Τελικά, ποιοι είναι φίλοι μας - οι Αμερικανοί ή οι Γερμανοί;

Βρε πώς αλλάζουν οι καιροί! Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν ξέραμε ποιοι είναι οι χειρότεροι εχθροί: οι Γερμανοί (και οι συνεργάτες τους) οι οποίοι είχαν κατακτήσει και καταστρέψει τη χώρα ή οι Αμερικανοί και Βρετανοί (και οι συνεργάτες τους, που σε μεγάλο βαθμό ήταν οι ίδιοι με των Γερμανών...) που την οδήγησαν σε ένα αδελφοκτόνο εμφύλιο;



Το δίλημμα λύθηκε με το πραξικόπημα του 1967 (χθες συμπληρώθηκαν 48 χρόνια) και την τραγωδία της Κύπρου -το σύνθημα «Φονιάδες των λαών, Αμερικάνοι» σφράγισε την Ελλάδα της μεταπολίτευσης.

Πριν από πέντε χρόνια, όμως, με τη χρεοκοπία και τα Μνημόνια, η πυξίδα στράφηκε πάλι προς τη Γερμανία. Πλέον, δεν ήταν κυρίως η Ουάσιγκτον που μας εκβίαζε, μας ταπείνωνε και μας έκανε πιο φτωχούς, αλλά το Βερολίνο. Είναι δε γεγονός ότι η έλευση του Ομπάμα στον Λευκό Οίκο, όπου διαδέχθηκε τον αντιπαθέστατο Μπους, συνέβαλε ώστε τα πυρά να συγκεντρωθούν προς τη Μέρκελ και τον Σόιμπλε, ως εκπροσώπους του «Τέταρτου Ράιχ». Σταδιακά, μάλιστα, όσο οι Ηνωμένες Πολιτείες εξέφραζαν δημοσίως της διαφωνία τους με την οικονομική «συνταγή» που επέβαλαν οι Γερμανοί στην Ε.Ε., άρχισε να γεννιέται η... συμπάθεια απέναντί τους.

Η στροφή αυτή πήρε περισσότερο σάρκα και οστά με την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο οι Γερμανοί επιδίωξαν να στριμώξουν από την πρώτη μέρα. Αρκετοί θα θυμούνται ότι προτού καν συμπληρωθεί μία εβδομάδα από τις εκλογές και μετά την επεισοδιακή επίσκεψη του Γερούν Ντάισελμπλουμ στην Αθήνα, ο Ομπάμα δήλωνε ότι κάποιοι «δεν μπορεί να συνεχίζουν να στίβουν χώρες που βρίσκονται σε ύφεση» -κάνοντας πολλούς στο κυβερνητικό στρατόπεδο και φίλα προσκείμενους να... πανηγυρίσουν, να συμπεράνουν ότι η Μέρκελ βρήκε τον μάστορά της και η Ελλάδα δεν είναι μόνη.

Η εικόνα αυτή συντηρήθηκε, στον ένα ή τον άλλο βαθμό, μέχρι πρόσφατα -όταν, ξαφνικά, το κλίμα άλλαξε πάλι και διαπιστώσαμε πως οι Αμερικανοί ίσως να μην είναι τελικά τόσο φίλοι μας. Η αρχή έγινε με τις ολοένα πιο συχνές «παραινέσεις» προς την Αθήνα να προχωρήσει στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις (ιδιωτικοποιήσεις, εργασιακά κ.λπ.) ώστε να υπάρξει συμφωνία με την Ε.Ε. και το ΔΝΤ (στο οποίο οι ΗΠΑ είναι μεγαλομέτοχος). Κατέστη δε πασιφανής με την παρέμβαση του Αμερικανού πρέσβη -θύμισε εποχές Πιουριφόι...- ο οποίος χαρακτήρισε «ιδιαιτέρως μη φιλική πράξη» το νομοθέτημα που, ανάμεσα σε άλλα, ίσως οδηγήσει σε αλλαγή του τόπου κράτησης του καταδικασθέντα για τρομοκρατία και τυφλού Σάββα Ξηρού -από τη φυλακή στο σπίτι του, φορώντας «βραχιολάκι».

Βεβαίως, θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε γιατί ο πρέσβης και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ δεν επέδειξαν ανάλογη ευαισθησία όταν τίθεντο σε κατ' οίκον περιορισμό οι ηγέτες της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής ή γιατί δεν ενοχλούνται που στη χώρα τους ισχύει η θανατική ποινή. Όμως, το θέμα μας δεν είναι αυτό, αλλά η διαχρονική αφέλεια (;) των περισσότερων ελληνικών κομμάτων. Που δεν κατάλαβαν και δεν καταλαβαίνουν ότι οι ισχυροί δεν έχουν φίλους, αλλά μόνο συμφέροντα -είτε είναι οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί είτε οι Γερμανοί και οι Γάλλοι (ποιος ξεχνά το «Ελλάς, Γαλλία, Συμμαχία»...) είτε οι Ρώσοι και παλιότερα οι Σοβιετικοί. Όποιος εξυπηρετεί αυτά τα συμφέροντα είναι σύμμαχος, όποιον τα απειλεί δεν διστάζουν να τον λιώσουν.

Αν συνυπολογίσουμε και την πλάνη της «εθνικής ενότητας», ίσως κατανοήσουμε τις ρίζες της κακοδαιμονίας μας. «Εγώ κι εσύ και τα εκατομμύρια τιποτένιοι σαν και σένα και σαν εμένα. Υποκριτές, φιλόδοξοι, μικρόψυχοι, εγωιστές, δειλοί εμείς κρατάμε μες στα ένοχα παράφορα τούτα χέρια τις τύχες του κόσμου. Να το θυμάσαι αυτό» (Τάσος Λειβαδίτης).