Δύο αλήθειες για το Ασφαλιστικό

Τα ψέματα τέλειωσαν, η ώρα της αλήθειας πλησιάζει. Λίγες ημέρες γιορτινής χαλάρωσης στην κυβέρνηση, αλλά και στην ελληνική κοινωνία, και στη συνέχεια «βουτιά στα βαθιά».



Η μητέρα όλων των μαχών είναι το Ασφαλιστικό και τις επόμενες 15 ημέρες θα κριθούν όλα, τόσο για τις μειώσεις στις συντάξεις, όσο και για τα εναλλακτικά σχέδια που προτείνονται, όπως αύξηση εργοδοτικών εισφορών ή φόρος στις τραπεζικές συναλλαγές.

Η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με το πιο δύσκολο από τα μέτωπα που έχουν ανοίξει και δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι αν περάσει τον «κάβο» του Ιανουαρίου μπορεί να διαμορφώσει τις εξελίξεις, ώστε να σταθεροποιηθεί και να αποφύγει τις επικίνδυνες αναταράξεις. Ομως, δύο είναι οι αλήθειες που πρέπει να ειπωθούν για την περίπτωση του Ασφαλιστικού.

Η πρώτη είναι ότι χωρίς επώδυνες παρεμβάσεις δεν μπορεί παρά να καταρρεύσουν τα Ταμεία και να χαθούν συνταξιοδοτικά και ιατροφαρμακευτικά δικαιώματα εκατομμυρίων Ελλήνων. Δυστυχώς, οι τωρινές και οι μελλοντικές γενιές θα πληρώσουν τα τραγικά λάθη που έγιναν εδώ και δεκαετίες.

Η δεύτερη αλήθεια είναι ότι ακόμη μια κυβέρνηση επιχειρεί να λειτουργήσει με τη συνηθισμένη πρακτική. Περικοπές και νέοι φόροι για να λυθεί ένα μείζον πρόβλημα. Και ταυτόχρονα επικοινωνιακή διαχείριση με πομπώδεις εκφράσεις για αναδιανομή εισοδημάτων, για επιβάρυνση των εχόντων υψηλά εισοδήματα ή των εργοδοτών.

Ουδεμία πρόταση που να έχει αναπτυξιακή διάσταση. Χάθηκε ένας χρόνος όπου θα μπορούσαν να ανοίξουν χιλιάδες θέσεις εργασίας ώστε να αυξηθούν τα έσοδα των Ταμείων. Παράλληλα, έμειναν στα λόγια οι υποσχέσεις για πάταξη της εισφοροδιαφυγής, για αποκάλυψη των «κακών» εργοδοτών ή των «τσαμπατζήδων» ελευθεροεπαγγελματιών.

Ομως, το Ασφαλιστικό δεν μπορεί να περιμένει, δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για αναβολές. Οχι γιατί πιέζουν οι δανειστές, οι οποίοι δεν μπορούν να συνεχίσουν να ρίχνουν χρήματα στον Πίθο των Δαναΐδων, αλλά και γιατί το σύστημα είναι μη βιώσιμο. Είναι μια απασφαλισμένη βόμβα που κάποτε πρέπει να απενεργοποιηθεί. Με την ελπίδα να επικρατήσουν οι φωνές της λογικής, οι λύσεις που έχουν φαντασία, και όχι οι συνηθισμένες επιλογές της επιβάρυνσης των συνηθισμένων «υποζυγίων».