Ο θάνατος της μεσαίας τάξης

Αν ζούσε ο αείμνηστος Ευάγγελος Αβέρωφ θα μιλούσε για τον θάνατο των νοικοκυραίων. Τώρα, για άρση κάθε παρεξήγησης, γίνεται λόγος απλώς για τη φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης.



Αλλά, η πικρή αλήθεια είναι ότι, κατά τεκμήριο, αυτοί που μόχθησαν περισσότερο, δημιούργησαν εισόδημα, συνεισέφεραν τα πιο πολλά στο δημόσιο ταμείο, καταξιώθηκαν κοινωνικά και αποτελούν τη λεγόμενη μεσαία τάξη, οδεύουν ήδη προς την εξαθλίωση.

Είναι όλοι αυτοί που στην οκταετία των μνημονίων πλήρωσαν το μεγαλύτερο τίμημα της κρίσης, έχασαν τα πιο πολλά, αλλά στα τελευταία δύο χρόνια νιώθουν να εξοντώνονται κυριολεκτικά και να γίνονται τα θύματα μιας ακατανόητης εκδικητικής επίθεσης.

Μέχρι τώρα, δεν υπάρχει επώδυνο μέτρο το οποίο επινοήθηκε και που δεν απευθύνεται σχεδόν στον καθένα χωριστά και δεν στοχεύει στο εισόδημα ή στα περιουσιακά στοιχεία του κάθε μέλους της ευρύτερης πληθυσμιακής ομάδας της μεσαίας τάξης.

Γι’ αυτόν προσωποποιημένα καθιερώθηκε η εισφορά αλληλεγγύης, θεσπίσθηκε ο φόρος επιτηδεύματος, αυξήθηκαν τα τεκμήρια, επιβλήθηκε ο ΕΝΦΙΑ και κουρεύτηκε περισσότερο από όλες τις άλλες η σύνταξή του, που πήρε συνήθως μετά από 40ετία καταβάλλοντας τις υψηλότερες ασφαλιστικές εισφορές στο Ταμείο του.

Η ακατανόητη αυτή εκδικητικότητα σ’ αυτούς που συντηρούσαν μέχρι τώρα ουσιαστικά τα ασφαλιστικά ταμεία και συνεισέφεραν με τους φόρους στα δημόσια ταμεία, ήταν και είναι τόσο σφοδρή, που «εξαέρωσε» ολόκληρα κοινωνικά στρώματα που πάλαι ποτέ αποτελούσαν μαζί με άλλα τη μεσαία τάξη της χώρας.

Αυτή τη στιγμή ακόμη και ο μαρξιστής, κατά δήλωσή του, Ευκλείδης Τσακαλώτος αντιλαμβάνεται ότι το κακό παράγινε.

Αυτός που αρέσκεται σε αποφθέγματα και παροιμίες δεν ομολογεί βέβαια ότι σκότωσαν πια την ιερή «αγελάδα», αλλά τουλάχιστον παραδέχεται για πρώτη φορά ότι η πολιτική με την υπέρμετρη φορολογία και τα άλλα σκληρά μέτρα που επιβλήθηκαν στα μεσαία στρώματα ήταν «λάθος».

«Έχουμε ζορίσει τα μεσαία στρώματα, τα στριμώξαμε», παραδέχθηκε σε μια κρίση ειλικρινείας και αυτοκριτικής.

Και φυσικά ο υπουργός με τους περίεργους ιδιωματισμούς δεν καταλήγει με αγαθή πρόθεση και εύκολα σε αυτές τις αυτοκριτικές παραδοχές και τις αντικειμενικές αναλύσεις.

Πίσω από την αθώα αναγνώριση λαθών και παραλείψεων κρύβεται η προσπάθεια να προκαταλάβει και να ερμηνεύσει μια κοινωνική κατακραυγή που όλο και διογκώνεται και παράλληλα σπεύδει να προλάβει να δικαιολογηθεί για τις βαρύτατες επιπτώσεις που επιφέρει η λεηλασία της μεσαίας τάξης στην Ελλάδα.

Γιατί η διάλυση της τάξης που έως τώρα συντηρούσε τις κρατικές δομές, αφού κατέβαλε σχεδόν το 85% του συνολικού φόρου εισοδήματος και των εισφορών, στα ταμεία αρχίζει να φαίνεται με όλα τα τραγικά αποτελέσματα.

Οι καταθέσεις μήνα με τον μήνα υποχωρούν, η συλλογή των φόρων αρχίζει να πάσχει βαρύτατα, οι ληξιπρόθεσμες οφειλές αυξάνονται και οι άλλοτε νοικοκυραίοι προσέρχονται στα συσσίτια της εκκλησίας.

Η ιερή αγελάδα που απέφερε τα μέγιστα, δεν έχει τίποτε άλλο να δώσει? Τη σκότωσαν κάποιοι άφρονες για πρόσκαιρα οφέλη και γιατί ήταν ασυγχώρητα η πιο δημιουργική και έπρεπε να... πεθάνει.