Ολα τριγύρω αλλάζουν, αλλά τα συνδικαλιστικά προνόμια μένουν...

Είναι γεγονός ότι οι συνδικαλιστικές οργανώσεις στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έχουν χάσει μεγάλο μερίδιο της αξιοπιστίας τους, ενώ το αίσθημα ότι πλέον δύσκολα μπορούν να παρακολουθήσουν τις ραγδαίες εξελίξεις και να εκπροσωπήσουν επαρκώς τα δικαιώματα των εργαζομένων ολοένα και εδραιώνεται. Οι άδειες πλατείες, οι αναιμικές πορείες και μάλιστα σε περιόδους που τα εργασιακά κεκτημένα, λόγω κρίσης και τρόικας, έχουν μπει στο «μικροσκόπιο», ίσως αποτελούν την πλέον ισχυρή απόδειξη. Την ίδια ώρα, όμως, κάποια άλλα κεκτημένα, εκείνα που αφορούν τα προνόμια που απολαμβάνουν -ακριβώς λόγω της ιδιότητας που κατέχουν- οι συνδικαλιστές, δείχνουν να παραμένουν αναλλοίωτα, με τις «ρίζες» τους να ανατρέχουν σε παρωχημένους νόμους, ακόμη και από τη μακρινή δεκαετία του ΄80, όταν το συνδικαλιστικό κίνημα είχε άλλα ερείσματα και άλλο βαθμό επιρροής. Γι αυτόν ακριβώς τον λόγο, η κάθε αναφορά ή προσπάθεια αλλαγής του παρωχημένου νομοθετικού πλαισίου, προκαλεί έντονες αντιδράσεις, οδηγώντας τους περισσότερους υπουργούς στην απόφαση να μεταθέσουν για... αργότερα «τα δύσκολα». Άλλωστε πολιτική και συνδικαλισμός στην Ελλάδα συμβάδιζαν επί δεκαετίες χέρι - χέρι! Ολα τριγύρω αλλάζουν, αλλά τα συνδικαλιστικά προνόμια μένουν... Ισως, κατά συνέπεια, να εξέπληξε πολλούς η εξαγγελία του υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης, Κυρ. Μητσοτάκη, από το βήμα της Βουλής, για αλλαγές στο καθεστώς των συνδικαλιστών αδειών. Μάλιστα, όπως όλα δείχνουν, η απόφαση είναι ειλημμένη σε ανώτερο κυβερνητικό επίπεδο, και εντός του επόμενου διαστήματος, κατόπιν συνεννόησης και με το υπουργείο Εργασίας, οι σχετικές προτάσεις θα τεθούν σε δημόσια διαβούλευση. Η πρωτοβουλία αυτή, μάλιστα, λειτούργησε και ως ευκαιρία «υπενθύμισης» των ομολογουμένως προκλητικών προνομίων που απολαμβάνουν οι συνδικαλιστές, τη στιγμή που η πλειονότητα των δημοσίων υπαλλήλων βλέπει τη θέση της να επιδεινώνεται καθημερινά. Απλά δεν... εργάζεσαι Ανατρέχοντας στο υφιστάμενο καθεστώς, διαπιστώνει κανείς ότι ένα από τα βασικότερα «ατού» του να είσαι συνδικαλιστής είναι η απαλλαγή από την εργασία, με απλά λόγια... δεν εργάζεσαι. Αυτό, μάλιστα, ήταν μια παραχώρηση του Ανδρέα Παπανδρέου από το 1982! Ολα τριγύρω αλλάζουν, αλλά τα συνδικαλιστικά προνόμια μένουν... Οι ημέρες άδειας που προβλέπονται ποικίλουν ανάλογα με τη θέση, τη συνδικαλιστική οργάνωση και τα μέλη που αριθμεί, φθάνοντας ακόμη και στο δικαίωμα πλήρους απουσίας από την εργασία. Αποτελεί, άλλωστε, κοινό μυστικό ότι ακόμη και ο ισχύων νόμος στις περισσότερες περιπτώσεις καταστρατηγείται μέσω «παραθύρων» ώστε σχεδόν όλοι οι μετέχοντες στα συνδικαλιστικά να απολαμβάνουν απαλλαγή καθηκόντων για το σύνολο της θητείας τους. Στις περισσότερες των περιπτώσεων, οι άδειες αυτές χορηγούνται με αποδοχές, ενώ το διάστημα που απουσιάζουν προσμετράται κανονικά για τη βαθμολογική και μισθολογική τους εξέλιξη. Οι κακές