Hταν Απρίλιος του 2014 και η τότε κυβέρνηση Σαμαρά αισθάνεται ότι η οικονομία βρίσκεται στον δρόμο της ομαλότητας.
Ο τότε υπουργός Οικονομικών, Γ. Στουρνάρας, προχωρεί τις διαδικασίες και η χώρα βγαίνει στις αγορές μετά από τέσσερα χρόνια επώδυνου αποκλεισμού. Εκδίδει ομόλογο πενταετούς διάρκειας, αξίας 3 δισ. ευρώ με επιτόκιο 4,75% και η επιτυχία της έκδοσης είναι μεγάλη.
Ισως για πρώτη φορά οι αναλυτές στην Ελλάδα και το εξωτερικό βλέπουν φως στο τούνελ.
Ηταν μια δοκιμαστική προσπάθεια της κυβέρνησης, ένα τεστ για να δει πώς θα αντιδράσουν οι αγορές απέναντι σε μια χώρα που βρισκόταν σε βαθιά ύφεση, αλλά που είχε επιτύχει μια εντυπωσιακή δημοσιονομική προσαρμογή.
Ηταν η τελευταία... αναλαμπή. Λίγες εβδομάδες αργότερα γίνονται ευρωεκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ «απογειώνεται», η πολιτική γκρίνια αυξάνεται, οι δυνάμεις του λαϊκισμού βγαίνουν στην επιφάνεια, γίνεται «αναγκαστικός» ανασχηματισμός, ο οποίος ουσιαστικά «παγώνει» την προσπάθεια ανόρθωσης της οικονομίας.
Ολα παίρνουν τον δρόμο τους... προς το χειρότερο, βεβαίως, αφού οι πολιτικές συγκρούσεις, αλλά και το «άδειασμα» της κυβέρνησης από τους δανειστές φέρνουν νέα δεινά.
Εκείνη η δοκιμαστική προσπάθεια εξόδου στις αγορές θα μπορούσε να γίνει μάθημα για το πώς θα έπρεπε να γίνει η διαχείριση την επόμενη ημέρα. Και με αφορμή τα σχέδια που έχει ανακοινώσει η κυβέρνηση για έκδοση μέσα στο 2017, καλό θα είναι να σκεφτούν όλοι τι πήγε λάθος το 2014. Οχι οικονομικά, αφού η κατάσταση είχε βελτιωθεί σημαντικά, αλλά πολιτικά, καθώς οι αποφάσεις που ελήφθησαν στη συνέχεια οδήγησαν σε επικίνδυνες ατραπούς την οικονομία.
Οποιαδήποτε βιαστική κίνηση θα κοστίσει στη χώρα. Αυτό που προέχει είναι η εμπέδωση της εμπιστοσύνης για την ελληνική οικονομία. Οσο η αβεβαιότητα παραμένει, τόσο δύσκολη θα είναι η έξοδος στις αγορές. Κι όσο αναβάλλονται μεταρρυθμίσεις που είναι απαραίτητες, τόσο θα παραμένει η Ελλάδα εγκλωβισμένη σε έναν φαύλο κύκλο στασιμότητας.
Καλά είναι τα όνειρα, όμως, όπως λέει και ο λαός όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός ξεκαρδίζεται στα γέλια.