Οι χρεοκοπίες και οι αναδιαρθρώσεις δημόσιου χρέους δεν είναι ασυνήθιστες τόσο στην Ευρώπη όσο και αλλού, ιδίως σε περιόδους πολέμου, και έπειτα από μεγάλες οικονομικές κρίσεις.
Οι ευρωπαϊκές χώρες δεν έχουν αθετήσει τις υποχρεώσεις προς τους πιστωτές τους σε περίοδο ειρήνης μετά την κατάρρευση του κανόνα του χρυσού και του μεγάλου κραχ του 1929. Ομως, μερικές δεν το απέφυγαν λίγο πριν ή κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Με βάση τα στοιχεία που περιλαμβάνονται στο βιβλίο των καθηγητών Carmen Reinhart και Kenneth Rogoff που φέρει τον τίτλο «Αυτή τη φορά θα είναι διαφορετικά», η Ελλάδα φέρεται να αθετεί τις υποχρεώσεις της το 1826, το 1843, το 1860, το 1893 και το 1932. Υπενθυμίζεται ότι ο καθηγητής Οικονομικών του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, Rogoff, έχει δημοσίως εκφράσει την άποψη ότι η Ελλάδα θα αναγκασθεί να προχωρήσει σε αναδιάρθρωση του χρέους της.
Από τις υπόλοιπες χώρες, η Αυστρία φέρεται να χρεοκοπεί τρεις φορές τον προηγούμενο αιώνα, δηλαδή το 1938, το 1940 και το 1945, καθώς επίσης το 1796.
Η Γερμανία κάνει το ίδιο το 1939 και το 1932 καθώς επίσης το 1813, το 1807 και το 1863. Η Ολλανδία έχει μόλις μια αναδιάρθρωση χρέους στο παθητικό της, το 1814.
Από την άλλη πλευρά, η Γαλλία είτε χρεοκόπησε είτε αναδιάρθρωσε το δημόσιο χρέος περισσότερες φορές από τις προηγούμενες χώρες, ξεκινώντας από το 1558 και καταλήγοντας στο 1812 για τελευταία φορά. Ούτε λίγο ούτε πολύ, 9 φορές από τον 16ο αιώνα αλλά κανένα τον 20ό.
Η Ισπανία κρατά τα ηνία στο μέτωπο των χρεοκοπιών/αναδιαρθρώσεων στη Δυτική Ευρώπη με 18 περιπτώσεις. Η πιο παλιά πάει πίσω στο 1557 και οι τέσσερις πιο πρόσφατες την περίοδο 1936-1939.
Η Πορτογαλία δεν έχει προχωρήσει σε κάτι ανάλογο τον 20ό αιώνα.
Υπάρχουν χώρες όπως η Ουρουγουάη, η Ουκρανία και το Πακιστάν που ζήτησαν και πέτυχαν αναδιάρθρωση χρέος χωρίς να σταματήσουν να το εξυπηρετούν. Η αναδιάρθρωση του χρέους της Ουρουγουάης συνίστατο στην επιμήκυνση της μέσης διάρκειας μια μεγάλης γκάμας ομολόγων που αντηλλάγησαν με τα παλιά χωρίς απομείωση («κούρεμα») της ονομαστικής αξίας.