γλώσσες λένε, εξάλλου, πως το «παζάρι» είναι συνεχές με τα πρωτοβάθμια σωματεία σε σχέση με τον αριθμό των εγγεγραμμένων, ώστε να δικαιολογηθεί μεγαλύτερος αριθμός δικαιούχων συνδικαλιστικής αδείας. Στο στενό δημόσιο τομέα, μάλιστα, όπου η απαλλαγή καθηκόντων λόγω συνδικαλιστικής αδείας αποκαλείται «απόσπαση», το φαινόμενο έχει πάρει διαστάσεις «επιδημίας», με χαρακτηριστική περίπτωση το υπουργείο Παιδείας όπου πλήθος καθηγητών και δασκάλων είναι «αποσπασμένοι» στα ουκ ολίγα συνδικαλιστικά όργανα. Πολλές ημέρες Ειδικότερα, βάσει των όσων ισχύουν, για τις Πρωτοβάθμιες Συνδικαλιστικές Οργανώσεις, για τον πρόεδρο, αντιπρόεδρο και γενικό γραμματέα προβλέπεται άδεια απουσίας έως τρεις ημέρες τον μήνα αν τα μέλη τους είναι λιγότερα από 500 και έως πέντε ημέρες τον μήνα στην περίπτωση που είναι περισσότερα. Πιο... διαλλακτικός είναι ο νομοθέτης για τους συνδικαλιστές των δευτεροβάθμιων συνδικαλιστών οργανώσεων. Εκεί, για τον πρόεδρο προβλέπεται 15ήμερη άδεια τον μήνα εφόσον οι υπαγόμενες πρωτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις έχουν μέχρι 1.500 ψηφίσαντα μέλη, ενώ αν υπερβαίνουν τον αριθμό αυτό, άδεια για όσο διαρκεί η θητεία του. Για τον γενικό γραμματέα 15ήμερο τον μήνα εφόσον οι υπαγόμενες πρωτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις έχουν μέχρι 10.000 ψηφίσαντα μέλη και πέραν αυτού του αριθμού, επίσης, για όσο διαρκεί η θητεία του. Στον αντιπρόεδρο και στον ταμία ανεξαρτήτως αριθμού μελών των υπαγόμενων οργανώσεων χορηγούνται έως 15 ημέρες τον μήνα. Στα μέλη των διοικητικών συμβουλίων των ανωτέρω οργανώσεων παρέχεται άδεια έως εννέα ημέρες τον μήνα. Τέλος, στα μέλη της Διοίκησης της τριτοβάθμιας συνδικαλιστικής οργάνωσης (ΑΔΕΔΥ) η άδεια ισχύει για όσο χρόνο διαρκεί η θητεία τους. Και αν κανείς νομίζει πως τα «προνόμια» των συνδικαλιστών περιορίζονται στην αμειβόμενη «απουσία» από την εργασία, μάλλον κάνει λάθος. Αρκεί να αναφέρουμε πως αρκετοί συνδικαλιστές συμμετέχουν στα Δ. Σ. των επιχειρήσεων από τις οποίες προέρχονται, ως εκπρόσωποι των εργαζομένων, εξασφαλίζοντας επιπλέον εισόδημα. Οι απολαβές τους μπορεί να ξεκινούν από ένα επιμίσθιο της τάξης των 400 ευρώ τον μήνα, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις μεγάλων επιχειρήσεων μπορούν να φθάσουν το ύψος ενός αξιοζήλευτου μισθού. Συνδικαλιστικές άδειες Πρωτοβάθμιες οργανώσεις (σωματεία εργαζομένων ανά υπηρεσία ή κλάδο) 3 ή 5 ημέρες μηνιαίως για τον πρόεδρο, τον αντιπρόεδρο και τον γενικό γραμματέα, ανάλογα με το εάν τα μέλη της οργάνωσης είναι 500 ή περισσότερα Δευτεροβάθμιες οργανώσεις (ενώσεις πρωτοβάθμιων οργανώσεων) 15 ημέρες τον μήνα για τον πρόεδρο και τον γενικό γραμματέα εάν τα ψηφίσαντα μέλη είναι έως 1.500 και 10.000 αντίστοιχα. Για όλη τη θητεία τους, εάν τα ψηφίσαντα μέλη είναι πάνω από 1.500 και 10.000 αντίστοιχα 15 ημέρες τον μήνα για τον αντιπρόεδρο και τον ταμία ανεξαρτήτως μελών 9 ημέρες τον μήνα για τα μέλη των Δ.Σ. Tριτοβάθμιες οργανώσεις Για όλη τη θητεία, στα μέλη της Διοίκησης