Πώς φτάσαμε στα μνημόνια

Στη ζωή όπως και στην πολιτική, υπάρχουν γεγονότα που μπροστά στη δίνη της μη πολιτικής απόφασης, οδηγούν σε μια συνεχιζόμενη περίοδο κρίσης, είτε οικονομικής είτε πολιτικοκοινωνικής με αποτέλεσμα την είσοδο σε κάθε μορφή πολέμου (λόγου χάρη οικονομικού) αλλά και ενεργειών οι οποίες αργότερα χαρακτηρίζονται ως ιστορικές.



Τα γεγονότα που οδηγούν στις συγκεκριμένες καταστάσεις, τυχαία συνήθως, ενδεχομένως δεν έχουν αξιολογηθεί σωστά τη δεδομένη στιγμή, οι αποφάσεις είναι αποτέλεσμα βίαιων, χωρίς σκέψη και στιγμιαίων ενεργειών, καθώς μπορεί να ευτελίζουν και την μετέπειτα ακολουθούμενη περίοδο, όμως δεν παύουν να αποτελούν αποφάσεις οι οποίες άλλαξαν τη ζωή ,την ιστορία, τις συνήθειες αλλά και την οικονομική κατάσταση μιας χώρας, ενός ολόκληρου λαού.

23 Απριλίου 2010. Καστελόριζο.

Ο Έλληνας πρωθυπουργός, τότε προσφάτως εκλεγμένος Γιώργος Παπανδρέου, ανακοινώνει από το ακριτικό νησί του Αιγαίου την είσοδο της χώρας στο IΜF.

Η εποχή των μνημονίων για τη χώρα μας αλλά και οι επιπτώσεις αυτών της αρχίζει, εξαιτίας τις ανεύθυνης πολιτικής που ακολουθήθηκε από τη διακυβέρνηση Καραμανλή όπου το χρέος στο τέλος της έφτασε στα 300 δις ευρώ .

Πρόσφατα, ο πρώην διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας κ. Προβόπουλος δήλωσε πως το κάθε είδος χρέους στο τέλος της συγκεκριμένης διακυβέρνησης άγγιζε τα 800 δις ευρώ.

Η κυβέρνηση Καραμανλή δεν είχε την ικανότητα να δει την οικονομική κρίση η οποία βρισκόταν προ των πυλών στη χώρα - για άλλους είχε ήδη αρχίσει- πάντως αρνούμενη να λάβει αποφάσεις εκ νέου δανεισμού, όταν τότε τα spreads ήταν χαμηλά.

Επέλεξε τη συνεχόμενη ανεύθυνη πολιτική (μη διαφάνεια, διορισμούς κλπ.), να διογκώνει το δημόσιο χρέος και τα ελλείμματα. Στο τέλος, ο πρώην πρωθυπουργός Καραμανλής αναγκάζεται να προκαλέσει πρόωρες εκλογές εξαιτίας της κρίσιμης οικονομικής κατάστασης στην οποία η χώρα είχε μπει, με τον ίδιο για πρώτη φορά να μιλάει για την ανάγκη να ληφθούν σκληρά δημοσιονομικά μέτρα.

Με την απόφαση Παπανδρέου για την είσοδο της χώρας στα μνημόνια, – έτσι και αλλιώς μονόδρομος- πριν ακριβώς έξι χρόνια, ο ελληνικός λαός ζει τις επιπτώσεις της σκληρής εφαρμοσμένης πολιτικής, με επακόλουθο τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, αυξήσεις ανεργίας, αυξήσεις φορολογικών συντελεστών, τις αυξήσεις τιμών στα αγαθά, άρα μειώσεις στο καλάθι της νοικοκυράς.

Ο πρώην πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου, σε πρόσφατη συνέντευξή του αιτιολόγησε την απόφασή του ως μονόδρομο μπροστά σε μια ολοφάνερη χρεοκοπία αλλά και κάτω από τις πιέσεις που δεχόταν από τη Γερμανία, ώστε η χώρα να εισέλθει στο ΙΜF.

