Στήριξη σε επενδύσεις, αλλά και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις θα πρέπει να προσφέρει ο νέος προϋπολογισμός της Ευρωζώνης, όπως προέκυψε από τη συνεδρίαση του Eurogroup και του Ecofin.
Θα είναι δηλαδή ένα βοηθητικό εργαλείο στην κατεύθυνση της εμβάθυνσης της οικονομικής ενοποίησης, αλλά σε καμία περίπτωση ένας κανονικός προϋπολογισμός, όπως αυτόν που οραματίζονταν οι φεντεραλιστές.
Για το νέο προϋπολογισμό της Ευρωζώνης δεν ενδιαφέρονται μόνο τα 19 μέλη της νομισματικής ένωσης, αλλά και οι υπόλοιπες κυβερνήσεις των 27, που βρίσκονται στον προθάλαμο για ένταξη στη νομισματική ένωση. Δεν συμφωνούν όλοι στην ανάγκη περαιτέρω ενοποίησης, αλλά και εκείνοι που την αναγνωρίζουν δεν συμφωνούν απαραίτητα στη μορφή, που αυτή θα πρέπει να λάβει.
Η Γερμανία για παράδειγμα θέλει πιο στενό συντονισμό και έλεγχο των δημοσιονομικών πολιτικών των κρατών- μελών, αλλά όχι πραγματική δημοσιονομική ικανότητα της Ευρωζώνης, που θα σήμαινε μεταξύ άλλων δημοσιονομικές μεταβιβάσεις και έκδοση κοινών ευρωομολόγων. Στο πλευρό της η Ολλανδία και ορισμένα από τα νεότερα μέλη της νομισματικής ένωσης.
Έτσι η πρόταση για έναν προϋπολογισμό που θα μπορούσε να διαδραματίσει σταθεροποιητικό ρόλο σε μελλοντικές κρίσεις και να συμβάλλει ουσιαστικά στην προσπάθεια σύγκλισης των κρατών- μελών δεν προχώρησε. Όπως εξήγησε ο πρόεδρος του Eurogroup, Μάριο Σεντένο, τα κράτη μέλη θα προτείνουν ποια επενδυτικά προγράμματα και μεταρρυθμίσεις θα χρηματοδοτούνται μέσω του νέου εργαλείου- σε ευθυγράμμιση με τις προτεραιότητες, που θέτει η Κομισιόν στο Ευρωπαϊκό Εξάμηνο.
Πάντως έστω και σε αυτή τη μορφή ο προϋπολογισμός είναι ένα βήμα, το οποίο θεωρείται πολύ σημαντικό, σε μία περίοδο μάλιστα κατά την οποία η Βρετανία ετοιμάζεται να αποχαιρετίσει την Ευρωπαϊκή Ένωση και οι ευρωσκεπτικιστικές φωνές εμφανίζονται ενισχυμένες.
Θα είναι δηλαδή ένα βοηθητικό εργαλείο στην κατεύθυνση της εμβάθυνσης της οικονομικής ενοποίησης, αλλά σε καμία περίπτωση ένας κανονικός προϋπολογισμός, όπως αυτόν που οραματίζονταν οι φεντεραλιστές.
Για το νέο προϋπολογισμό της Ευρωζώνης δεν ενδιαφέρονται μόνο τα 19 μέλη της νομισματικής ένωσης, αλλά και οι υπόλοιπες κυβερνήσεις των 27, που βρίσκονται στον προθάλαμο για ένταξη στη νομισματική ένωση. Δεν συμφωνούν όλοι στην ανάγκη περαιτέρω ενοποίησης, αλλά και εκείνοι που την αναγνωρίζουν δεν συμφωνούν απαραίτητα στη μορφή, που αυτή θα πρέπει να λάβει.
Η Γερμανία για παράδειγμα θέλει πιο στενό συντονισμό και έλεγχο των δημοσιονομικών πολιτικών των κρατών- μελών, αλλά όχι πραγματική δημοσιονομική ικανότητα της Ευρωζώνης, που θα σήμαινε μεταξύ άλλων δημοσιονομικές μεταβιβάσεις και έκδοση κοινών ευρωομολόγων. Στο πλευρό της η Ολλανδία και ορισμένα από τα νεότερα μέλη της νομισματικής ένωσης.
Έτσι η πρόταση για έναν προϋπολογισμό που θα μπορούσε να διαδραματίσει σταθεροποιητικό ρόλο σε μελλοντικές κρίσεις και να συμβάλλει ουσιαστικά στην προσπάθεια σύγκλισης των κρατών- μελών δεν προχώρησε. Όπως εξήγησε ο πρόεδρος του Eurogroup, Μάριο Σεντένο, τα κράτη μέλη θα προτείνουν ποια επενδυτικά προγράμματα και μεταρρυθμίσεις θα χρηματοδοτούνται μέσω του νέου εργαλείου- σε ευθυγράμμιση με τις προτεραιότητες, που θέτει η Κομισιόν στο Ευρωπαϊκό Εξάμηνο.
Πάντως έστω και σε αυτή τη μορφή ο προϋπολογισμός είναι ένα βήμα, το οποίο θεωρείται πολύ σημαντικό, σε μία περίοδο μάλιστα κατά την οποία η Βρετανία ετοιμάζεται να αποχαιρετίσει την Ευρωπαϊκή Ένωση και οι ευρωσκεπτικιστικές φωνές εμφανίζονται ενισχυμένες.
