Φόροι ναι, αλλά όχι ερασιτεχνισμοί

Η φορολόγηση των Ελλήνων πολιτών είναι πολύ σοβαρή υπόθεση και δεν μπορεί να γίνεται αντικείμενο προχειρότητας, στοχευμένων διαρροών ή ανακοινώσεων σε ρυθμό πολυβόλου, που δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να προκαλούν σύγχυση.



Η περίπτωση των τελών κυκλοφορίας και γενικότερα της φορολογικής αντιμετώπισης των αυτοκινήτων είναι χαρακτηριστική της αντιμετώπισης «ελαφρά τη καρδία» ενός θέματος που απασχολεί τους πάντες. Κι έρχεται σε συνέχεια των συνεχόμενων υποσχέσεων για αλλαγές στους φόρους ακινήτων, στους συντελεστές φορολόγησης εισοδημάτων, στη χρήση ή όχι των αποδείξεων κ.λπ.

Ο πολίτης κατακλύζεται από ειδήσεις, αγωνιά για την επόμενη ημέρα, δεν γνωρίζει τι φόρους θα πληρώσει την επόμενη χρονιά. Ακόμη χειρότερα. Το ασταθές φορολογικό τοπίο στην Ελλάδα πλήττει καίρια και την επιχειρηματικότητα. Ποιος σοβαρός ξένος επενδυτής θα έρθει στη χώρα μας, όταν δεν ξέρει πώς θα αντιμετωπιστεί από την εφορία;

Ειδικά στα χρόνια των μνημονίων το κράτος φαίνεται να βρίσκεται σε διαρκές βέρτιγκο σε ό,τι αφορά τη φορολογική πολιτική. Ελλειψη σχεδιασμού, αλλαγές επί αλλαγών, εξαγγελίες που ποτέ δεν υλοποιούνται, στοχευμένες διαρροές προκειμένου να ανιχνευτούν οι αντιδράσεις των πολιτών κι ένας συνεχής βομβαρδισμός που δεν κάνει καλό στην οικονομία.

Αυξάνει την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα για το μέλλον, φρενάρει το όποιο κλίμα αισιοδοξίας πάει να δημιουργηθεί, ευνοεί τη στάση πληρωμών και το κυριότερο: Δημιουργείται η αίσθηση πως όλα γίνονται στο πόδι και τελικά όταν το «μαχαίρι βρίσκεται στο λαιμό» οι κυβερνώντες νομοθετούν προκαλώντας τεράστιες κοινωνικές αδικίες.

Κάποια στιγμή η κυβέρνηση και τα κόμματα θα πρέπει να αποφασίσουν ότι το φορολογικό καθεστώς της χώρας δεν είναι καράβι σε τρικυμισμένη θάλασσα που άγεται και φέρεται από τις διαθέσεις του ανέμου. Πρέπει να υπάρξει μια συμφωνία για τη σταθεροποίηση των φόρων που βαρύνουν πολίτες και επιχειρήσεις. Να γνωρίζουν όλοι σε βάθος δύο ή τριών ετών τι θα πληρώσουν και να μην καταλαμβάνονται εξαπίνης από το υπουργείο Οικονομικών.

Το βασικό είναι βεβαίως να υπάρχει αίσθηση της φοροδοτικής ικανότητας των πολιτών, αλλά και γνώση του αντικειμένου, ώστε να μη νομοθετεί το κράτος «στου κασίδη το κεφάλι». Δεν αντέχει η κοινωνία άλλους ερασιτεχνισμούς.