Ιστορική απόφαση κατά εισπρακτικής εταιρείας που πίεζε για χρέη κλεμμένης κάρτας

Τον δρόμο κατά των εισπρακτικών εταιρειών και των παράνομων πρακτικών που χρησιμοποιούν τα τελευταία χρόνια, ακόμα και για ανύπαρκτες οφειλές, άνοιξε πολίτης που πέτυχε ιστορική νίκη, με τη «σφραγίδα» του Ειρηνοδικείου Αθηνών.





Συγκεκριμένα, το δικαστήριο, με την υπ' αριθμ. 3383/2012 απόφαση, επιδίκασε αποζημίωση 3.000 ευρώ στον δικηγόρο Λ.Ντ., κρίνοντας ότι τα συνεχή και προσβλητικά τηλεφωνήματα που δεχόταν από εισπρακτική εταιρεία, για ανύπαρκτη οφειλή του, συνιστούν προσβολή για την προσωπικότητά του. Μάλιστα, με βάση την απόφαση του δικαστηρίου, «η προσβολή στην προσωπικότητα θα αναγνωριζόταν ακόμα και αν η οφειλή ήταν υπαρκτή».

Με άλλα λόγια, οι εισπρακτικές εταιρείες δεν δύνανται να πιέζουν παράνομα τους πολίτες, ακόμα και στην περίπτωση που εκείνοι πράγματι έχουν οφειλές προς κάποια τράπεζα. Αυτό σημαίνει πως οι καθημερινές τηλεφωνικές ενοχλήσεις, η με αγενή τρόπο υπενθύμιση της ύπαρξης οφειλών, οι κλήσεις σε τηλεφωνικούς αριθμούς της εργασίας τους ή η ενημέρωση τρίτων προσώπων για οφειλές των πελατών τραπεζών είναι ξεκάθαρα παράνομες.

Γολγοθάς για 1.100 ευρώ

Στις 29 Δεκεμβρίου του 2009, κατά τη διάρκεια απουσίας του από το δικηγορικό του γραφείο στην οδό Πανεπιστημίου, άγνωστος μπήκε σε αυτό και έκλεψε τον χαρτοφύλακα του κ. Ντ., μέσα στον οποίο είχε και την πιστωτική του κάρτα.

Την ίδια ημέρα κιόλας, ο δικηγόρος ειδοποίησε τηλεφωνικά τον αρμόδιο υπάλληλο της τράπεζας που είχε εκδώσει την πιστωτική κάρτα και ζήτησε την ακύρωσή της. Μάλιστα, ο υπάλληλος τον διαβεβαίωσε πως καμία ανάληψη δεν είχε γίνει στο μεταξύ από τον τραπεζικό λογαριασμό με τον οποίον ήταν συνδεδεμένη η κάρτα. Παράλληλα, ο κ. Ντ. μετέβη στο Τμήμα Ασφαλείας Εξαρχείων όπου και δήλωσε την κλοπή.

Προς μεγάλη του έκπληξη, όμως, μετά από τέσσερις μήνες περίπου, υπάλληλος εισπρακτικής εταιρείας τηλεφώνησε στον κ. Ντ. και τον ενημέρωσε ότι οφείλει στην τράπεζα το ποσό των 1.100 ευρώ, από αναλήψεις που είχαν γίνει με την κλαπείσα πιστωτική του κάρτα.

Αφού τηλεφώνησε στην τράπεζα για να διαμαρτυρηθεί για το γεγονός αυτό, υπέβαλε στη συνέχεια αίτηση αμφισβήτησης της εις βάρος του οφειλής – όπως ακριβώς τον συμβούλευσε να κάνει ο υπάλληλος της τράπεζας με τον οποίο συνομίλησε.

Παρά το γεγονός ότι εξήγησε στους υπαλλήλους της εισπρακτικής ακριβώς τι είχε συμβεί, συνέχισε να δέχεται καταιγισμό τηλεφωνημάτων από αυτούς, οι οποίοι με πιεστικό και αγενέστατο τρόπο του ζητούσαν να καταβάλει το ποσό στην τράπεζα.

Η κατάσταση μετά από λίγες ημέρες έγινε αφόρητη, καθώς η εισπρακτική τηλεφωνούσε εκτός από το κινητό και στο δικηγορικό του γραφείο, την ώρα που βρισκόταν εκεί και συζητούσε με πελάτες για υποθέσεις τους. Σε μία μάλιστα περίπτωση, στο τηλέφωνο του γραφείου απάντησε τρίτο πρόσωπο, συνεργάτης του, τον οποίο οι υπάλληλοι της εισπρακτικής ενημέρωσαν – ως μη όφειλαν - πλήρως για τη δήθεν οφειλή και από τον οποίο απαίτησαν να προτρέψει τον κ. Ντ. να εξοφλήσει την απαίτηση της τράπεζας.

Αγανακτισμένος ο κ. Ντ. πήρε τηλέφωνο ο ίδιος στην εισπρακτική για να βρει το δίκιο του. Ομως, ο ένας μετά τον άλλο, οι υπάλληλοι με τους οποίους μίλησε δήλωναν αναρμόδιοι.

Όταν τελικά κατάφερε να επικοινωνήσει με την προϊσταμένη της εισπρακτικής, εκείνη τον πληροφόρησε ότι είναι πολιτική της τράπεζας και της εισπρακτικής η συνεχής και επί ένα τρίμηνο όχληση του οφειλέτη.

Ο κ. Ντ., που κατά το παρελθόν δεν είχε το παραμικρό χρέος προς οποιονδήποτε, κατέθεσε αγωγή στο Ειρηνοδικείο Αθηνών, καταγγέλλοντας την προσβλητική και παράνομη συμπεριφορά της εισπρακτικής εταιρείας και ζητώντας χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης που υπέστη από την συμπεριφορά αυτή.

Το δικαστήριο απέρριψε την ένσταση για αοριστία που υπέβαλε η εισπρακτική και δικαίωσε τελικά τον ενάγοντα.