Τέσσερα «μυστικά» που κρύβουν οι κάλπες των ευρωεκλογών

«Μετά από πέντε εξουθενωτικά χρόνια, πολλοί από τους πολίτες της Ευρώπης θα ήθελαν να στείλουν το σύνολο των πολιτικών στο πυρ το εξώτερον και να τους υποβάλουν σε φρικτά βασανιστήρια.






Καθώς, όμως, αυτή η επιλογή δεν υπάρχει ανάμεσα στα ψηφοδέλτια από τα οποία θα κληθούν να επιλέξουν στις εκλογές που θα γίνουν από τις 22 ως τις 25 Μαΐου, ένας αριθμός-ρεκόρ πιθανότατα δεν θα κάνει καν τον κόπο να προσέλθει στις κάλπες. Από όσους προσέλθουν δε, πολλοί θα επιλέξουν τους λαϊκιστές και τους εξτρεμιστές».

Αν και το βρετανικό περιοδικό The Economist, από ένα πρόσφατο άρθρο του οποίου προέρχεται το παραπάνω απόσπασμα, κάθε άλλο παρά... αντικειμενικό μπορεί να θεωρηθεί, είναι βέβαιο ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν εκφράζει μόνο τις διαθέσεις μιας κατά παράδοση «ευρωσκεπτιστικής» χώρας. Ουσιαστικά, αποτυπώνει τις διαθέσεις ολοένα μεγαλύτερου τμήματος τόσο των κοινωνιών όσο και των ελίτ της Ευρώπης που -για διαφορετικούς προφανώς λόγους η κάθε πλευρά- θεωρούν ότι αυτή η Ε.Ε. δεν ανταποκρίνεται στα συμφέροντα και τις επιδιώξεις τους, ενώ αμφισβητούν έντονα το εάν και κατά πόσο μπορεί να μεταρρυθμιστεί.

Δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία ότι αυτή η τάση θα αποτυπωθεί και στα αποτελέσματα που θα δοθούν στη δημοσιότητα το βράδυ της Κυριακής, όταν θα έχουν κλείσει οι κάλπες και στις 28 χώρες-μέλη. Είτε με την εκρηκτική άνοδο της ρατσιστικής και εθνικιστικής Ακροδεξιάς. Είτε με την άνευ προηγουμένου αποχή. Είτε με την ενίσχυση των κομμάτων που επιδιώκουν να καλύψουν το τεράστιο κενό που έχει δημιουργηθεί στα αριστερά του πολιτικού σκηνικού. Είτε με τη μαζική καταδίκη της πολιτικής της Κομισιόν και της ΕΚΤ από ολόκληρους λαούς (όπως οι Ιταλοί). Είτε με όλα αυτά μαζί.
Τέσσερα «μυστικά» που κρύβουν οι κάλπες των ευρωεκλογών

Σε κάθε περίπτωση, ένα είναι σίγουρο: Πίσω από τα χαμόγελα των τυπικά νικητών -των Σοσιαλιστών του Μάρτιν Σουλτς και των Λαϊκών του Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, που θα μοιράσουν και πάλι μεταξύ τους όλους τους θώκους της εξουσίας- θα κρύβεται η τεράστια ανησυχία και αμφισβήτηση για το μέλλον του «ευρωπαϊκού οικοδομήματος». Ενός οικοδομήματος που στα θεμέλιά του υπάρχουν σήμερα 26 εκατομμύρια άνεργοι, πολλαπλάσιοι φτωχοί και μια σχεδόν απελπισμένη νέα γενιά, αποτελέσματα της άγριας λιτότητας και της αναδιανομής πλούτου υπέρ των οικονομικά ισχυρών και του Βορρά που συντελέστηκε τα προηγούμενα χρόνια. Ενός οικοδομήματος που χαρακτηρίζεται από ασυδοσία των τραπεζών, σοβαρό έλλειμμα δημοκρατίας, ανυπαρξία αλληλεγγύης και από διαρκώς πιο άγρια καταστολή.

Ενός οικοδομήματος στο οποίο οι εταίροι δεν έχουν να επιδείξουν κοινή στάση ακόμη και σε στοιχειώδη ζητήματα, όπως η εξωτερική και ενεργειακή πολιτική. Που σφραγίζεται από την πανίσχυρη και αλαζονική Γερμανία της Μέρκελ και των εκλεκτών της στις Βρυξέλλες οι οποίοι, όπως αποκαλύπτεται, δεν διστάζουν ακόμη και να ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις στις «άτακτες» χώρες-μέλη. Την ευρωπαϊκή υπερδύναμη, δηλαδή, η οποία επίσης βλέπει να αυξάνεται σημαντικά η επιρροή «ευρωσκεπτικιστικών» κομμάτων, είτε μέσω της «Εναλλακτικής για τη Γερμανία» (AfD) είτε με την αποκρουστική μορφή των νεοναζί του Εθνικού Δημοκρατικού Κόμματος (NDP), που είναι πιθανό (ειδικά μετά την κατάργηση του ορίου του 3%) να εκπροσωπηθούν στην Ευρωβουλή.
Τέσσερα «μυστικά» που κρύβουν οι κάλπες των ευρωεκλογών

Αυτή την Ευρώπη θα αποδοκιμάσουν οι πολίτες. Εκτός αν πειστούν από κάποιον ότι μπορεί να αλλάξει τα πράγματα.