Μια απόφαση η οποία, έξι χρόνια μετά, έχει οδηγήσει μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού να ζει σε συνθήκες ανέχειας, αλλά και έναν πολιτικό φορέα, τη δημοκρατική παράταξη αδίκως να έχει θυσιαστεί στο βωμό μιας δημοσιονομικής πολιτικής που λογιστικά και μόνο, ανθρωπιστικά όχι, ``έσωσε`` τη χώρα από τη χρεοκοπία.

Στη χώρα μας εφαρμόστηκαν και εφαρμόζονται μνημόνια με όρους σκληρούς, μη βιώσιμους, όταν σε άλλες χώρες εφαρμόστηκαν πιο ήπια μνημόνια (Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ισπανία , Κύπρο) με τις χώρες αυτές να βγαίνουν από τη μνημονιακή εποχή και να ξαναμπαίνουν σιγά σιγά στις αγορές.

Κοιτάζοντας τις εφαρμογές των προγραμμάτων του Διεθνές Νομισματικού Ταμείου στις χώρες αυτές, ορθά αναρωτιόμαστε γιατί ο Γιώργος Παπανδρέου, εκλεγμένος με το σύνθημα ``Λεφτά υπάρχουν``, έστω και αν το ορθό ήταν `` Λεφτά υπάρχουν αν …``, αλλά και γιατί οι επόμενες ελληνικές κυβερνήσεις δέχθηκαν να εφαρμόσουν στη χώρα μας τα συγκεκριμένα προγράμματα, όπως οι δανειστές το επέβαλαν, χωρίς να είναι βιώσιμα, ή όταν σε άλλες χώρες υπήρχαν πιο ήπιας μορφής προγράμματα αλλά και τι δεν έκαναν οι επόμενες κυβερνήσεις, ώστε να αποφύγουν ή όπως και κάποιοι ψευδώς ευαγγελίστηκαν λέγοντας ψέματα στον ελληνικό λαό να ``σκίσουν`` τα μνημόνια.

Η επόμενη από τον Παπανδρέου κυβέρνηση του αντιμνημονιακού -μέχρι πριν γίνει πρωθυπουργός - Αντώνη Σαμαρά, εφαρμόζει πιστά την εφαρμογή των μνημονίων, φτάνει κοντά στην έξοδο αλλά δεν κλείνει την αξιολόγηση με τους δανειστές να μην αποδέχονται το email Χαρδούβελη.

Στις 15 Ιανουαρίου 2015 στις πρόωρες εκλογές που ήρθαν εξαιτίας της μη συμφωνίας για την προεδρική εκλογή, η χώρα αποκτάει κυβέρνηση αριστεράς έστω και με τη στήριξη της δεξιότερης από τη ΝΔ δεξιά με τον αντιμνημονιακό Πρόεδρο του ΣΥΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα να αναλαμβάνει πρωθυπουργός.

Ο ελληνικός λαός ψηφίζει ουσιαστικά το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, πρόγραμμα που ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ πρότειναν με διθυράμβους, όπου μεταξύ άλλων έταζαν το σκίσιμο των μνημονίων, την οικονομική πολιτική της ανάτασης η οποία θα ερχόταν με μειώσεις της ανεργίας, με διορισμούς στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, με μειώσεις φόρων αλλά και αγαθών, με φοροαπαλλαγές και επαναφορά του αφορολόγητου στα 12.000, με καταργήσεις του ΕΝΦΙΑ, με δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους, επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, επαναφορά της 13ης σύνταξης για τους συνταξιούχους αλλά και καμία μείωση μισθών και συντάξεων.

