Η τελική ευθεία διευθέτησης των
εκκρεμοτήτων για το ελληνικό χρέος ξεκινάει στις 16 Ιουνίου την επομένη
του Eurogroup στο οποίο ΔΝΤ και Ευρωζώνη θα... τετραγωνίσουν τον κύκλο
της διαφοράς για τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος.
Η συμφωνία έχει προσδιορισθεί και συμφωνηθεί ότι θα είναι αυτή που είχε περιγραφεί τον Μάιο του 2016.
Όσο για τα πρωτογενή πλεονάσματα έχει
ήδη υπάρξει σύγκλιση για διατήρηση του στόχου στο 3,5% του ΑΕΠ μέχρι το
2023 και αποκλιμάκωσή του στη συνέχεια.
Η "διαφορά” που παραμένει ανοικτή και
δεν είναι πιθανό να ξεπερασθεί τη Δευτέρα στο Eurogroup αφορά στο
πολιτικά κρίσιμο γεγονός ότι το ΔΝΤ απαιτεί να ανακοινωθεί ότι τα μέτρα
για την ελάφρυνση του χρέους θα εφαρμοσθούν μετά το τέλος του
προγράμματος (Αύγουστος 2018), ενώ αντίθετα το Βερολίνο επιμένει
στη διατύπωση ότι τα μέτρα θα εφαρμοσθούν "εαν αυτό χρειασθεί...”.
Η διαφορά δεν είναι λεκτική ή απλά
διατύπωσης καθώς πίσω από αυτή κρύβεται η υπαναχώρηση της Ευρωζώνης στην
αντίστοιχη συμφωνία του Νοεμβρίου του 2012, στην οποία η Ευρωζώνη είχε
αναλάβει τη δέσμευση έναντι του ΔΝΤ να κάνει ό,τι χρειασθεί για
τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους αν το ελληνικό δημόσιο από την
πλευρά του διασφαλίσει πρωτογενή πλεονάσματα.
Το ελληνικό δημόσιο πέτυχε τα πρωτογενή
πλεονάσματα, αλλά η Ευρωζώνη ποτέ δεν ενεργοποίησε τη ρήτρα για
τη διασφάλιση της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους. Σημειωτέον ότι τότε
ούτε το ελληνικό δημόσιο είχε ζητήσει την ενεργοποίηση της ρήτρας, με
αποτέλεσμα να υπάρξει ένα ρήγμα εμπιστοσύνης που έχει προκαλέσει πολλές
τριβές στο εσωτερικό του Εκτελεστικού Συμβουλίου του ΔΝΤ και έχει
δημιουργήσει προβλήματα στην κα Λαγκάρντ η οποία είχε συνάψει
τη συμφωνία...
Τώρα η κα Λαγκάρντ δεν δέχεται να
ξαναπάει στο Συμβούλιο με μία πρόταση συμμετοχής του Ταμείου στο
ελληνικό πρόγραμμα, με μία απλή δέσμευση της Ευρωζώνης, με πολλά και όχι
ξεκάθαρα "εάν” για το τι θα γίνει με την ευθύνη της βιωσιμότητας του
ελληνικού χρέους στο μέλλον...
Η "διαφορά” αναμένεται να ξεπερασθεί στο
μεσοδιάστημα του Ιουνίου και ιδιαίτερα στο Eurogroup του Ιουνίου (15/6)
οπότε οι Υπ. Οικονομικών της Ευρωζώνης θα πρέπει να υιοθετήσουν μία
απόφαση η οποία στη διατύπωσή της θα αναλαμβάνει την ευθύνη εφαρμογής
των μεσοπρόθεσμων μέτρων για το χρέος και θα ικανοποιεί το ΔΝΤ,
ξεπερνώντας τις επιφυλάξεις του 2012.
Για τον λόγο αυτό αναζητούνται κάποιες
ισορροπίες στα μεγέθη των προβλέψεων για την πορεία του ΑΕΠ και των
επιτοκίων που να επιτρέψουν μία σύγκλιση των δύο πλευρών με εγγύηση
πάντα τα διαθέσιμα του τρίτου δανείου από τον ESM έναντι των υποχρεώσεων
της Ελλάδας για το δάνειο του ΔΝΤ, τόσο το παλιό (που λήγει κανονικά το
2023) όσο και το νέο. Αυτές οι διεργασίες μένει να ολοκληρωθούν μέσα
στον Ιούνιο και αφού το ελληνικό κοινοβούλιο έχει ψηφίσει τα σχετικά
μέτρα για την διετία 2019 – 2020. 