«Καβάλα» στο ρεύμα του ευρωσκεπτικισμού
Η ακροδεξιά επέλαση

Είναι πλέον κοινό μυστικό. Το βράδυ της Κυριακής, όταν θα δοθούν στη δημοσιότητα τα πρώτα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, η πρώτη ματιά των περισσότερων θα πέσει στα ποσοστά που θα έχουν συγκεντρώσει τα κόμματα της ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς: το Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία, το Κόμμα Ελευθερίας στην Ολλανδία αλλά και την Αυστρία, το Βλάαμς Μπελάγκ στο Βέλγιο, οι Σουηδοί Δημοκράτες, το Κόμμα των (Αληθινών) Φινλανδών και το δανέζικο Λαϊκό Κόμμα, το Γιόμπικ στην Ουγγαρία -ακόμη και το βρετανικό UKIP, παρά την ιδιαιτερότητά του. Και φυσικά, η Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα.
Τέσσερα «μυστικά» που κρύβουν οι κάλπες των ευρωεκλογών

Οι δημοσκοπήσεις δίνουν σε πολλά από αυτά τα κόμματα ακόμη και την πρώτη θέση, ενώ σε κάθε περίπτωση θεωρούν βέβαιο ότι θα διαθέτουν πολλαπλάσιες έδρες στη νέα Ευρωβουλή σε σχέση με την απερχόμενη -αναβαθμίζοντας έτσι κατακόρυφα τον πολιτικό τους ρόλο τόσο στο εσωτερικό των χωρών όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Παρά δε το γεγονος ότι πολλά από αυτά μισούνται μεταξύ τους, το πιθανότερο είναι ότι θα βρουν φόρμουλα συνεργασίας για να αξιοποιήσουν τα προνόμια που συνεπάγεται ο σχηματισμός κοινοβουλευτικής ομάδας (απαιτούνται το λιγότερο 25 βουλευτές από τουλάχιστον 7 χώρες-μέλη).

Και μια λεπτομέρεια, την οποία φρόντισε να μας θυμίσει ο 86χρονος σήμερα ιδρυτής του Εθνικού Μετώπου: την ώρα που η κόρη του απειλεί να κάνει αγωγή σε όποιον τη χαρακτηρίζει Ακροδεξιά, ο Ζαν-Μαρί Λεπέν ισχυρίστηκε ότι η Γαλλία και η Ευρώπη μπορούν να γλιτώσουν από τους αλλόφυλους και αλλόθρησκους μετανάστες εάν χτυπήσει τις χώρες από όπου προέρχονται ο ιός Έμπολα, σκοτώνοντας μερικά εκατομμύρια...
Τέσσερα «μυστικά» που κρύβουν οι κάλπες των ευρωεκλογών

Η «διαφορετική» διαμαρτυρία
Το φάντασμα της αποχής

Καμπανάκι έχει χτυπήσει στην Κομισιόν και τα επιτελεία των δύο μεγαλύτερων πολιτικών σχηματισμών εξαιτίας των προβλέψεων για ύψος-ρεκόρ της αποχής στις ευρωεκλογές. Ορισμένοι θεωρούν, μάλιστα, πως το βράδυ της Κυριακής είναι πιθανό το 43% της προσέλευσης στις κάλπες που καταγράφηκε το 2009 να φαντάζει πολύ... υψηλό, μιας και κάποιες εκτιμήσεις βλέπουν τη συμμετοχή αυτή τη φορά να φτάνει μετά βίας το 40%.

Το γιατί είναι κάτι παραπάνω από προφανές: Όπως καταγράφεται σε αλλεπάλληλες δημοσκοπήσεις, η εμπιστοσύνη των Ευρωπαίων στην Ε.Ε. και τους θεσμούς της μειώνεται διαρκώς -με τους έξι στους δέκα να στέκονται αρνητικά με βάση το τελευταίο Ευρωβαρόμετρο. Την ίδια στιγμή, πάνω από το 70% των Ευρωπαίων πολιτών θεωρεί ότι η φωνή του δεν ακούγεται στις Βρυξέλλες. Όσο για την Ευρωβουλή, παρά τα όσα θεωρητικά προβλέπονται στη Συνθήκη της Λισαβόνας, η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται τον ρόλο της περίπου ως διακοσμητικό, καθώς βλέπουν στην πράξη ότι οι αποφάσεις λαμβάνονται σε ένα πολύ πιο στενό κύκλο ή στο αδιαφανές παρασκήνιο.
Τέσσερα «μυστικά» που κρύβουν οι κάλπες των ευρωεκλογών

Βεβαίως, θα πει κανείς, γιατί να ανησυχούν εκεί στις Βρυξέλλες, αφού ακόμη και η υπερδύναμη του πλανήτη, οι Ηνωμένες Πολιτείες, κυβερνάται από προέδρους που εκλέγονται με ανάλογα χαμηλά ποσοστά;

Γκρίλο, Μπερλουσκόνι, Λίγκα
Η ιταλική «βόμβα» στην Ε.Ε.

