Ωρα μηδέν για το Προσφυγικό

H προσφυγική κρίση δοκιμάζει τις αντοχές της Ελλάδας και της Ευρώπης.



Δοκιμάζει τις αρχές της αλληλεγγύης, της φιλοξενίας, της παροχής ασύλου και βοήθειας σε κατατρεγμένους, σε χιλιάδες ανθρώπους που έχουν πληγεί από πολέμους.

Δοκιμάζει ακόμη και το αίσθημα του ανθρωπισμού για τον καθέναν από τους πολίτες και βεβαίως σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να επικρατήσουν οι ακροδεξιές φωνές. Δυστυχώς σε αρκετές χώρες της Ευρώπης, οι ακραίοι βρήκαν τρόπο και δικαιολογία να αναπτύξουν θέσεις που παραπέμπουν σε εποχές... Ολοκαυτώματος.

Ευτυχώς στην Ελλάδα, προς το παρόν κυριαρχεί το αίσθημα της αλληλεγγύης και οι φωνές των άκρων δεν βρίσκουν ευήκοα ώτα. Αλλά μέχρι πότε; Αν συνεχιστεί το προσφυγικό κύμα να σαρώνει τη χώρα, αν δημιουργηθούν εικόνες «ασφυξίας» και προκύψουν επικίνδυνες καταστάσεις εξαιτίας των κλειστών συνόρων, κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τις πολιτικές και κοινωνικές επιπτώσεις που θα πυροδοτηθούν.

Οπως επισήμως έχει ανακοινωθεί, μέχρι χθες υπήρχαν περισσότεροι από 42 χιλιάδες εγκλωβισμένοι πρόσφυγες και μετανάστες στη χώρα, ενώ περίπου 15 χιλιάδες βουλιάζουν στις λάσπες της Ειδομένης. Μόνο με αυτούς τους αριθμούς η κατάσταση είναι εκτός ελέγχου, οι εικόνες που έρχονται στο φως είναι ντροπιαστικές, η κρατική μηχανή αδυνατεί να διαχειριστεί το πρόβλημα και μόνο χάρη στη βοήθεια του στρατού, των ΜΚΟ και απλών πολιτών, δεν υπάρχουν θύματα, δεν έχει μετατραπεί η Ελλάδα σε «κρανίου τόπος» για τους πρόσφυγες.

Τι θα συμβεί, λοιπόν, αν μέχρι τις αρχές του καλοκαιριού κληθεί η χώρα να διαχειριστεί 4 και 5 φορές περισσότερους ξένους; Εχει τις αντοχές το πολιτικό σύστημα, οι κρατικές δομές και η κοινωνία να διαχειριστούν ένα τόσο μεγάλο πρόβλημα που ξεπερνά την Ελλάδα;

Ειδικά μάλιστα αν προστεθεί ότι πρόκειται για μια χώρα σε βαθιά ύφεση και μνημόνια εδώ και αρκετά χρόνια.

Οι κίνδυνοι είναι πολλοί και για την οικονομία και για την κοινωνική σταθερότητα. Κανείς δεν θα ήθελε να δει μια χώρα φτωχοποιημένη, με κλειστά σύνορα και απομονωμένη να πρέπει να σηκώσει το βάρος εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών. Ειδικά τώρα που γίνεται η απέλπιδα προσπάθεια για επιστροφή στην ανάπτυξη.

Ειδικά φέτος που ο τουρισμός αναμένεται να γίνει ξανά το εφαλτήριο ανόδου του βιοτικού επιπέδου μιας μεγάλης μερίδας των πολιτών.

Είναι, λοιπόν, περισσότερο επιτακτική από ποτέ η εθνική συνεννόηση και η υποχώρηση των μικροκομματικών συμφερόντων και επικοινωνιακών παιχνιδιών. Η κυβέρνηση πρέπει να βρει την «περπατησιά» της στο Προσφυγικό και να αποφύγει τα λάθη στην επόμενη Σύνοδο Κορυφής. Το να ανοίγεις πόλεμο με τους Ευρωπαίους για μια συμφωνία για κλειστά σύνορα που υπέγραψαν όλοι, δεν είναι και η καλύτερη διπλωματική κίνηση.

Αυτό που πρέπει να κάνει ο πρωθυπουργός είναι να δει την πραγματικότητα όπως διαμορφώνεται και να παρουσιάσει εναλλακτικά σενάρια. Η ευρωπαϊκή λύση είναι προτεραιότητα, αλλά θα πρέπει να δούμε και τι θα συμβεί αν κλείσουν οριστικά τα σύνορα και κληθούμε να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα.

Τα δε κόμματα της αντιπολίτευσης πρέπει να καταθέσουν συγκεκριμένες προτάσεις διαφυγής από το αδιέξοδο αντί της στείρας κριτικής. Πρόκειται για εθνικό θέμα τεραστίων διαστάσεων που δεν πρέπει να συνθλιβεί στις μυλόπετρες της πολιτικής αντιπαράθεσης.