Το στοίχημα της επόμενης ημέρας

Τα ταμειακά διαθέσιμα του ελληνικού δημοσίου βρίσκονται ξανά σε οριακό σημείο. Κάτι η μείωση των φορολογικών εσόδων, κάτι οι αυξημένες δαπάνες για το προσφυγικό, δημιουργούν ξανά στο Γενικό Λογιστήριο αίσθημα «συναγερμού». Το καμπανάκι για τη ρευστότητα χτυπά όπως και πέρυσι και πλέον τα χρονικά περιθώρια λιγοστεύουν.



Είτε οι υπερβολικές απαιτήσεις των δανειστών είτε οι άσκοπες καθυστερήσεις από την πλευρά της Αθήνας, η ουσία είναι ότι η χώρα οδηγείται ξανά στο να λάβει αποφάσεις με την πλάτη στον τοίχο. Ο πανικός, η πίεση και αυτή η γενικευμένη αίσθηση για μια συμφωνία που θα κλείσει ξανά με το «πιστόλι στον κρόταφο» είναι πολύ κακά σημάδια και για την επόμενη ημέρα. Οχι μόνο για την κυβέρνηση και τις πιέσεις που θα δεχθεί από την κοινωνία, αλλά και για την ίδια τη χώρα και τους πολίτες που αντιδρούν πάντοτε με απαισιοδοξία και με αίσθημα «παραίτησης». Ή με ηρεμία πριν από τη θύελλα.

Η συμφωνία και η ολοκλήρωση της αξιολόγησης, όποτε κι αν έρθουν, απλά θα μειώσουν τον κίνδυνο να βρεθεί η οικονομία ξανά με άδεια ταμεία. Η επόμενη ημέρα είναι το δύσκολο για την κυβέρνηση. Πώς θα διαχειριστεί μέτρα που εξ ορισμού είναι υφεσιακά και πώς θα καταφέρει να αντιδράσει με μια ευρύτερη εθνική στρατηγική που θα οδηγεί στην ανάπτυξη.

Ομως, με αποφάσεις όπως αυτή του υπουργείου Πολιτισμού για την επένδυση στην Αφάντου Ρόδου, το μήνυμα που εκπέμπεται είναι αντιαναπτυξιακό και καθόλου ενθαρρυντικό.

Το μεγάλο στοίχημα, επομένως, για το πολιτικό σύστημα είναι να καταφέρει στους επόμενους μήνες του 2016 να άρει τις επώδυνες συνέπειες της συμφωνίας βάζοντας τις βάσεις για έξοδο από την κρίση μέσω επενδύσεων, ενίσχυσης της ρευστότητας της πραγματικής οικονομίας και περισσότερες θέσεις εργασίας. Αν δεν το καταφέρει, τότε θα χαθούν και οι νέες θυσίες του ελληνικού λαού.