Επί μήνες, εκεί κάπου στο 2011 και 2012, όλοι περίμεναν πότε η Ιταλία θα ακολουθήσει την Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία, ζητώντας «διάσωση» μέσω Μνημονίου. Στη συνέχεια, στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο φαίνεται πως το σκέφτηκαν καλύτερα και αποφάσισαν ότι θα ήταν καλύτερα να μην κάνουν «παιχνίδια» με τη συγκεκριμένη χώρα -από τα ιδρυτικά μέλη της ΕΟΚ και με ισχυρή οικονομική και παραγωγική βάση. Έτσι, με διαδοχικές (και συνήθως χωρίς εκλογές...) αλλαγές κυβερνήσεων -Μόντι, Λέτα, Ρέντσι και βλέπουμε...- επιχειρούν να περάσουν σε μικρότερες δόσεις τα μέτρα που έχουν προκαλέσει σοκ σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Τέσσερα «μυστικά» που κρύβουν οι κάλπες των ευρωεκλογών

Οι Ιταλοί, όμως, δεν είναι χαζοί και παρά την κοινωνική κρίση που μαστίζει τη χώρα τους εδώ και πολλά χρόνια, διαθέτουν πλούσια πολιτική κουλτούρα, που τους επιτρέπει να βλέπουν την ουσία. Αφού δεν μας θέλετε εσείς ως ισότιμους, δεν σας θέλουμε και εμείς -είπαν, λοιπόν. Και το αποτέλεσμα αυτής της «στροφής» θα φανεί και στις κάλπες των ευρωεκλογών. Κι αυτό διότι τα τρία από τα τέσσερα ισχυρότερα κόμματα (Κίνημα Πέντε Αστέρων, Φόρτσα Ιτάλια και Λίγκα του Βορρά) που θα αναδείξουν, είτε θα δηλώνουν ευθέως πως θέλουν έξοδο από την Ευρωζώνη και την Ε.Ε., είτε θα ξεκαθαρίζουν πως θα κάνουν δημοψήφισμα, εάν δεν ικανοποιηθούν οι ιταλικές απαιτήσεις.

Θα αντέξουν, άραγε, η Ε.Ε. και το ευρώ την έκρηξη μιας βόμβας μεγατόνων στην Ιταλία. Αμφίβολο...

Είναι εφικτή η «άλλη Ε.Ε.»;
Η Αριστερά αναζητά πυξίδα
Τέσσερα «μυστικά» που κρύβουν οι κάλπες των ευρωεκλογών

Τα κόμματα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς ευελπιστούν -βάσιμα- ότι θα καταγραφούν στους μεγάλους κερδισμένους αυτής της εκλογικής αναμέτρησης, αυξάνοντας τα ποσοστά τους και διασφαλίζοντας στη νέα Ευρωβουλή 60% περισσότερες έδρες σε σχέση με την απερχόμενη -από 55-60, όπως εκτιμούν, κάτι που θα τους επιτρέψει να διεκδικήσουν την τρίτη θέση από τους Φιλελεύθερους (χωρίς, φυσικά, να υπολογίζεται η δύναμη που θα έχει η ομάδα της Ακροδεξιάς, όταν και εφόσον συγκροτηθεί).

Είναι, όμως, αυτοί οι αριθμοί ικανοί για να κάνουν τα στελέχη και τους ψηφοφόρους των αριστερών κομμάτων να αισθάνονται ικανοποιημένοι και δικαιωμένοι; Τι θα γράψει η ιστορία για τα κόμματα που ανήκουν σε αυτό το στρατόπεδο, όταν τα περισσότερα παραμένουν καθηλωμένα σε πολύ χαμηλά ποσοστά την περίοδο της βαθύτερης κρίσης που έχει ζήσει ο παγκόσμιος και ευρωπαϊκός καπιταλισμός από τις αρχές του 20ού αιώνα;

Το επιχείρημα που προβάλλουν συστηματικά το τελευταίο διάστημα είναι ότι οι εκλογές αυτές, αλλά και η ενδεχόμενη ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κυβέρνηση στην Ελλάδα στο σχετικά άμεσο μέλλον, θα ανοίξουν τον δρόμο σε μεγάλες αλλαγές σε όλη την Ευρώπη, για μια νέα Ε.Ε. της αλληλεγγύης και της δικαιοσύνης. Οι πολίτες είναι αυτοί που θα αποφανθούν, τελικά, εάν τα κόμματα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς αντιπροσωπεύουν όντως ένα διαφορετικό δρόμο ή απλώς βρίσκονται στο αριστερό άκρο του ίδιου πολιτικού «κάδρου», που απαξιώνεται ταχύτατα στις κοινωνίες.