οι προτάσεις Στουρνάρα

Η παρέμβαση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, Γιάννη Στουρνάρα για το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας, τάραξε τα πολιτικά νερά και προκάλεσε νέο γύρο αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση. Μια αντιπαράθεση που είναι άγονη και δεν προσφέρει απολύτως τίποτε στα μείζονα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα.



Ειδικά ένα ζήτημα που θα έπρεπε να απασχολεί περισσότερο κι από τις αέναες διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, αυτό του συνταξιοδοτικού συστήματος, γίνεται για άλλη μια φορά πεδίο λαϊκίστικων αναφορών. Αντιμετωπίζεται ξανά με όρους... τηλεπαράθυρων κι όχι με μια σοβαρή προσέγγιση για το τι πρέπει να αλλάξει και πώς.

Όμως, κάποτε θα πρέπει να μιλήσουμε με σοβαρότητα και πρέπει να ειπωθούν σκληρές αλήθειες για τις συντάξεις, διότι η κατάσταση έχει φτάσει πλέον στο απροχώρητο. Η γενιά που σήμερα βρίσκεται στην ηλικία των 40 ετών και πάνω, που έχει πληρώσει ήδη πολλά στο ασφαλιστικό σύστημα, κινδυνεύει να μην πάρει ποτέ σύνταξη, την ώρα που και οι υγειονομικές καλύψεις έχουν υποβαθμιστεί.

Πόσοι θυμούνται, άραγε, ποιος είναι ο Γιάννης Σπράος. Γέννημα θρέμμα της Αριστεράς, ο καθηγητής που εκεί γύρω στο 1997 παρέδωσε μια έκθεση η οποία περιέγραφε με τα πιο μελανά χρώματα το μέλλον του ασφαλιστικού - συνταξιοδοτικού συστήματος. Και πρότεινε από τότε ριζικές ανατροπές όπως αύξηση ορίων ηλικίας, κατάργηση προνομίων, έλεγχο των υπερδαπανών του συστήματος, «φραγμό» στους συνταξιούχους των 40 ετών. Βλέποντας μακριά, τόσο στο επίπεδο της οικονομίας όσο και στο δημογραφικό, ο Σπράος κατέθεσε μια πρόταση που αν υλοποιούνταν, ίσως σήμερα το ασφαλιστικό να ήταν σε καλύτερη μοίρα.

Ο καθηγητής χλευάστηκε όσο κανείς και η έκθεσή του πετάχτηκε στο καλάθι των αχρήστων. Λίγα χρόνια μετά ανέλαβε τη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού ο Τάσος Γιαννίτσης. Ηταν το 2001 όταν οι προτάσεις του αντιμετωπίστηκαν με τρόπο συγκρουσιακό από τις δυνάμεις εκείνες που μονίμως αδιαφορούν για το κοινωνικό σύνολο μόνο και μόνο για να προστατέψουν τα προνόμιά τους.

Οι ίδιες δυνάμεις που σήμερα από άλλες θέσεις αποφασίζουν περικοπές στις συντάξεις, τότε ακύρωσαν μια μεταρρύθμιση που, αν είχε γίνει, θα μπορούσαν να αλλάξουν πολλά.

Φτάνουμε, λοιπόν, 20 χρόνια μετά τον Σπράο και 16 χρόνια μετά τον Γιαννίτση, με διαλυμένο το ασφαλιστικό σύστημα, με χιλιάδες συνταξιούχους να αγωνιούν κάθε μήνα αν θα δουν στον λογαριασμό τη σύνταξή τους, με άλλους να περιμένουν δύο και τρία χρόνια για να απολαύσουν τους κόπους της εργασίας τους και με άδηλο το μέλλον.

Ισως είναι η ώρα να πούμε μεγάλες αλήθειες. Δεν είναι πρωταπριλιάτικο αστείο η πλήρης κατάρρευση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης στη χώρα. Και πρέπει να αναζητήσουν οι πολιτικές δυνάμεις, οι εργοδοτικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις και όλοι οι πολίτες, λύσεις που θα δίνουν προοπτική.

Αν οι προτάσεις Στουρνάρα αντιμετωπίζονται φοβικά, λαϊκίστικα και με συγκρουσιακό χαρακτήρα, ακόμη και από εκείνους που ακόμη και αυτή την ώρα αναγκάζονται να πάρουν ακραία μέτρα, όπως η μείωση των συντάξεων σε 900 χιλ. συνταξιούχους, τότε δεν υπάρχει καμιά ελπίδα. Αν προτάσεις όπως η δημιουργία επαγγελματικών ταμείων ή η ένταξη των ιδιωτικών εταιρειών στο σύστημα με στόχο την ενίσχυσή του, αντιμετωπίζονται με τη λογική του 1997 ή του 2001, τότε είναι σίγουρο ότι η καταστροφή θα έρθει κι εμείς θα κουνάμε την... bandiera rossa.