Η σκληρή προσαρμογή στην πραγματικότητα

Ενα χρόνο πριν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην αντιπολίτευση, η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ επιχειρούσε ανεπιτυχώς να απαγκιστρωθεί πρόωρα από το Μνημόνιο για να έχει επικοινωνιακά οφέλη, ενώ είχε ανοίξει κύκλος συζήτησης για πρόωρες εκλογές.




Ενα χρόνο πριν η τρόικα έκανε βόλτες... απόγνωσης στην Αθήνα ή στο Παρίσι, τα μέτωπα έμεναν ανοικτά, τα μέτρα που ζητούσαν οι δανειστές για να «ξεκλειδώσουν» τις δόσεις ήταν σκληρά. Ωστόσο, η οικονομία είχε αρχίσει να κινείται, η κατανάλωση ανέβαινε, η αισιοδοξία ότι υπάρχει φως στο βάθος του τούνελ είχε αρχίσει να κυριεύει τους περισσότερους πολίτες.

Ενα χρόνο μετά η Ελλάδα είναι τόσο ίδια αλλά και τόσο διαφορετική. Η τρόικα έγινε κουαρτέτο και βρίσκεται στην Αθήνα πιέζοντας ασφυκτικά την κυβέρνηση. Ο τόπος «βασανιστηρίων» των υπουργών είναι κάποιο ξενοδοχείο, κι όχι ένα υπουργικό γραφείο, όμως, αυτό ελάχιστη σημασία έχει. Οι πιέσεις για την επιβολή πολύ σκληρών μέτρων εντείνονται, οι εκβιασμοί με φόντο τις εκκρεμείς δόσεις βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, η κυβέρνηση αντιστέκεται και το «γαϊτανάκι» συνεχίζεται.

Αυτά είναι τα ίδια με πέρυσι, με εξαίρεση τα πρόσωπα που κάθονται στις δύο πλευρές του τραπεζιού. Τα υπόλοιπα είναι τόσο διαφορετικά, όσο εντελώς μεταμορφωμένη είναι η Ελλάδα τον τελευταίο χρόνο.

Από τότε έχουν σχηματιστεί δύο κυβερνήσεις της Αριστεράς, η οικονομία έχει καταρρεύσει, οι τράπεζες έκλεισαν για να «μισοανοίξουν» λόγω capital controls, ο κόσμος δείχνει παραδομένος, απελπισμένος και χωρίς δύναμη να αντισταθεί στη σκληρή πραγματικότητα. Μάλλον ως «βουβή οργή» θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αυτή η παθητική, προς το παρόν, στάση του.

Τίποτε δεν έχει αλλάξει και τίποτε δεν είναι όπως παλιά σε μια Ελλάδα που βρίσκεται για άλλη μια φορά με την πλάτη στον τοίχο. Οι παρεμβάσεις στο ασφαλιστικό είναι δραματικές, οι φόροι και οι περικοπές που ζητούνται δεν μπορούν πλέον να γίνουν ανεκτές από μεγάλα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας.

Οι επενδύσεις έχουν «παγώσει», οι θέσεις εργασίας μειώνονται αντί να αυξάνονται, ενώ η πολυδιαφημισμένη πολιτική των «ισοδυνάμων» μέσω της πάταξης της φοροδιαφυγής ή άλλων «μαγικών» λύσεων μοιάζει περισσότερο με επικοινωνιακό τρικ παρά με ουσιαστική παραγωγή πολιτικής.

Η κυβέρνηση της Αριστεράς βρίσκεται πλέον ενώπιον της σκληρής πραγματικότητας της συμφωνίας που υπέγραψε το καλοκαίρι. Εχει μπροστά της να αντιμετωπίσει πολύ σοβαρές προκλήσεις, πρέπει να συγκρουστεί με το παρελθόν της, πρέπει να ξεχάσει όσα έλεγε και έπραττε στους δρόμους, ακριβώς πριν από ένα χρόνο.

Η προσαρμογή στην πραγματικότητα είναι βίαιη, όσα βίαια θα είναι αρκετά από τα μέτρα που θα πρέπει να εφαρμόσει. Η κυβέρνηση θα κριθεί από το πόσο γρήγορα μπορεί να ανακουφίσει μεγάλες κοινωνικές ομάδες και πώς θα οδηγήσει τη χώρα εκτός κρίσης.

Ομως, θα πρέπει να αντιμετωπίσει και την ολοένα διογκούμενη κοινωνική αναταραχή, καθώς ο «λογαριασμός» μόλις έφτασε στα νοικοκυριά. Το στοίχημα για τον κ. Τσίπρα και τους υπουργούς του θα είναι ιδιαίτερα δύσκολο. Τώρα θα πρέπει να δείξουν αν μπορούν πράγματι να κυβερνήσουν...