2015 κοινοτοπίες και αυταπάτες

Τι μας αφήνει το 2015, εκτός από την αναμενόμενη -ήδη από τα μέσα του 2014- αλλαγή φρουράς στην κυβέρνηση της χώρας; Με κριτήριο τις εξαγγελίες και τις προθέσεις έχουμε «βγει από», ή έχουμε «σκίσει» τα μνημόνια.



Με κριτήριο τα αποτελέσματα, αν αφαιρέσεις τα επιφαινόμενα κόμματα και χρώματα, μένει η συνέχεια της πορείας κατάρρευσης και επιταχυνόμενης παρακμής που ξεκίνησε στην χώρα το 2009-2010. Για έκτο χρόνο ... και βλέπουμε.

Η τάση είναι σαφής: Συνεχιζόμενη χρεοκοπία, με την χώρα να μην είναι κυρίαρχη του δημοσίου χρέους της, ενώ πλέον παύει να είναι κυρίαρχη και του ιδιωτικού χρέους της. Συνεχής πραγματική και ονομαστική απομείωση του ΑΕΠ. Και αν αναγάγει κανείς την καταγραφόμενη απασχόληση σε ισότιμα πλήρους απασχόλησης, και αυτή συνεχίζει να συρρικνώνεται. Αιτία το ότι η χώρα συνεχίζει να πορεύεται με (ιδιοτελή) κλισέ κοινοτοπίας και αυταπάτης.

Παράδειγμα είναι το δημόσιο χρέος και τα περί «αποικίας χρέους». Σύμφωνοι, να μην γίνει ή να μην μείνει η Ελλάδα «αποικία χρέους». Όμως μετά από έξι χρόνια σε κατάσταση χρεοκοπίας κανείς από τους θεσμούς της δεν έχει εξηγήσει στους πολίτες το τι και το γιατί της υπερχρέωσης και της χρεοκοπίας. Διότι η Ελλάδα υπερχρεώθηκε και χρεοκόπησε, εν προκειμένω το ελληνικό δημόσιο μέσω των αλλεπάλληλων δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων στον κύκλο της Μεταπολίτευσης.

Στην διάρκεια του 2015 η Επιτροπή Αλήθειας Δημοσίου Χρέους που λειτούργησε στα πλαίσια του Κοινοβουλίου θα μπορούσε να ήταν μία ευκαιρία να περιγραφεί η αλήθεια για το ελληνικό δημόσιο χρέος, όπως αυτό είχε διαμορφωθεί έως το 2010, αλλά και εν συνεχεία. Να περιγράψει δηλαδή απλά και κατανοητά, μήνα-μήνα, ομόλογο-ομόλογο, δαπάνη-δαπάνη, πως, πίσω από τις ρητορικές της μεταπολίτευσης, της αλλαγής, της απαλλαγής, του εκσυγχρονισμού, της επανίδρυσης του κράτους, κοκ στην διάρκεια του μεταπολιτευτικού κύκλου, κτίσθηκε αυτό το μεγαλειώδες μνημείο εθνικής και κοινωνικής ανευθυνότητας.

Έχασε δηλαδή την ευκαιρία να αναδείξει το πώς και το γιατί το δημόσιο χρέος ήταν ο μηχανισμός διευρυμένης αναπαραγωγής του εγχώριου πελατειακού κράτους στην μεταπολιτευτική περίοδό του και στην μεταπολιτευτική εκδοχή του. Και να συμβάλλει έτσι στην έναρξη της αυτογνωσίας και της αυτοσυνείδησης πολιτών και πολιτευτών για το πώς και το γιατί η Ελλάδα κατέστη «αποικία χρέους». Κι όσο αυτό δεν γίνεται, τα κλισέ κοινοτοπίας και αυταπάτης ζουν και βασιλεύουν.

Παράδειγμα είναι τα περί διαπραγμάτευσης. Η διαπραγμάτευση είναι σοβαρή υπόθεση που τα θεμελιώδη της θα μπορούσε να αναζητήσει κανείς στον Θουκυδίδη, στο έργο του Ελευθερίου Βενιζέλου, ή έστω τα στοιχειώδη σε κάποιο εγχειρίδιο.

Όμως η μεγαλειώδης ευρωπαϊκή πορεία της χώρας έχει ... πριν την χρεοκοπία της - χαρακτηρισθεί από ένα αρχέτυπο διαπραγμάτευσης το οποίο ήταν: τα δικαιώματα (μαζί με τα «λεφτά») «μπροστά» και οι υποχρεώσεις από αναβολή σε αναβολή. Μετά την χρεοκοπία σε αυτό προστέθηκε ότι η χώρα, όντας χρεοκοπημένη και εγκλωβισμένη σε κοινοτοπίες και αυταπάτες, σε κάθε διαπραγμάτευση δεν δεχόταν απλά γκολ, αλλά «έπεφτε κατηγορία». Και το 2015 έπεσε άλλη μία.