Το «περιτύλιγμα» μιας συμφωνίας και οι φόβοι του ΣΥΡΙΖΑ

Σε ιδιαίτερα δύσκολη υπόθεση, η οποία απαιτεί αριστοτεχνικούς χειρισμούς διατυπώσεων και παρουσίασης, αναμένεται να αναδειχθεί για την κυβέρνηση και προσωπικά για τον Αλ. Τσίπρα, να «επικοινωνήσει» στην ελληνική κοινή γνώμη, την όποια συμφωνία με τους εταίρους, ενώ ακόμη δυσκολότερη μπορεί να είναι η υλοποίησή της, μέσω της εφαρμογής των μέτρων που θα την συνοδεύουν.



Παράλληλα, όμως, το επικοινωνιακό επιτελείο εργάζεται πυρετωδώς και για το απευκταίο σενάριο της οριστικής ρήξης, καθώς η διαχείριση της αποτυχίας θα είναι ιδιαίτερα δυσχερής, κυρίως απέναντι σε μια κοινωνία, έμπλεης ενθουσιασμού και βεβαιότητας, ότι τελικώς οι δανειστές θα αναγνωρίσουν τα δίκαια επιχειρήματα της ελληνικής πλευράς.
Το ενδεχόμενο συμφωνίας
Το «περιτύλιγμα» μιας συμφωνίας και οι φόβοι του ΣΥΡΙΖΑ
Αν και ο μεγάλος «πονοκέφαλος» για το Μαξίμου παρέμενε μέχρι αργά χθες βράδυ, όπως ήταν φυσικό, το οριστικό κλείσιμο μιας συμφωνίας - γέφυρας που θα εξασφαλίζει τα πολυπόθητα χρονικά περιθώρια που ζητά η κυβέρνηση προκειμένου και η χρηματοδότηση του κράτους να είναι εξασφαλισμένη και να μπορέσουν να γίνουν με άνεση οι όποιες συζητήσεις για το τετραετές πρόγραμμα που σχεδιάζεται μετά το φθινόπωρο, ωστόσο υπάρχουν ήδη σκέψεις και σχεδιασμοί για την επαύριον της προσωρινής συμφωνίας, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τους επικοινωνιακούς χειρισμούς.
Πολλώ δεν μάλλον, όταν η αντιπολίτευση καραδοκεί για την όποια υπαναχώρηση, προκειμένου να τη χρεώσει στην κυβέρνηση και να αποδείξει ότι όπως τώρα, έτσι και πριν τις εκλογές, δεν υπήρχαν μεγάλα περιθώρια ευελιξίας για τη χώρα μας απέναντι στη σκληρή στάση των δανειστών και κυρίως του Βερολίνου.
Στο πλαίσιο αυτό, στο Μαξίμου οργανώνουν τη γραμμή άμυνας απέναντι στις επιθέσεις και την κριτική που θα δεχθούν όταν γίνουν γνωστοί οι όροι της ενδεχόμενης συμφωνίας, ενώ παράλληλα θεωρούν ως «δυνατό χαρτί» τη στήριξη του κόσμου και τα υψηλά ποσοστά δημοφιλίας που απολαμβάνουν, καθώς εκτιμούν πως η δυναμική που έχει δημιουργηθεί δεν ανατρέπεται εύκολα, ενώ δίνει περιθώριο και άνεση χειρισμών, αλλά και περίοδο χάριτος στη νέα κυβέρνηση.
Ως το σημαντικότερο σημείο, που πρέπει να γίνει κατανοητό από τους Έλληνες πολίτες, η κυβέρνηση θεωρεί αυτό που διαχωρίζει τη δανειακή σύμβαση από το μνημόνιο. Με δεδομένο ότι εξελέγη με σύνθημα την κατάργησή του, σε καμία περίπτωση δεν επιθυμεί να της χρεωθεί «αναδίπλωση» στο συγκεκριμένο θέμα. Για τον λόγο αυτό, άλλωστε, και δίνουν μεγάλη σημασία στην ορολογία που θα χρησιμοποιηθεί στη συμφωνία και απορρίπτουν κατηγορηματικά τη χρήση όρων όπως «υφιστάμενο πρόγραμμα» ή «τρόικα», στους οποίους επιμένει το Βερολίνο.
