Σύριζα από τη χρεοκοπία...

Οι αποκλίσεις από τον στόχο των δημοσίων εσόδων, από τα έσοδα εκ των ιδιωτικοποιήσεων, και οι καθυστερήσεις στην εκταμίευση των δόσεων του υφιστάμενου προγράμματος - δανειακής σύμβασης είναι μετρήσιμες και μετρημένες. Δημιουργούν δε και ως προς τις εντός και ως προς τις εκτός υποχρεώσεις τις προϋποθέσεις «ατυχήματος».



Στο καλό σενάριο για την ελληνική κοινωνία και οικονομία η χώρα θα περάσει? σύριζα από τη χρεοκοπία. Η στάση πληρωμών του Δημοσίου τις επόμενες εβδομάδες εξαρτάται από λεπτομέρειες, όπως πόσα έντοκα γραμμάτια θα επιτραπεί να διαθέσει το ελληνικό δημόσιο στις τράπεζες, την πορεία των δημοσίων εσόδων (εξ ου και το επείγον των νέων ρυθμίσεων για χρέη στην εφορία και στα ασφαλιστικά ταμεία), το ποσόν των διαθεσίμων των οργανισμών της γενικής κυβέρνησης που θα συγκεντρωθούν με σκοπό την αποφυγή «ατυχήματος».

Αυτά αφορούν το ζήτημα ρευστότητας που αντιμετωπίζει το ελληνικό δημόσιο κατά το τρέχον και το επόμενο τρίμηνο. Αργότερα το ζήτημα γίνεται ακόμη σοβαρότερο. Δυστυχώς, το νυν και τα επόμενα τρίμηνα δεν χωρεί η «δημιουργική ασάφεια». Οι αποκλίσεις από τον στόχο των δημοσίων εσόδων, από τα έσοδα εκ των ιδιωτικοποιήσεων, και οι καθυστερήσεις στην εκταμίευση των δόσεων του υφιστάμενου προγράμματος - δανειακής σύμβασης είναι μετρήσιμες και μετρημένες. Δημιουργούν δε και ως προς τις εντός και ως προς τις εκτός υποχρεώσεις τις προϋποθέσεις «ατυχήματος».

Αν το ελληνικό δημόσιο τα καταφέρει κι αυτήν τη φορά, με τη βοήθεια των Ευρωπαίων εταίρων και δανειστών να περάσει σύριζα από τη χρεοκοπία, και να την αποφύγει, (με το κόστος της περαιτέρω καθήλωσης, συρρίκνωσης, διάλυσης της παραγωγικής πραγματικής οικονομίας που έχει απομείνει) τότε ίσως έχει την τελευταία ευκαιρία να «συνειδητοποιήσει» την κατάστασή του, που δεν γίνεται κατανοητή από τις εγχώριες αυταπάτες και ιδεοληψίες της μνημονιακο-αντιμνημονιακής φιλολογίας.

Αντί άλλων δεικτών αρκεί η «μεγάλη εικόνα» από το Government at a glance 2013 του, «ευπρόσδεκτου» πλέον από την κυβερνώσα παράταξη και «εταίρου» στις μεταρρυθμίσεις, ΟΟΣΑ. Εκεί λοιπόν στα πολλά στοιχεία που υποδεικνύουν όψεις του ελληνικού προβλήματος θα δει κανείς την Ελλάδα να ανήκει, με κριτήριο το μερίδιο των δημοσίων δαπανών στο ΑΕΠ, όχι μόνο στην κατηγορία των κρατών-μελών άνω του μέσου όρου, αλλά και στην πρώτη πεντάδα των κρατών-μελών του ΟΟΣΑ, μετά τη Δανία, τη Γαλλία, τη Φινλανδία και το Βέλγιο. Εισήλθε σε αυτήν την κατηγορία αυξάνοντάς τες συνεχώς από το 2001 έως το 2009 και συνέχισε από το 2009 έως το 2011, υπερκεράζοντας την εποχή της χρεοκοπίας της, και παρά τη μνημονιακο-αντιμνημονιακή μοιρολογία της, ακόμη και τη Σουηδία.

Και θα αναρωτηθεί κανείς: γνωρίζουμε πάνω-κάτω τι παράγουν οι λοιπές χώρες της πεντάδας, και η Σουηδία που μας ακολουθεί, και ως προς τα διεθνώς εμπορεύσιμα προϊόντα και υπηρεσίες και ως προς τις κοινωνικές υπηρεσίες και τα δημόσια αγαθά για τους πολίτες τους. Μήπως ήρθε ο καιρός, περνώντας σύριζα από τη χρεοκοπία, να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε τι δεν παράγει η Ελλάδα και ως προς τα μεν και ως προς τα δε; Συνειδητοποιώντας ότι η μεγαλύτερη «βιομηχανία» που άνθησε στην Ελλάδα και στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και στις αρχές του 2000 ήταν η πελατειακή βιομηχανία συμβασιούχων του Δημοσίου προς μονιμοποίηση λόγω δήθεν παγίων και διαρκών αναγκών;