Μηχανικοί του ΜΙΤ σχεδίασαν ένα αυτόνομο ρομποτικό ανεμόπτερο το οποίο μπορεί να κινείται πάνω τα νερά, «γλιστρώντας» στον άνεμο όπως ένα θαλασσοπούλι, ενώ επίσης μπορεί να κινείται πάνω στα κύματα σαν ένα ιστιοπλοϊκό σκάφος.
Όπως αναφέρει το MIT News, σε περιοχές με ισχυρούς ανέμους το ρομπότ είναι σχεδιασμένο να παραμένει στον αέρα, όπως ένα πραγματικό θαλασσοπούλι. Όταν οι άνεμοι είναι πιο αδύναμοι, μπορεί αντ' αυτού να ακουμπά στο νερό και να πλέει σαν ένα ιδιαίτερα ικανό ιστιοπλοϊκό.
Το ρομπότ, που «δανείζεται» στοιχεία τόσο από τη ναυπηγική όσο και από τη βιολογία, μπορεί να καλύψει μια απόσταση χρησιμοποιώντας το 1/3 του ανέμου που θα χρησιμοποιούσε ένα άλμπατρος και ταξιδεύει 10 φορές πιο γρήγορα από ένα κανονικό ιστιοπλοϊκό. Επίσης, είναι ιδιαίτερα ελαφρύ - ζυγίζοντας περίπου 3 κιλά. Οι ερευνητές που το δημιούργησαν ελπίζουν πως στο κοντινό μέλλον τέτοιου είδους υβριδικά σκάφη θα μπορούν να χρησιμοποιούνται για την επιτήρηση και παρακολούθηση μεγάλων θαλασσίων εκτάσεων.
«Οι ωκεανοί παραμένουν σε μεγάλο βαθμό χωρίς παρακολούθηση» λέει ο Γκάμπριελ Μπουσκέτ, πρώην μεταδιδακτορικός στο ΜΙΤ, ο οποίος ηγήθηκε του σχεδιασμού του ρομπότ. «Ειδικότερα, είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε τον Νότιο Ωκεανό και το πώς αλληλεπιδρά με την κλιματική αλλαγή. Αλλά είναι πολύ δύσκολο να φτάσουμε εκεί. Μπορούμε τώρα να χρησιμοποιούμε την ενέργεια από το περιβάλλον με αποτελεσματικό τρόπο για τέτοια ταξίδια μεγάλων αποστάσεων, με ένα σύστημα που παραμένει μικρής κλίμακας».
Ο Μπουσκέτ θα παρουσιάσει λεπτομέρειες του ρομποτικού αυτού συστήματος στην International Conference on Robotics and Automation στο Μπρισμπέιν της Αυστραλίας. Οι συνεργάτες του στο πρόγραμμα αυτό είναι οι Ζαν Ζακ Σλοτάιν και Μάικλ Τριανταφύλλου.
Πέρυσι οι τρεις τους δημοσίευσαν μια μελέτη πάνω στη δυναμική της πτήσης των άλμπατρος, όπου εντόπιζαν και εξέταζαν τους «μηχανισμούς» που επιτρέπουν στο θαλασσοπούλι να ταξιδεύει μεγάλες αποστάσεις δαπανώντας την ελάχιστη δυνατή ενέργεια. Το «κλειδί» ήταν μια διαδικασία ονόματι «μεταφορά momentum» (transfer of momentum) όπου παίρνει momentum από υψηλότερα, ταχύτερα στρώματα αέρα, και βουτώντας προς τα κάτω μεταφέρει αυτό το momentum σε χαμηλότερα και πιο αργά στρώματα, προχωρώντας χωρίς να χρειάζεται να χτυπά συνέχεια τα φτερά του.
Επίσης ο Μπουσκέτ ανακάλυψε πως τα φυσικά χαρακτηριστικά της πτήσης του άλμπατρος είναι παρόμοια με αυτά ενός ιστιοπλοϊκού όταν ταξιδεύει, με τη διαφορά πως η προαναφερθείσα μεταφορά λαμβάνει χώρα μεταξύ αέρα και νερού. «Σκεφτήκαμε, πώς θα μπορούσαμε να πάρουμε τα καλύτερα του κάθε κόσμου;» λέει ο Μπουσκέτ. Οπότε και οι μηχανικοί σχεδίασαν ένα υβριδικό όχημα που παρέπεμπε σε ένα αυτόνομο ανεμόπτερο, με άνοιγμα τριών φτερών, παρόμοιο ενός συνηθισμένου άλμπατρος. Ακολούθησαν μελέτες και κατασκευάστηκε ένα πρωτότυπο, που εξοπλίστηκε με αισθητήρες, GPS, αυτόματο πιλότο κ.α.
Τα πειράματα και οι δοκιμές έδειξαν πως το σκάφος μπορεί να ταξιδεύει επιτυχώς, χρησιμοποιώντας τη δύναμη του ανέμου και του νερού. Μακροπρόθεσμα, οι ερευνητές οραματίζονται στόλους τέτοιων σκαφών, που θα παρακολουθούν αυτόνομα μεγάλες θαλάσσιες εκτάσεις.
