Παραγωγική ανόρθωση δεν γίνεται με πελατειακό κράτος

«Ενα πάγιο στοιχείο στη σύγχρονη ιστορία μας, στοιχείο που υπονόμευσε σταθερά και έντονα την πορεία της χώρας προς την πρόοδο και την πλήρη κοινωνική χειραφέτηση και απελευθέρωση είναι το φαινόμενο της πολιτικής πατρωνίας, η πολιτική πελατοκρατία.



Μέσα από αυτό επιβιώνουν οι πιο νοσηρές πλευρές της παραδοσιακής ελληνικής κοινωνίας. Είναι το φαινόμενο που συντηρείται και υποστηρίζεται ακόμη και σήμερα από το κομματικό σύστημα, την πιο σημαντική τροχοπέδη που εμποδίζει την κοινωνία μας να βαδίσει προς την ανάπτυξη και την ευημερία.

Το πελατειακό κράτος που διαμορφώθηκε στη μεταπολεμική περίοδο, και αντί να εκθεμελιωθεί από τις μεταπολιτευτικές πολιτικές εξελίξεις, κατάφερε να εναγκαλισθεί όλους τους μείζονες πολιτικούς σχηματισμούς και να συγχωνευθεί μαζί τους, δεν μπορούσε παρά να οδηγήσει την χώρα σε μία βαθιά δομική κρίση και χρεοκοπία όπως η σημερινή. Το παλαιοκομματικό σύστημα κατάφερε να σφετεριστεί όλους τους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες του ελληνικού λαού για δημοκρατία, ισονομία και αξιοπρέπεια και να τους μετατρέψει σε μηχανισμούς προσπορισμού και απόσπασης πολιτικής προσόδου και κοινωνικών προνομίων για τα εκλεκτά μέλη του πελατειακού κράτους.

Αυτό τροφοδότησε τον παρασιτισμό, την παραγωγική αδυναμία της χώρας, τη στρεβλή διάθρωση της οικονομίας της. Γι' αυτό η παραγωγική ανόρθωση της χώρας δεν είναι απλά ποσοτικό θέμα κάποιων επενδύσεων. Προϋποθέτει και την πνευματική ανόρθωση του έθνους κυρίως ως προς το κρίσιμο ζήτημα του μετασχηματισμού της ελληνικής κοινωνίας, από ένα αντιπαραγωγικό και παρασιτικό μόρφωμα, υποτελές στο πελατειακό κράτος και στον παλαιοκομματισμό, όπως είναι σήμερα, σε μία χειραφετημένη και αυτόνομη δημοκρατική κοινωνική συλλογικότητα, παραγωγική και δημιουργική, τόσο στο οικονομικό πεδίο όσο και, κυρίως, στο πνευματικό.

Η πνευματική ανόρθωση της χώρας δεν μπορεί παρά να είναι ολιστική, και να καλύπτει όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής, με προεξάρχουσα την οικονομία, δηλαδή το πεδίο στο οποίο συναντώνται, δοκιμάζονται και κρίνονται οι ιδέες, οι αξίες αλλά και οι ικανότητες κάθε σύγχρονου έθνους. Το κεντρικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι, από καταβολής του νέου ελληνικού κράτους, η ισχυρή ασυμμετρία μεταξύ της ισχνής παραγωγικής δυνατότητας και του ισχυρού καταναλωτικού εθισμού, των κυρίαρχων, ως επί το πλείστον, κοινωνικών στρωμάτων.

Η διαρθρωτική αυτή ανισορροπία, ιστορικά, μοροφοποιείτο και λειτουργούσε με ενδιάμεσο ένα υδροκέφαλο, καταπιεστικό, διεφθαρμένο και κυρίως αντιπαραγωγικό κράτος. Ακόμη και σήμερα εκεί βρίσκεται η πηγή των μεγάλων προβλημάτων. Για τον λόγο αυτό μια διαδικασία παραγωγικής ανόρθωσης δεν θα μπορούσε παρά να έχει ως κεντρική προϋπόθεση την κατάλυση του πελατειακού κράτους και την ποδηγέτηση των μηχανισμών κοινωνικής επικυριαρχίας και εκμετάλλευσης που εκπορεύονται από αυτό.

Πολλώ δε μάλλον, δοθέντος ότι είναι φανερό από τη διεθνή εμπειρία ότι η υγιής ανάπτυξη μίας χώρας δεν είναι εφικτή, εάν επικεφαλής της αναπτυξιακής της προσπάθειας δεν βρίσκεται ένα ισχυρό και αποτελεσματικό επιτελικό κράτος. Ένα είδος κράτους δηλαδή το οποίο βρίσκεται στον αντίποδα και αποτελεί το ακριβώς αντίθετο του πελατειακού, διεφθαρμένου και παρασιτικού μορφώματος που καταδυναστεύει έως και σήμερα την ελληνική κοινωνία.