Σοβαρά και παρωνυχίδες

Αν μη τι άλλο, το θέμα των τηλεοπτικών αδειών ζωντάνεψε ένα τελματωμένο πολιτικοκοινωνικό σκηνικό, που απεγνωσμένα αναζητά σπινθήρες.



Το όλο θρίλερ όμως τελείωσε, και επί της ουσίας, το νέο τηλεοπτικό τοπίο δεν πρόκειται να διαφέρει αισθητά από το σημερινό. Η ποιότητά του θα είναι δεδομένη. Ενώ και αυτό δεν θα ξεφύγει από τη συνολική απαξίωση των ΜΜΕ, που συνοδεύει εκείνη του πολιτικού προσωπικού και των κομμάτων.

Πάντως, τα όσα συνέβησαν, αν ξεφύγει κανείς από τις λεπτομέρειες, λειτουργούν ως καθρέπτης ενός ευρύτερου τοπίου. Με τη σειρά του, ο καθρέπτης περιλαμβάνει σοβαρότερα ζητήματα, καθώς και παρωνυχίδες. Αυτά συνδέονται μεταξύ τους σε έναν πολιτικό πολτό. Γι’ αυτό οφείλουμε, με τη χώρα να σέρνεται, να ξεχωρίσουμε την ήρα από το στάρι.

Σημαντικό είναι το ότι μια αδιανόητη στρέβλωση δεκαετιών αντιμετωπίστηκε με στοιχειώδεις κανόνες και η παρανομία πήρε τέλος. Για μια ευνομούμενη πολιτεία, είναι απίστευτο ότι επί τόσα χρόνια, το τηλεοπτικό τοπίο λειτουργούσε ανεξέλεγκτα, χωρίς άδειες από καναλάρχες οι οποίοι, όχι σπανίως, επιχειρούσαν να επηρεάζουν την πολιτική δυναμική και συχνά να τη χειραγωγούν. Βεβαίως, στο διάβα του χρόνου, πρωθυπουργοί και κυβερνήσεις απειλούσαν πως θα «έβαζαν τάξη».

Ήταν μόνο λόγια. Άρα, και μόνο γι’ αυτό, η κυβέρνηση Τσίπρα, που έκανε ένα τολμηρό βήμα, θα πρέπει να επικροτηθεί. Όποιες και να είναι οι αντιρρήσεις στα επιμέρους του διαγωνισμού. Μια προκλητική στρέβλωση αντιμετωπίστηκε. Επιτέλους. Ενώ οι αντιπολιτευόμενοι ισχυρισμοί, ότι ο Τσίπρας χτίζει ολοκληρωτισμούς στα τηλεοπτικά είναι επιεικώς αστείοι.

Το παραδοσιακό πολιτικό προσωπικό, μετά το αρχικό λάθος να δημιουργήσει ένα κρατικό τηλεοπτικό μονοπώλιο, πήρε την πρωτοβουλία σπασμωδικά να ανοίξει το δρόμο για την ιδιωτική τηλεόραση. Όμως τούτο έγινε αυθαιρέτως και χωρίς κανόνες. Η αρχική αυθαιρεσία επιλογής αδειούχων οδήγησε στην επόμενη με τη λειτουργία σταθμών χωρίς άδειες!

Το πολιτικό κατεστημένο των τότε δύο μεγάλων κομμάτων και το τηλεοπτικό κατεστημένο των ιδιοκτητών συντήρησαν για δεκαετίες το άρρωστο status quo. Όλοι βολεύτηκαν. Όλες οι πλευρές είχαν ένα πραγματικό ή εικαζόμενο όφελος. Ενώ οι πολιτικοί δεν ήθελαν να συγκρουστούν με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα τα οποία κάθε τόσο κατήγγειλαν με μεγαλοστομίες.

Η ειρωνεία σε όλα αυτά ήταν πως η υποτιθέμενη επιρροή των τηλεοπτικών μέσων, ειδικά με την πάροδο του χρόνου, μειωνόταν στην κοινή γνώμη. Καθώς πολιτικοί και ΜΜΕ έχουν χαμηλή αξιοπιστία, η όποια «πολιτική γραμμή», που κάποια κανάλια εξέφραζαν κατά καιρούς, ήταν ένα στομωμένο όπλο. Αυτό έγινε ξεκάθαρο την περίοδο του δημοψηφίσματος με το «ναι» και το «όχι» στην πρώτη θητεία Τσίπρα.

Μάλιστα, όσο πιο έντονη ήταν η προπαγάνδα υπέρ του «ναι» από κάποια κανάλια, τόσο ενισχυόταν το «όχι». Τηλεοπτικό κατεστημένο και πολιτικό κατεστημένο έκαναν μόνο δώρα στον Τσίπρα. Αυτός με τη σειρά του κέρδισε μια πύρρειο νίκη, καθώς αν κάτι δεν του συγχώρησαν οι ψηφοφόροι ήταν ότι το «όχι» του οδήγησε σε ακόμη χειρότερη συμφωνία. Τούτο είναι το βαθύτερο τραύμα, που κουβαλά και σήμερα.

Με τις άδειες ο Τσίπρας κέρδισε μια μάχη ουσίας, αλλά και εντυπώσεις. Είναι μεγάλο το κέρδος του; Πρόκειται για ένα κέρδος - παρωνυχίδα. Όμως, το είχε ανάγκη. Οι σοβαρές προκλήσεις για τον ίδιο και τη χώρα είναι πάντα μπροστά του. Το στοίχημά του δεν είναι η κυριαρχία της εικόνας του στο πολιτικό πεδίο, καθώς οι ανταγωνιστές του στην αντιπολίτευση είναι, ούτως ή άλλως, λίγοι ως ανύπαρκτοι.

Η ΝΔ τον απειλεί πάντα μόνο ως το «μικρότερο κακό», όσο δεν αλλάζει το κλίμα στην οικονομία. Το στοίχημά του είναι να σταθεροποιήσει την οικονομία και να πείσει ότι αυτή κάπως σέρνεται μπροστά. Αυτό θα το πετύχει όχι με πρόσκαιρες κινήσεις εντυπωσιασμού ή ελάσσονος ουσίας, αλλά στα σοβαρά και στα δύσκολα. Είναι οι μεταρρυθμίσεις στην οικονομία, που θα κρίνουν τα πάντα. Όχι εκείνες σε παρωνυχίδες του τοπίου. Εδώ κρίνεται η τύχη της χώρας. Και φυσικά, η πολιτική τύχη του Τσίπρα.