Η συνέχεια γνωστή, η χώρα μέχρι τον Ιούνιο του 2015 μπαίνει σε μια δήθεν διαπραγμάτευση με τους δανειστές εταίρους οι οποίοι έχουν ονομαστεί εντωμεταξύ Brussels Group καθώς ο όρος δανειστές είναι υποτιμητικός για την κυβέρνηση, όπου φθάνουμε στις τράπεζες να κλείνουν και να επιβάλλονται τα capital controls.

Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα σε ασφυκτικό πρεσινγκ, όταν αρχίζει να καταλαβαίνει την έλλειψη του πολιτικού χρόνου και την πολιτική της μη διαπραγμάτευσης που ακολούθησε, με τον ίδιο να αναγκάζεται να αλλάξει πολιτική, να περάσει πρώτα σε δημοψήφισμα με το γνωστό αποτέλεσμα του ΟΧΙ που μετατρέπεται σε ΝΑΙ, να ψηφίζει παραμονή δεκαπενταύγουστου το τρίτο μνημόνιο και πρώτο αριστερό με αποτέλεσμα την διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, την προσφυγή σε εκλογές του Σεπτεμβρίου που ξανακερδίζει, αλλά στην ουσία την είσοδο του ιδίου στη μνημονιακή ρητορική και εφαρμογή, με τον ελληνικό λαό να παραμυθιάζεται και την κρίση να βυθίζει τη χώρα πιο πολύ μέσα στο βούρκο των αναγκαστικών μεν, μη εφαρμόσιμων δε μνημονίων.

Πως φτάσαμε, όμως, ως εδώ ;

Θα μπορούσαμε να δώσουμε ως απάντηση στο ερώτημα τις πολιτικές που ακολουθήθηκαν και οδήγησαν στην κατάρρευση του κοινωνικού μοντέλου της Ελλάδας της μεταπολίτευσης, στις αλόγιστες σπατάλες που παρατηρούνται στη διαχείριση των οικονομικών από τις κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, ελέω ψηφοθηρικών πρακτικών.

Η υψηλή παράνομη φοροδιαφυγή αλλά και νόμιμη φοροαποφυγή, στοιχεία τα οποία δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν όσες μεταρρυθμίσεις και αν υπάρξουν, η μη σωστή διαχείριση των δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών (ΔΕΚΟ), με τους αλόγιστους διορισμούς.

Στη χώρα μας παρατηρείται έλλειψη παραγωγικής διαδικασίας, καθώς πέρα από το τουριστικό προϊόν και την εκμετάλλευση του ήλιου και της θάλασσας, του πρωτογενούς τομέα αλλά και του πολιτισμού -της λαμπρής ιστορίας μας-, η Ελλάδα ως χώρα δεν έχει να δείξει κάτι σημαντικό στη παγκόσμια παραγωγική διαδικασία.

Τροχοπέδη για την ανάπτυξη αλλά και σημαντικός επίσης λόγος για την οικονομική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, θεωρείται η υψηλή ανεργία η οποία σήμερα προσεγγίζει το 25%, μόνο η εγχώρια , καθώς κανονικά άνεργοι θα έπρεπε να χαρακτηρίζονται και όσοι νέοι Έλληνες φεύγουν στο εξωτερικό, ώστε να βρουν μια θέση εργασίας μακριά από τη χώρα τους, με το καθεστώς μαύρης εργασίας να ζει και να βασιλεύει στη χώρα μας.

Επίσης η χωρίς λογική πολιτική των κυβερνήσεων αλλά και των δανειστών της επιβολής της υψηλής φορολόγησης η οποία φέρνει μακροπρόθεσμα αρνητικά αποτελέσματα, με τις εγχώριες επιχειρήσεις να αδυνατούν να μπουν στη κερδοφορία ελέω της υψηλής φορολόγησης της κατ` ουσία συμμετοχής σ` αυτές του κράτους με αποτέλεσμα να έχουμε το κλείσιμο αρκετών εξ` αυτών και συνεχόμενη αύξηση της ανεργίας.

