Ναι ή όχι στην Ε.Ε.

Όταν, το 2012, οι δύο εκλογικές αναμετρήσεις στην Ελλάδα διεξήχθησαν έχοντας στο επίκεντρό τους το ευρώ, ορισμένοι (αρκετοί) ισχυρίζονταν ότι πρόκειται για «ελληνική ιδιαιτερότητα», η οποία είχε τις ρίζες της στην κρίση και τη βαναυσότητα που έπληττε τη χώρα.




Ισχυρίζονταν δε ότι, σε γενικές γραμμές και σε όλες σχεδόν τις άλλες χώρες-μέλη της Ε.Ε. τα ζητήματα του ενιαίου νομίσματος και της ευρωπαϊκής ενοποίησης, θεωρούνταν περίπου ως αυτονόητα.

Σε λιγότερο από ένα μήνα, θα διαπιστώσουν πως έκαναν λάθος -εκουσίως ή ακουσίως. Ήδη, άλλωστε, σε πολλές χώρες, μικρές και μεγάλες, οι διαχωριστικές γραμμές ενόψει των ευρωεκλογών του Μαΐου χαράσσονται με βάση τη στάση των πολιτικών δυνάμεων όχι μόνο απέναντι στο ευρώ, αλλά και την ίδια την Ε.Ε. Είστε υπέρ ή κατά και για ποιο λόγο; -αυτό το ερώτημα ζητείται από ολοένα περισσότερους πολίτες να απαντηθεί, από όσους, κόμματα και υποψήφιους, ζητούν την ψήφο τους. Λογικό είναι, άλλωστε: στις κρίσεις δεν χωρούν γενικότητες για την «ωραία μας Ευρώπη»...

Στη Γαλλία, για παράδειγμα, η Μαρίν Λεπέν τα έριξε όλα στις Βρυξέλλες: από την υψηλή ανεργία, μέχρι την τύχη του ομίλου της Alstom, που διεκδικείται από Αμερικανούς και Γερμανούς. Στη Βρετανία, την ίδια στιγμή, όπου το UKIP ποντάρει στο αντι-Ε.Ε. αίσθημα μεγάλου τμήματος της κοινωνίας και της ελίτ, ο επικεφαλής των Φιλελευθέρων και συγκυβερνών Νικ Κλεγκ, δήλωσε ότι δεν φοβάται να μιλήσει υπέρ της Ε.Ε., ανάγοντας σε σημαία του προεκλογικού του αγώνα την παραμονή της χώρας του σε αυτήν. Σκληρή διαπάλη διεξάγεται και σε άλλους πολιτικούς χώρους, όπως η Αριστερά. Και κανείς δεν θα αποφύγει να απαντήσει, αργά ή γρήγορα.