Το Προσφυγικό, ευκαιρία για χαλάρωση των μέτρων

Κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί πριν από μερικούς μήνες, ούτε εδώ, ούτε στην Ευρώπη, ότι το Προσφυγικό θα αποτελούσε το νούμερο ένα πρόβλημα αυτή τη στιγμή.



Μια «βόμβα» που είναι έτοιμη να εκραγεί και να προκαλέσει τεράστια ζημιά στην ευρωπαϊκή οικονομία, αλλά και σε κάθε μια χώρα ξεχωριστά από αυτές που εμπλέκονται.

Δυστυχώς, η Ελλάδα βρίσκεται στη δίνη του πρωτοφανούς κυκλώνα που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του. Μια χώρα που αντιμετωπίζει τεράστια οικονομικά προβλήματα καλείται να βρει λύσεις, πολλές φορές μόνη της, για τις εκατοντάδες χιλιάδες των προσφύγων που φτάνουν από τα τουρκικά παράλια. Αδυνατώντας να κάνει διαχείριση της καθημερινότητας, τώρα οφείλει να αντιμετωπίσει και το μεταναστευτικό με ελάχιστους πόρους, αλλά με περίσσευμα ανθρωπιάς.

Δεχόμενη, μάλιστα, ασφυκτικές πιέσεις από τους Ευρωπαίους να δεχθεί λύσεις που θα επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο την ελληνική κοινωνία και την οικονομία. Αλλά και ούσα υποχρεωμένη η Ελλάδα να αποκρούει τις προκλητικές επιθέσεις χωρών που αδυνατούν να αντιληφθούν το βάρος που έχει πέσει στις πλάτες όλων μας, καθώς και τις ιδιαίτερες γεωπολιτικές συνθήκες που επικρατούν στο Αιγαίο.

Οι Ευρωπαίοι αντί να σκεφτούν πολιτικές που θα οδηγήσουν τους πρόσφυγες να μείνουν στα σπίτια τους, αλλά κι αντί να ανοίξουν τα θησαυροφυλάκιά τους για να χρηματοδοτήσουν την Ελλάδα και τις χώρες που δέχονται τις μεταναστευτικές ροές, προχωρούν σε ημίμετρα που θα επιδεινώσουν το πρόβλημα. Και μάλιστα σε καθεστώς εκβιασμού της ελληνικής κυβέρνησης.

Η δημιουργία πόλεων - γκέτο ή νέων «Γκουαντάναμο» δεν αποτελεί λύση. Είναι απλά μια προσπάθεια της «γερμανικής Ευρώπης» να βγάλει το πρόβλημα από την αυλή της και να το φορτώσει στον... φτωχό γείτονα. Κι όλο αυτό το σκηνικό στήνεται, ενώ είναι σε εξέλιξη οι διαπραγματεύσεις με τους δανειστές και οι απαιτήσεις για σκληρά δημοσιονομικά μέτρα.

Ισως, τελικά το Προσφυγικό να αποτελεί τη διέξοδο για να πάψει η Ελλάδα να αποτελεί πείραμα για τους δανειστές. Η χαλάρωση των μέτρων δεν μπορεί να εκλαμβάνεται ως άτακτη υποχώρηση των θεσμών, αλλά ως μια αναγκαιότητα για μια χώρα που δεν αντέχει άλλα βάρη.