοι δεν φταίνε σε τίποτε.

Τέλος, καταδικάζοντας την υπερεξουσία των τραπεζών ζητά τον περιορισμό των μεγεθών τους και τη διαμόρφωση ενός δημόσιου νομικού καθεστώτος, όπως αυτό που ισχύει για τα ταμιευτήρια.