Σημαντικός, επιπλέον λόγος, για τη συνέχιση της κρίσης, μπορεί να λογιστεί η γεωπολιτική θέση της χώρας, με την χώρα μας να έχει να αντιμετωπίσει και την ροή των μεταναστών οι οποίοι εξαιτίας της πολιτικής των κλειστών συνόρων που εταίροι ή μη εφαρμόζουν, εγκλωβίζονται στη πατρίδα μας, με την Ελλάδα ανίκανη να διαχειριστεί την όλη κατάσταση εξαιτίας και της μνημονιακής πολιτικής, με την κρίση να βαθαίνει πιο πολύ στην ελληνική κοινωνία.

Απάντηση στην οικονομική κρίση με τη συνέχιση της ίδιας δυσβάσταχτης και χωρίς προοπτικής πολιτικής δεν υπάρχει.

Αν δεν γίνουν μεταρρυθμίσεις σε όλο το φάσμα του δημόσιου βίου με ταυτόχρονη αλλαγή συμπεριφοράς του Νεοέλληνα αλλά και τη μη συνέχιση των ψεμάτων, η χώρα θα οδηγηθεί στα βράχια. Βράχια δεν είναι η σχεδόν σίγουρη χρεοκοπία, ενδεχομένως είναι ένας εμφύλιος ο οποίος μπορεί να ξεσπάσει, όταν η χώρα οδηγηθεί στη χρεοκοπία.

Απαιτείται η επανίδρυση του κράτους, η μετατροπή του κράτους σε ένα κράτος δικαίου, με δημιουργία μιας κοινωνίας η οποία θα μπορεί να οδηγηθεί σε συνθήκες παραγωγής, μείωσης ανεργίας που θα οδηγήσουν στην ευμάρεια και στην καλυτέρευση του βιοτικού επιπέδου.

Κλείνοντας, θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στο ερώτημα για το αν η χώρα θα μπορούσε να μην είχε μπει στην οικονομική κρίση και κάτω από ποιες προϋποθέσεις δεν θα αναγκαζόμασταν να μπούμε στο IMF και στον μηχανισμό στήριξης.

Η απάντηση, είναι απλή. Ναι θα μπορούσαμε. Πως ; Αν είχαμε εξασφαλίσει ή το 2008 , ή το 2009 ακόμα και το 2012 ή ακόμα και σήμερα μια πιο ήπια εφαρμογή του προγράμματος, ενδεχομένως ισότιμου με αυτά που εφαρμόστηκαν στην Πορτογαλία, στην Ιρλανδία στην Κύπρο, είτε σε εφαρμογή προγραμμάτων που εφαρμόστηκαν σε Ισπανία και Ιταλία με οικονομίες και χρέους διαφορετικών χαρακτηριστικών.

Θα μπορούσαμε να βγούμε από τα μνημόνια αν το 2015 δεν σπαταλούσαμε το χρόνο σε μη διαπραγματεύσεις, σε ψέματα που οδήγησαν στο κλείσιμο των τραπεζών και στα capital controls.

Αλήθεια, πως θα ήμασταν σήμερα ως χώρα αν δεν είχαμε μπει στις 23 Απριλίου του 2010,στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αλλά και στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης ;

Πολιτική με τα ``αν`` δεν γίνεται. Ακολουθείται όμως ανεύθυνη χωρίς ορίζοντα πολιτική, πολιτική του ψεύδους, ψεύδος που ούτε ο Κώστας Καραμανλής σταμάτησε, η μοίρα ενδεχομένως να έπαιξε παιχνίδι στον Γιώργο Παπανδρέου ώστε να είναι αυτός που θα βάλει τη χώρα στα μνημόνια, με τον ίδιο να αναγκαστεί να το πράξει αποτέλεσμα γερμανικών πιέσεων όπως παραδέχθηκε.

Σίγουρα δικαιώνεται ο Ανδρέας Παπανδρέου ο οποίος έλεγε πως `` To χρέος ή θα το αφανίσουμε ή θα μας αφανίσει``.