To τρομοκρατικό χτύπημα στον πρώην πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο
αποτελεί αναμφίβολα χτύπημα στην καρδιά της Δημοκρατίας. Και είναι μια
πρωτοφανής επίθεση η οποία δείχνει ότι υπάρχει μια επικίνδυνη κλιμάκωση
που κανείς δεν γνωρίζει που μπορεί να καταλήξει.
Οι επιθέσεις με παγιδευμένα τρομο-πακέτα μπήκαν ουσιαστικά στη ζωή μας όταν ένα τέτοιο δολοφόνησε τον υπασπιστή του τότε υπουργού Δημόσιας Τάξης, Μιχάλη Χρυσοχοϊδη.
Παγιδευμένες επιστολές είχαν αποσταλεί στον Β. Σόιμπλε, στο κτίριο του ΔΝΤ και σε άλλους κορυφαίους Ευρωπαίους παράγοντες, όμως αντιμετωπίστηκαν καίρια.
Κάποιοι πίστεψαν και ακόμη πιστεύουν ότι πρόκειται για «παιδιά» που παίζουν με τα εκρηκτικά και δεν είναι άξια λόγου, όμως, το χθεσινό περιστατικό δείχνει ότι η Ελλάδα έχει ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα να αντιμετωπίσει. Ενα πρόβλημα που κρατά πολλά χρόνια, αντιμετωπίζεται ελαφρά τη καρδία και είναι εξαιρετικά επικίνδυνο.
Κι αν χθες είχαμε να κάνουμε με ένα τρομοκρατικό χτύπημα, συνολικά η χώρα ζει τα τελευταία, μνημονιακά χρόνια σε συνθήκες πολέμου. Με το κέντρο της Αθήνας να μετατρέπεται κάθε δεύτερη ημέρα σε πεδίο μάχης, τους αντιεξουσιαστές να κάνουν «παρέλαση» στα Εξάρχεια με όπλα στα χέρια ή να στήνουν αυθαίρετα περίπτερα δήθεν ακτιβιστικής δράσης.
Και ακόμη χειρότερο. Η κρίση έχει «ανάψει τα αίματα» και σε πολιτικό επίπεδο. Κατηγορίες και καταγγελίες για «γερμανοτσολιάδες», «γκεσταπίτες», «προδότες» και «δωσίλογους» δημιουργούν ένα κλίμα σφοδρής αντιπαλότητας η οποία περνά στην κοινωνία και προκαλεί εντάσεις, μίση και πάθη. Το επόμενο βήμα είναι ο ακτιβισμός να πάρει τη μορφή επιθέσεων κατά πολιτικών και οικονομικών παραγόντων στο όνομα του ελληνικού λαού και των δεινών που περνά τα τελευταία χρόνια. Αλλωστε, ουκ ολίγες φορές οι αντιεξουσιαστές κινούνται στις παρυφές της τρομοκρατίας.
Η ομόθυμη καταδίκη της απόπειρας δολοφονίας του πρώην πρωθυπουργού δεν αρκεί. Χρειάζεται συλλογική δράση για να εξαλειφθεί το φαινόμενο της τρομοκρατίας στην Ελλάδα. Ενα φαινόμενο που προσβάλλει όλους τους Ελληνες και συνθέτει την εικόνα μιας τριτοκοσμικής χώρας.
Οι επιθέσεις με παγιδευμένα τρομο-πακέτα μπήκαν ουσιαστικά στη ζωή μας όταν ένα τέτοιο δολοφόνησε τον υπασπιστή του τότε υπουργού Δημόσιας Τάξης, Μιχάλη Χρυσοχοϊδη.
Παγιδευμένες επιστολές είχαν αποσταλεί στον Β. Σόιμπλε, στο κτίριο του ΔΝΤ και σε άλλους κορυφαίους Ευρωπαίους παράγοντες, όμως αντιμετωπίστηκαν καίρια.
Κάποιοι πίστεψαν και ακόμη πιστεύουν ότι πρόκειται για «παιδιά» που παίζουν με τα εκρηκτικά και δεν είναι άξια λόγου, όμως, το χθεσινό περιστατικό δείχνει ότι η Ελλάδα έχει ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα να αντιμετωπίσει. Ενα πρόβλημα που κρατά πολλά χρόνια, αντιμετωπίζεται ελαφρά τη καρδία και είναι εξαιρετικά επικίνδυνο.
Κι αν χθες είχαμε να κάνουμε με ένα τρομοκρατικό χτύπημα, συνολικά η χώρα ζει τα τελευταία, μνημονιακά χρόνια σε συνθήκες πολέμου. Με το κέντρο της Αθήνας να μετατρέπεται κάθε δεύτερη ημέρα σε πεδίο μάχης, τους αντιεξουσιαστές να κάνουν «παρέλαση» στα Εξάρχεια με όπλα στα χέρια ή να στήνουν αυθαίρετα περίπτερα δήθεν ακτιβιστικής δράσης.
Και ακόμη χειρότερο. Η κρίση έχει «ανάψει τα αίματα» και σε πολιτικό επίπεδο. Κατηγορίες και καταγγελίες για «γερμανοτσολιάδες», «γκεσταπίτες», «προδότες» και «δωσίλογους» δημιουργούν ένα κλίμα σφοδρής αντιπαλότητας η οποία περνά στην κοινωνία και προκαλεί εντάσεις, μίση και πάθη. Το επόμενο βήμα είναι ο ακτιβισμός να πάρει τη μορφή επιθέσεων κατά πολιτικών και οικονομικών παραγόντων στο όνομα του ελληνικού λαού και των δεινών που περνά τα τελευταία χρόνια. Αλλωστε, ουκ ολίγες φορές οι αντιεξουσιαστές κινούνται στις παρυφές της τρομοκρατίας.
Η ομόθυμη καταδίκη της απόπειρας δολοφονίας του πρώην πρωθυπουργού δεν αρκεί. Χρειάζεται συλλογική δράση για να εξαλειφθεί το φαινόμενο της τρομοκρατίας στην Ελλάδα. Ενα φαινόμενο που προσβάλλει όλους τους Ελληνες και συνθέτει την εικόνα μιας τριτοκοσμικής χώρας.
