Ο μεγάλος συμβιβασμός

Δεδομένο πρώτο:





Το ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν αντέχει ένα νέο Μνημόνιο με τη σημερινή μορφή του, με τους εξονυχιστικούς ελέγχους και τις... προεγκρίσεις, ακόμη και για τις πιο ασήμαντες δαπάνες.

Δεδομένο δεύτερο: Η ελληνική κοινωνία δεν αντέχει πλέον νέα σκληρά μέτρα λιτότητας που συρρικνώνουν τα εισοδήματα, το κοινωνικό κράτος, διαλύουν τον κοινωνικό ιστό και αποτελούν «βρόχο» σε κάθε αναπτυξιακή προσπάθεια.

Δεδομένο τρίτο: Οι πιστωτές θέλουν να διασφαλίσουν ότι η πορεία της ελληνικής οικονομίας εφεξής θα είναι τέτοια που δεν θα δημιουργεί ελλείμματα ώστε να είναι δυνατή η σταδιακή μεν, αλλά σταθερή αποπληρωμή των δανείων που έχουν χορηγήσει.

Δεδομένο τέταρτο: Η ισχύς του μνημονίου τερματίζεται στις 31 Δεκεμβρίου 2014. Θα ήταν ευχής έργον, εάν η Ελλάδα μπορούσε να τα καταφέρει μόνη της επιστρέφοντας σε μόνιμη βάση στις αγορές και εάν οι θεσμοί και η λειτουργία των κρατικών δομών διασφάλιζαν τον «αυτοέλεγχο», ώστε να αποκλείονται δημοσιονομικές «παρασπονδίες».

Καθώς η Ελλάδα συνολικά δεν θα αποδεχθεί με κανένα τρόπο νέα οριζόντια και ισοπεδωτική «σφαγή», για παράδειγμα στο ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό, η εξεύρεση μίας «μέσης οδού» με τους πιστωτές είναι το ευκταίο. Για όλους. Κυβέρνηση και τρόικα.

Με βάση αυτά τα δεδομένα φαίνεται ότι έχει υπάρξει μια κατ' αρχήν συμφωνία για ένα σύμφωνο μεταρρυθμίσεων και ανάπτυξης, όπως θα ονομαστεί το νέο πλαίσιο που θα διέπει τις σχέσεις της Ελλάδας με τους δανειστές της, για μεσοπρόθεσμη διάρκεια έως ένα έτος. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο θα φύγει από το κάδρο, η «συμμετοχή» του θα συνεχιστεί, αλλά, τυπικά τουλάχιστον, θα είναι περισσότερο «συμβουλευτική».

Τα δε επόμενα βήματα δημοσιονομικής εξυγίανσης και ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας θα περιγράφονται σε περίπου 15 όρους - δεσμεύσεις, από τους οποίους θα εξαρτάται και η δυνατότητα χρησιμοποίησης της προληπτικής γραμμής πίστωσης... Για όλα υπάρχει η «χρυσή» τομή.