Συνταγή σκληρής ύφεσης το «σκληρό ευρώ»

«Είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε δράση», δήλωσε την Πέμπτη ο πρόεδρος της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι. «Εξετάζουμε τόσο συμβατικά όσο και μη συμβατικά μέτρα κάθε είδους», πρόσθεσε.





Η βαθιά ύφεση, που προκαλούν στην Ευρωζώνη οι πολιτικές λιτότητας, δεν μπορεί να αφήσει κανέναν ασυγκίνητο -ακόμα και τους τραπεζίτες στη Φραγκφούρτη. Κι όμως τα... λόγια τα μεγάλα του κ. Ντράγκι δεν εντυπωσίασαν αναλυτές και επενδυτές. Το ευρώ, μάλιστα, μέσα σε λίγες ώρες «πέταξε» από το 1,275 στο 1,295 δολ. και ενισχύθηκε πάνω από 4% έναντι του γεν.

Πώς να μην ενισχυθεί το ευρώ, όταν η ΕΚΤ διστάζει ακόμα και να μειώσει τα επιτόκια (οι άλλες μεγάλες κεντρικές τράπεζες τα έχουν από χρόνια σε μηδενικά επίπεδα) την ώρα που αλλού όχι απλά τυπώνουν χρήμα, αλλά διαρκώς επιταχύνουν και τον ρυθμό. Παρά τα... υπαρξιακά προβλήματα που αντιμετωπίζει, το ευρώ παραμένει «σκληρό», εισάγοντας στην Ευρωζώνη ύφεση και αποπληθωρισμό.

Ακριβώς το ίδιο συνέβη και την Ανοιξη του 2009, όταν στη Σύνοδο του G-20 στο Λονδίνο συμφωνήθηκε παντού να υιοθετηθεί εξαιρετικά χαλαρή νομισματική πολιτική. Παντού πλην της Ευρωζώνης. Τότε, μέσα σε εννέα μήνες το ευρώ «πέταξε» από το 1,25 στο 1,50 δολ. Η ύφεση που προκλήθηκε αποκάλυψε τις πρώτες δημοσιονομικές αστοχίες, συμβάλλοντας στο ξέσπασμα της κρίσης χρέους, αρχικά στην Ελλάδα και στη συνέχεια σε όλη την Ευρω-περιφέρεια.

Σήμερα οι συνθήκες είναι ακόμα χειρότερες. Οι οικονομίες της Ευρωζώνης βρίσκονται σε βαθιά ύφεση, που διαρκώς επιδεινώνεται. Το τελευταίο που έχουν ανάγκη είναι ένα «σκληρό» νόμισμα και μια κεντρική τράπεζα απρόθυμη να βοηθήσει. Πώς; Τυπώνοντας ευρώ, με τα οποία θα «σβήσουν» τα υπέρογκα χρέη της Ευρωπεριφέρειας και θα χρηματοδοτηθούν δημόσια αναπτυξιακά έργα. Δεν αρκεί, βέβαια, η κεντρική τράπεζα απλά να υιοθετήσει «χαλαρή» νομισματική πολιτική ή να τονώσει τη ρευστότητα στο τραπεζικό σύστημα. Η πραγματική οικονομία χρειάζεται βαθιά ανάσα.

Αυτή όμως επιμένουν να την στερούν οι Γερμανοί και οι σύμμαχοί τους από τον Ευρωπαϊκό Νότο. Επιμένουν στη σημερινή νομισματική πολιτική, ώστε να καθιστούν μονόδρομο τη δημοσιονομική εξυγίανση και μέσω αυτής να επιβάλουν τις οικονομικές απόψεις και τα συμφέροντά τους σε όλη την Ευρωζώνη. Από το αδιέξοδο που προκύπτει, βέβαια, θα βγουν τελικά και οι ίδιοι χαμένοι. Μήπως, όμως, δεν συνέβη το ίδιο και με τους προηγούμενους πολέμους που προκάλεσαν;