Όπως αναφέρει το MIT News, σε περιοχές με ισχυρούς ανέμους το ρομπότ είναι σχεδιασμένο να παραμένει στον αέρα, όπως ένα πραγματικό θαλασσοπούλι. Όταν οι άνεμοι είναι πιο αδύναμοι, μπορεί αντ' αυτού να ακουμπά στο νερό και να πλέει σαν ένα ιδιαίτερα ικανό ιστιοπλοϊκό.
Το ρομπότ, που «δανείζεται» στοιχεία τόσο από τη ναυπηγική όσο και από τη βιολογία, μπορεί να καλύψει μια απόσταση χρησιμοποιώντας το 1/3 του ανέμου που θα χρησιμοποιούσε ένα άλμπατρος και ταξιδεύει 10 φορές πιο γρήγορα από ένα κανονικό ιστιοπλοϊκό. Επίσης, είναι ιδιαίτερα ελαφρύ - ζυγίζοντας περίπου 3 κιλά. Οι ερευνητές που το δημιούργησαν ελπίζουν πως στο κοντινό μέλλον τέτοιου είδους υβριδικά σκάφη θα μπορούν να χρησιμοποιούνται για την επιτήρηση και παρακολούθηση μεγάλων θαλασσίων εκτάσεων.
«Οι ωκεανοί παραμένουν σε μεγάλο βαθμό χωρίς παρακολούθηση» λέει ο Γκάμπριελ Μπουσκέτ, πρώην μεταδιδακτορικός στο ΜΙΤ, ο οποίος ηγήθηκε του σχεδιασμού του ρομπότ. «Ειδικότερα, είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε τον Νότιο Ωκεανό και το πώς αλληλεπιδρά με την κλιματική αλλαγή. Αλλά είναι πολύ δύσκολο να φτάσουμε εκεί. Μπορούμε τώρα να χρησιμοποιούμε την ενέργεια από το περιβάλλον με αποτελεσματικό τρόπο για τέτοια ταξίδια μεγάλων αποστάσεων, με ένα σύστημα που παραμένει μικρής κλίμακας».
Ο Μπουσκέτ θα παρουσιάσει λεπτομέρειες του ρομποτικού αυτού συστήματος στην International Conference on Robotics and Automation στο Μπρισμπέιν της Αυστραλίας. Οι συνεργάτες του στο πρόγραμμα αυτό είναι οι Ζαν Ζακ Σλοτάιν και Μάικλ Τριανταφύλλου.
Πέρυσι οι τρεις τους δημοσίευσαν μια μελέτη πάνω στη δυναμική της πτήσης των άλμπατρος, όπου εντόπιζαν και εξέταζαν τους «μηχανισμούς» που επιτρέπουν στο θαλασσοπούλι να ταξιδεύει μεγάλες αποστάσεις δαπανώντας την ελάχιστη δυνατή ενέργεια. Το «κλειδί» ήταν μια διαδικασία ονόματι «μεταφορά momentum» (transfer of momentum) όπου παίρνει momentum από υψηλότερα, ταχύτερα στρώματα αέρα, και βουτώντας προς τα κάτω μεταφέρει αυτό το momentum σε χαμηλότερα και πιο αργά στρώματα, προχωρώντας χωρίς να χρειάζεται να χτυπά συνέχεια τα φτερά του.
Επίσης ο Μπουσκέτ ανακάλυψε πως τα φυσικά χαρακτηριστικά της πτήσης του άλμπατρος είναι παρόμοια με αυτά ενός ιστιοπλοϊκού όταν ταξιδεύει, με τη διαφορά πως η προαναφερθείσα μεταφορά λαμβάνει χώρα μεταξύ αέρα και νερού. «Σκεφτήκαμε, πώς θα μπορούσαμε να πάρουμε τα καλύτερα του κάθε κόσμου;» λέει ο Μπουσκέτ. Οπότε και οι μηχανικοί σχεδίασαν ένα υβριδικό όχημα που παρέπεμπε σε ένα αυτόνομο ανεμόπτερο, με άνοιγμα τριών φτερών, παρόμοιο ενός συνηθισμένου άλμπατρος. Ακολούθησαν μελέτες και κατασκευάστηκε ένα πρωτότυπο, που εξοπλίστηκε με αισθητήρες, GPS, αυτόματο πιλότο κ.α.
Τα πειράματα και οι δοκιμές έδειξαν πως το σκάφος μπορεί να ταξιδεύει επιτυχώς, χρησιμοποιώντας τη δύναμη του ανέμου και του νερού. Μακροπρόθεσμα, οι ερευνητές οραματίζονται στόλους τέτοιων σκαφών, που θα παρακολουθούν αυτόνομα μεγάλες θαλάσσιες εκτάσεις.
