Αλλο «παράλληλο» πρόγραμμα χρειάζεται η χώρα

Ένας ακόμη χρόνος συμπληρώνεται με σκληρή λιτότητα για τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, με διεύρυνση της φτώχειας που πλήττει όλο και περισσότερους.



Η κρίση που μαστίζει τη χώρα από το 2008 και μετά, δεν φαίνεται να έχει ημερομηνία λήξης και αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Η ελπίδα για μια καλύτερη χρονιά απομακρύνεται για μία ακόμη φορά. Είναι όμως κάτι που δεν μπορέσαμε να αποφύγουμε και σήμερα και τα προηγούμενα χρόνια; Ήταν και είναι αναπόφευκτη και αναπότρεπτη μια τέτοια πορεία για τη χώρα μας και τους πολίτες της;

Το βέβαιο είναι ότι μια οικονομική κρίση, όπως αυτή που βιώνει η Ελλάδα τα τελευταία 8 χρόνια , δεν ξεπερνιέται εύκολα και μάλιστα χωρίς σημαντικές συνέπειες. Πολύ περισσότερο όταν ο ερχομός της κρίσης αυτής, μας βρήκε σε πολλά επίπεδα ακάλυπτους και εκτεθειμένους.

Μια χώρα που παρουσιάζει ένα από τα υψηλότερα ελλείμματα , από τα υψηλότερα ποσοστά σε σχέση με το δημόσιο χρέος και το πλέον αρνητικό ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών, μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών , είναι φανερό ότι θα επηρεαστεί περισσότερο από κάθε άλλη χώρα από μια τέτοια διεθνή κρίση.

Ήρθε λοιπόν ο λογαριασμός και αυτός ο λογαριασμός ήταν και είναι ιδιαίτερα βαρύς.

Το πρόβλημα όμως δεν είναι μόνο αυτό. Το πρόβλημα είναι ότι ξεκινήσαμε αυτή την πορεία αντιμετώπισης της κρίσης και συνεχίζουμε ακόμη και σήμερα ακολουθώντας μια πορεία με αυταπάτες και ψευδαισθήσεις.

Το ευρύτερο πολιτικό σύστημα της χώρας, αντί να αναλύσει τις αιτίες που μας οδήγησαν στην κρίση , επιδόθηκε σε μια άνευ προηγουμένου καιροσκοπική πρακτική, μέσα από μια άγονη αντιπαράθεση.

Ποια θα ήταν η κατάσταση στη χώρα εάν το 2010 ή έστω το 2012 ή το 2014 ή ακόμη και σήμερα γινόταν το αυτονόητο; Και το αυτονόητο θα ήταν μια στοιχειώδης αυτοκριτική και ένας εθνικός σχεδιασμός για την επόμενη ημέρα. Ένας σχεδιασμός έκτακτης ανάγκης, όπως αυτός έγινε σε άλλες χώρες που αντιμετώπισαν παρόμοια προβλήματα, όπως η Ιρλανδία , η Πορτογαλία, η Ισπανία , η Κύπρος κ.λπ.

Αυτό δυστυχώς δεν έγινε και δεν φαίνεται πιθανό να γίνει και σήμερα , όταν όλοι πλέον θα έπρεπε να έχουμε κατανοήσει ότι μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν και είναι απαραίτητο να ακολουθήσουμε ένα δύσκολο δρόμο, με υπευθυνότητα και συνεννόηση.

Η παράταση που πήρε η κυβέρνηση για να παρουσιάσει τις προτάσεις της για μεγάλα θέματα όπως είναι το ασφαλιστικό συνολικά και το φορολογικό των αγροτών, αποτελεί μια απλή αναβολή , μέχρι τις τελικές αποφάσεις που επιβάλλεται να οριστικοποιηθούν και να ψηφιστούν εντός των επόμενων δύο μηνών.

Αυτά και άλλα πολλά είναι προαπαιτούμενα προκειμένου να συνεχιστεί το πρόγραμμα δανειοδότησης και στήριξης της χώρας μας για τα επόμενα χρόνια.

Υπάρχουν όμως την ίδια στιγμή σοβαρά ζητήματα που αφορούν την πορεία της χώρας και τα οποία πράγματι θα μπορούσαν να αποτελέσουν το πλαίσιο σε ένα παράλληλο πρόγραμμα . Όχι ένα πρόγραμμα σαν και αυτό που κατέθεσε η Κυβέρνηση στη Βουλή πριν μια εβδομάδα το οποίο υποχρεώθηκε να αποσύρει μετά τις αντιδράσεις των εκπροσώπων των δανειστών. Γιατί παράλληλο πρόγραμμα δεν μπορεί να είναι μικρο - ρυθμίσεις που επιχειρούν να αναστείλουν την εφαρμογή των όρων του μνημονίου, έστω και περιφερειακά.

Παράλληλο πρόγραμμα θα μπορούσε να είναι ένα πλαίσιο αλλαγών που θα σχεδιαστεί και θα ψηφιστεί με την ευρύτερη δυνατή συναίνεση, προκειμένου η χώρα να αντιμετωπίσει τις αιτίες της κρίσης και να απομακρυνθεί οριστικά από την ανάγκη εφαρμογής νέων μνημονίων. Θα ήταν ριζικές αλλαγές στη λειτουργία του κράτους και της διοίκησης, στο μοντέλο διακυβέρνησης , στο φορολογικό σύστημα, στο παραγωγικό μοντέλο της χώρας κ.ο.κ.

Μια τέτοια προσέγγιση και προσπάθεια μπορεί να ενεργοποιήσει ευρύτερα την κοινωνία και να επαναφέρει την ελπίδα για μια οριστική έξοδο από την κρίση.

Πολλοί είναι εκείνοι που αντιμετωπίζουν ακόμη και σήμερα με κατανόηση και καρτερικότητα τα όσα έχουν υποστεί και υφίστανται όλα αυτά τα χρόνια , με τις αιματηρές θυσίες. Όλα όμως και όλοι έχουν τα όριά τους.

Πριν ξεπεραστούν λοιπόν αυτά τα όρια είναι απολύτως αναγκαίο να φανεί ότι οι κυβερνώντες έχουν συναίσθηση της δραματικής κατάστασης την οποία βιώνει κάθε Ελληνίδα και κάθε Έλληνας και να αναλάβουν τις ευθύνες τους.

Όχι για να πραγματοποιήσουν όσα υποσχέθηκαν πριν ένα χρόνο, γιατί αυτά γνωρίζουν πλέον και οι ίδιοι ότι δεν γίνονται, αλλά για να επανέλθουμε σε μια πορεία ελπίδας και προοπτικής.