Πειθαρχία έναντι διάσωσης, μέχρι πότε;

Από τον Μάιο του 2010 μέχρι και σήμερα ένας συμβιβασμός μακράς διαρκείας με συνεχείς διορθώσεις και αναπροσαρμογές εκτυλίσσεται στην Ευρωζώνη:



Το Βερολίνο αποδέχεται αργά και διστακτικά την εμπλοκή του στη διάσωση, αλλά και προληπτική στήριξη των προβληματικών εταίρων του στην Ευρωζώνη, με αντίτιμο τη ολοένα και πιο αυστηρή επιβολή δημοσιονομικής πειθαρχίας, με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στον ρόλο του ελεγκτικού οργάνου. Ο συμβιβασμός αυτός που επεβλήθη και ήταν αντικείμενο διαπραγμάτευσης με τη Γαλλία και την Ιταλία είχε δύο παρενέργειες:
-Πρώτον επαναφέρει ως επείγουσα προτεραιότητα την Πολιτική Ενοποίηση, αν όχι της Ε.Ε. των 28, τουλάχιστον της Ευρωζώνης των 19, καθώς δεν μπορείς επ' αόριστον να συρρικνώνεις την εθνική κυριαρχία χωρίς υπερεθνική ομοσπονδιακού τύπου νομιμοποίηση. Ετσι, δεν είναι τυχαία η δραστηριοποίηση Γιούνκερ υπέρ μιας Ενωσης του Ευρώ, με υπουργείο Οικονομικών και δικό της Κοινοβούλιο, μια πρόταση που κατατίθεται σε μια στιγμή που πλειοψηφικά η κοινή γνώμη των χωρών-μελών της Ευρωζώνης είναι πλειοψηφικά εχθρική σε κάθε ιδέα και πρόταση περαιτέρω συρρίκνωσης της εθνικής κυριαρχίας.
-Δεύτερον, ο συμβιβασμός Διάσωση έναντι Πειθαρχίας έχει οδηγήσει στο Δημοσιονομικό Σύμφωνο που είναι άκαμπτο με εξωπραγματικά πλαφόν ελλειμμάτων που είτε παρακάμπτονται στην πράξη, όπως κατέδειξε το σχετικά πρόσφατο ψυχόδραμα για τους προϋπολογισμούς της Γαλλίας και της Ιταλίας, είτε ακόμη χειρότερο συνιστούν βαριά υποθήκη για την επιστροφή στην ανάπτυξη ακόμη και μετά την εξαγγελία υλοποίησης του Πακέτου Ντράγκι.
Ο θόρυβος γύρω από τη διαπραγμάτευση της Αθήνας με την Ευρωζώνη σκίασε το δημοσίευμα της Ουάσιγκτον Ποστ για το μη βιώσιμο χρέος της Ιταλίας, αλλά και τη δεινή θέση του Ολάντ που αναγκάσθηκε να παρακάμψει την Βουλή, για να περάσει με Προεδρικό Διάταγμα την απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων.
Με δυο λόγια, μάλλον έχει έλθει η ώρα που η δυναμική των όποιων μέχρι τώρα συμβιβασμών μεταξύ Γερμανίας, Γαλλίας και Ιταλίας για τη διαχείριση της Κρίσης στην Ευρωζώνη εξαντλούνται, με ζητούμενο ένα νέο μεγάλο συνολικό συμβιβασμό, οι προϋποθέσεις του οποίου δεν φαίνεται να υπάρχουν:
Κατάργηση ή παράκαμψη του Δημοσιονομικού Συμφώνου, για να μπορέσει να λειτουργήσει το Πακέτο Ντράγκι.
Ειδική και στοχευμένη χαλάρωση στη Γαλλία και την Ιταλία για να αποτραπεί η άνοδος της Λεπέν στην εξουσία και να μην υπάρξει ατύχημα στο τραπεζικό σύστημα της Ιταλίας, που οριακά μπορεί να εξυπηρετεί τις δανειακές ανάγκες του κράτους.
Συμπέρασμα, η συνταγή των συμβιβασμών στην Ε.Ε. -Ευρωζώνη είναι μονόδρομος υπό την προϋπόθεση συνεχών συναινετικών αναπροσαρμογών ή ακόμη και ανατροπών.
Άλλωστε, συμβιβασμό ανατρεπτικού χαρακτήρα δείχνουν όλοι οι παίκτες, θεσμικά όργανα ή χώρες, από το ΔΝΤ και τις ΗΠΑ, μέχρι τους G-20, στην πρόσφατη Σύνοδο της Κωνσταντινούπολης.
Απαίτηση για ανατρεπτικό συμβιβασμό, την ώρα που η αδράνεια των συμβιβασμών των πέντε προηγούμενων ετών έχει φέρει την Ευρωζώνη στην είσοδο του σπιράλ αποπληθωρισμού και κινδυνεύει να καταστήσει την ΟΝΕ των 19 παράγοντα αστάθειας στην παγκόσμια οικονομία, είναι δίχως αμφιβολία μια πρόκληση χωρίς προηγούμενο.