Ο πραγματικός «πολιτικός κίνδυνος»

Πολλοί κάνουν λόγο για «πολιτικό κίνδυνο», που απειλεί την προοπτική εξόδου της χώρας από την οικονομική κρίση.



Η κάθε πλευρά επιλέγει τους κινδύνους, που εξυπηρετούν τις σκοπιμότητές της, αγνοώντας εκείνους που δεν τη βολεύουν. Ο «πολιτικός κίνδυνος» όμως είναι πανταχού παρών. Διότι συνδέεται με νοοτροπίες και πρακτικές του παθογενούς κομματικού συστήματος. Κουρνιάζει στην καρδιά της χώρας.

Ας ξεκινήσουμε από ένα επίκαιρο περιστατικό. Η κυβέρνηση υπό το κράτος πανικού, διότι κινδυνεύει να χάσει τις εκλογές, επιχειρεί με κάθε τρόπο να πείσει ότι βγάζει τη χώρα από μνημόνια και ελέγχους. Η σχετική διακήρυξή της οδήγησε σε έκρηξη των επιτοκίων δανεισμού από τις αγορές. Μετά από αυτό η κυβέρνηση επιχειρεί να αποενοχοποιηθεί από το φιάσκο της ρίχνοντας την ευθύνη στον ΣΥΡΙΖΑ, που επιδιώκει να προκαλέσει πρόωρες εκλογές. Βεβαίως, οι αγορές δεν νιώθουν άνετα με μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Όμως, ο πραγματικός «πολιτικός κίνδυνος» για τις αγορές δεν είναι ούτε οι πρόωρες εκλογές ούτε ένα μοναδικό κόμμα, αλλά όλο το κομματικό σύστημα.

Είναι αυτό το σύστημα που προκαλεί στις αγορές μεγάλη ανασφάλεια, καθώς αποδεικνύεται διαχρονικά αναξιόπιστο. Γι' αυτό άλλωστε απαιτείται από τους δανειστές μας και τις αγορές να υπάρχουν αυστηροί έλεγχοι πάνω στο τi πράττει ή δεν πράττει το κομματικό σύστημα. Από τη θέση πλέον του διοικητή της ΤτΕ, ο Γιάννης Στουρνάρας είπε προσφάτως μισές αλήθειες. Ισχυρίστηκε πως οι αγορές ανησυχούν για τη μεσοπρόθεσμη συνέχιση της δημοσιονομικής πειθαρχίας (άλλωστε, και πάλι αποδείχθηκε λ.χ. ότι το ενιαίο μισθολόγιο δεν εφαρμόζεται στο Δημόσιο!). Αγορές και δανειστές ανησυχούν όμως πολύ περισσότερο για τις μεταρρυθμίσεις στο κράτος, οι οποίες σέρνονται. Αυτές είναι η αχίλλειος πτέρνα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Διότι είναι στο DNA τους αντιμεταρρυθμιστές στο κρατικό πελατειακό φέουδό τους. Ενώ παράλληλα ο ΣΥΡΙΖΑ διαποτίζεται από τον ιδεοληπτικό κρατισμό της Αριστεράς. Έτσι, το μεγάλο πολιτικό πρόβλημα της χώρας είναι τα κόμματά της.

Τα κόμματα δεν είναι απλώς αντιμεταρρυθμιστικά. Ούτε μόνο δεν τηρούν συμφωνίες. Ούτε απλώς στερούνται στελεχών με στοιχειώδεις ικανότητες διοίκησης. Ταυτόχρονα, αδυνατούν να πετύχουν μια minimum συναίνεση. Ενώ ρέπουν προς τον λαϊκισμό και την ανευθυνότητα. Όλα αυτά έχουν καταγραφεί από τους δανειστές της χώρας. Ο Λορέντζο Σμάγκι, πρώην μέλος του Δ.Σ. της ΕΚΤ, έχει καταγράψει το πόσο διέφερε το κομματικό σύστημα της χώρας μας από εκείνο της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας και της Ισπανίας και το πώς αυτό επέδρασε αρνητικά στην αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης. Ο Σαμαράς αντιπολιτευόταν τον Παπανδρέου, με τον ίδιο λαϊκισμό που του επιφυλάσσει σήμερα ο Τσίπρας. Άλλωστε και ο Σαμαράς που τώρα επικρίνει τον Τσίπρα, γιατί ζητάει πρόωρες εκλογές, έκανε κάτι αντίστοιχο τερματίζοντας άκαιρα την κυβέρνηση Παπαδήμου.

Ταυτόχρονα, με ένα διαλυμένο κράτος, η ελληνική οικονομία είναι πολύ πιο σαθρή από αυτή της Πορτογαλίας και ακόμη περισσότερο από εκείνη της Ισπανίας. Ο «πολιτικός κίνδυνος» δεν απειλεί λοιπόν μια οικονομία που σημειώνει σημαντική πρόοδο, αλλά που σέρνεται. Αυτό το γνωρίζουν οι δανειστές, ό,τι και λένε δημόσια. Γι' αυτό δεν πρόκειται ούτε αυτή, ούτε η επόμενη κυβέρνηση να αποφύγουν τους αυστηρούς ελέγχους. Αυτά τα σημάδια στην Ευρώπη είναι πεντακάθαρα. Άλλωστε, ίσως μόνο με τους ελέγχους μπορεί να περιοριστεί ο «πολιτικός κίνδυνος»!