Εθνική προσπάθεια πριν να είναι αργά...

Οι φίλοι και ομοίως αναξιοπαθούντες Ιταλοί το λένε «vivere pericolosamente». Εμείς εδώ στην Ελλάδα το ονομάζουμε «ζην επικινδύνως».




Οπως κι αν λέγεται αυτή η κατάσταση της μόνιμης ροπής προς την ισορροπία τρόμου, η χώρα σίγουρα παίρνει χρυσό μετάλλιο στο άθλημα.

Εδώ και μια πενταετία η οικονομία βρίσκεται διαρκώς στο χείλος του γκρεμού, με ελάχιστες «ανάσες» αισιοδοξίας. Και φυσικά τους πολίτες σε συνεχή πίεση, τις επιχειρήσεις σε απαξίωση και την αγορά σε... κώμα.

Ωστόσο, φαίνεται ότι η χώρα μπαίνει σε μια από τις δυσκολότερες περιόδους των τελευταίων ετών με άδηλο το μέλλον και με τα σενάρια καταστροφής να πληθαίνουν. Το χρηματοδοτικό κενό ήδη πνίγει τη χώρα, η οποία θα χρειαστεί μέσα στο 2015 γύρω στα 35 δισ. ευρώ ρευστότητα μόνο για τα δάνειά της. Δηλαδή, περί τα 20 δισ. για χρεολύσια και άλλα 15 δισ. για την ανακύκλωση εντόκων και ομολόγων. Σ' αυτό το ποσό θα πρέπει να προστεθούν επίσης μερικά δισ. ευρώ που απαιτούνται για την πληρωμή μισθών και συντάξεων, χρήματα που βγαίνουν από τα δημόσια ταμεία, όταν αυτά είναι γεμάτα. Με τα έσοδα, ωστόσο, να βρίσκονται σε πορεία κατάρρευσης, είναι πλέον σίγουρο ότι κάποια στιγμή μέσα στη χρονιά θα τεθεί θέμα αδυναμίας του κράτους να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις του.

Οι ξένοι το λένε «πιστωτικό γεγονός», εμείς «στάση πληρωμών». Οπως και να το «βαφτίσουμε», αφού η αλλαγή ονομάτων είναι της μόδας, είναι αυτό που λέμε «στροφή στον ρεαλισμό». Τα νούμερα είναι αμείλικτα, όπως αμείλικτοι είναι και οι δανειστές που λένε ότι, αν δεν εφαρμοστούν τα συμφωνηθέντα, δεν θα δοθεί ούτε ένα ευρώ προκαταβολικά στην Ελλάδα.

Οπότε στη χώρα μένουν δύο δρόμοι. Ο ένας είναι η στάση πληρωμών, κάτι που σημαίνει ότι η οικονομία βρίσκεται σε καθεστώς χρεοκοπίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Ο δεύτερος δρόμος είναι ενός νέου προγράμματος, δηλαδή μνημονίου που, ωστόσο, θα έχει και σκληρούς όρους. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει, εκτός κι αν η κυβέρνηση βγάλει λαγό από το καπέλο.

Σε κάθε περίπτωση, στις επόμενες 120 ημέρες θα γίνει το κρισιμότερο ίσως τεστ για την ελληνική οικονομία, από το 2009 και έπειτα.

Επειδή το διακύβευμα είναι μεγάλο, δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Απαιτείται εθνική στρατηγική, ένας διαρκής συναγερμός και μια γενική «επιστράτευση» των υγιών πολιτικών και οικονομικών δυνάμεων της χώρας. Οι πολιτικοί πρέπει να παραμερίσουν τις διαφορές, να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι και να χαράξουν μια κοινή γραμμή εξόδου από την κρίση. Οποιος δεν το κάνει και οχυρώνεται πίσω από κομματικά και προσωπικά συμφέροντα θα λογοδοτήσει όταν έρθει η ώρα. Στην κρίσιμη στιγμή, που δεν πρέπει να χαθούν οι θυσίες του ελληνικού λαού, χρειάζεται μια πατριωτική προσπάθεια χωρίς αποκλεισμούς και αντιπαραθέσεις.

Διότι κανείς δεν θέλει να γίνει ο διαχειριστής μιας κατεστραμμένης χώρας.