Επιπλέον, με δεδομένο ότι ο Αλ. Τσίπρας έχει ξεκαθαρίσει προς κάθε πλευρά ότι δεν πρόκειται να υποχωρήσει από την πρόθεσή του να υλοποιηθούν στο ακέραιο οι προεκλογικές εξαγγελίες, όπως είχαν διατυπωθεί στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, για την ελληνική πλευρά αποτελεί μείζον ζήτημα, η έστω και γενικόλογη αναφορά στο κείμενο της συμφωνίας της δυνατότητας να ληφθούν μέτρα «για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης και την επανεκκίνηση της οικονομίας». Το Μαξίμου, εκτιμά, πως μία τέτοια διατύπωση θα μπορούσε να εγκριθεί από τους εταίρους, ιδίως αν συνοδευτεί από την ταυτόχρονη ελληνική δέσμευση για «δημοσιονομική ισορροπία».
Σε κάθε περίπτωση πάντως αποτελεί ζητούμενο κατά πόσο αυτές οι δύο προβλέψεις μπορούν να συγκεραστούν, αφού πολλές από τις δράσεις που επιθυμεί να αναλάβει η κυβέρνηση -ιδίως στον τομέα των επαναπροσλήψεων ή των κοινωνικών παροχών- έχουν δημοσιονομικό κόστος, για το οποίο πρέπει να υπάρχει εξασφαλισμένη χρηματοδότηση.
Όπως όλα δείχνουν, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης, οι παρεμβάσεις στον τομέα της αναχαίτισης της ανθρωπιστικής κρίσης θα περιοριστούν στις απολύτως αναγκαίες, ενώ πολλές από αυτές σχεδιάζεται να παραπεμφθούν σε βάθος χρόνου, αφού στην παρούσα φάση δείχνουν να λειτουργούν ως «κόκκινο πανί» για τους δανειστές. Ο προβληματισμός πάντως παραμένει, καθώς αποτελεί κοινό μυστικό, ότι οι προσδοκίες που έχουν καλλιεργηθεί σε πολλές ομάδες πολιτών που δοκιμάστηκαν από την κρίση και τη λιτότητα, για άμεση αποκατάσταση των αδικιών, μπορεί τελικά να μετατραπούν σε «μπούμερανγκ» αλλάζοντας πολύ σύντομα τη θετική εικόνα για την κυβέρνηση, που καταγράφεται στα γκάλοπ.
ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΦΤΑΙΕΙ
Το ενδεχόμενο της ρήξης
Στο Μαξίμου όμως, όσο και αν το απεύχονται, λαμβάνουν τα μέτρα τους και για την επικοινωνιακή διαχείριση μιας ενδεχόμενης ρήξης. Δεν είναι τυχαίο ότι σε όλες τις διαρροές των τελευταίων 24ώρων επιχειρείται να ξεκαθαριστεί ότι η ελληνική πλευρά καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια για εξεύρεση «αμοιβαίας επωφελούς λύσης», παρά τη στείρα άρνηση που συναντά από το Βερολίνο.
Το γεγονός εξάλλου ότι βάζουν στο «στόχαστρο» προσωπικά τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών Β. Σόιμπλε, επιχειρώντας να τον απομονώσουν από την υπόλοιπη Ευρώπη, στοχεύει σε αυτό ακριβώς, την εδραίωση της πεποίθησης στην ελληνική κοινή γνώμη (και όχι μόνο) του «τις πταίει» σε ενδεχόμενο ναυάγιο.
Με δεδομένο ότι σε ένα τέτοιο απευκταίο σενάριο, τα προβλήματα με τα οποία θα βρεθεί αντιμέτωπη η κυβέρνηση θα είναι άμεσα και επιτακτικά, το τελευταίο που επιθυμεί είναι να έχει απέναντί της και τον λαό. Επιπλέον, όπως έχει φανεί και από τις δημοσκοπήσεις, η πλειοψηφία των πολιτών στηρίζει τις προσπάθειές της, υπό την προϋπόθεση όμως, ότι η όποια λύση επιτευχθεί θα είναι εντός ευρωπαϊκού πλαισίου.