Οι καλύτεροι φίλοι «ύφεσης» και «λιτότητας»

Ως γνωστόν ο δρόμος προς την κόλαση μπορεί να είναι στρωμένος με καλές προθέσεις.



Με τις ίδιες καλές προθέσεις που είναι στρωμένος και δρόμος της υποτιθέμενης διαπραγμάτευσης με τους Ευρωπαίους εταίρους και δανειστές, όπου, χωρίς διαφανή αναφορά και ενημέρωση προς τους πολίτες για τις διατυπούμενες θέσεις ένθεν κακείθεν, προεξάρχουν οι αλλεπάλληλες κυβερνητικές διακηρύξεις εναντίον της «ύφεσης» και της «λιτότητας». Στα λόγια. Στα έργα;

Παρά τα δημοσκοπικά ευρήματα βάσει των οποίων επικρατεί να αξιολογούνται οι κυβερνητικές συμπεριφορές, στην πραγματική οικονομία οι τάσεις διαμορφώνονται διαφορετικά. Δεν θα είναι άλλωστε η πρώτη φορά όπου μία νέα κυβέρνηση αρχικά ευημερεί δημοσκοπικά, αλλά λόγω των υποκειμένων οικονομικών και κοινωνικών εξελίξεων βρίσκεται σε σχετικά σύντομο χρόνο σε κενό πολιτικής αποτελεσματικότητας και κοινωνικής στήριξης. Και μετά το 2009 όσο οι κυβερνήσεις πέφτουν, τόσο σμικρύνεται η περίοδος χάριτος και ανοχής.

Εν προκειμένω τρεις μήνες μετά τις εκλογές όλα δείχνουν ότι οι ψηφοφόροι απλά απέρριψαν τους προηγούμενους, επέλεξαν την αναγκαία κίνηση, και έδωσαν μια ευκαιρία στους επόμενους ενός πολιτικού συστήματος ορισμένων ορίων και δυνατοτήτων. Τρεις μήνες μετά και παρά την εκτενέστατη μνημονιο-αντιμνημονιακή φιλολογία, τις «διαπραγματεύσεις» κ.ο.κ., δεν έχει παρουσιασθεί, ούτε με λόγια, ούτε με δείγματα έργων, ένα σχέδιο για την Ελλάδα. Σε κάθε πεδίο βασιλεύει η αναβολή και ο ετεροπροσδιορισμός.

Στην πράξη, στο καλό σενάριο έχουμε όση «ύφεση» είχαμε και πριν και όση «λιτότητα» είχαμε και πριν. Βέβαια όπως έχουμε υποστηρίξει κατ’ επανάληψιν, ούτε αυτό που έζησε και ζει η ελληνική οικονομία είναι «ύφεση», αλλά αντιθέτως «διαρθρωτική κατάρρευση» και υπό την παρούσα παραγωγική διάρθρωση και με τις υφιστάμενες παραγωγικές δυνατότητες όπως αυτές διαμορφώθηκαν πριν από την κρίση, και έως το 2008-2009, αυτό το ΑΕΠ μπορεί να έχει. Ούτε αυτό που υφίσταται η ελληνική κοινωνία είναι ακριβώς «λιτότητα», αλλά είναι η αναπόφευκτη προσαρμογή στις πραγματικές εισοδηματικές δυνατότητές της, αλλά με ιδιαίτερες και διατηρούμενες εσωτερικές ανισότητες, μεταξύ κατ΄ αρχήν δημόσιου και ιδιωτικού τομέα και επιμέρους περιοχών τους.

Στην πράξη, και η «ύφεση» και η «λιτότητα», παρά τις περί του αντιθέτου προθέσεις και διαβεβαιώσεις, επιδεινώνονται. Η μεγέθυνση, εάν εντέλει υπάρξει το 2015, θα είναι ισχνή, και ο κίνδυνος επιστροφής της ανεργίας σε νέα ανοδική τάση είναι βάσιμος. Άλλωστε ο δείκτης της ανεργίας και η εξέλιξη του ποσοστού απασχόλησης είναι ο καλύτερος δείκτης αυτού που ονομάζεται «ύφεση» και «λιτότητα» και οι χιλιάδες μακροχρόνια άνεργοι του ιδιωτικού τομέα - που πλησιάζουν το 1 εκατομμύριο, είναι τα μεγαλύτερα «θύματα» της λιτότητας.

Αν υπάρχει κάτι που θα πρέπει να πουν και κυρίως να πράξουν οι πολιτικοί εχθροί της «ύφεσης» και της «λιτότητας» είναι για την αντιμετώπιση της ανεργίας, βραχυπρόθεσμα, μεσοπρόθεσμα, μακροπρόθεσμα, και σε αυτό δυστυχώς τα δείγματα δεν φαίνονται επαρκή ώστε να στοιχειοθετούν «σχέδιο». Κι αυτό έχει τον κίνδυνο οι κατά δήλωσή τους εχθροί της «ύφεσης» και της «λιτότητας» να αποδειχθούν εντέλει οι καλύτεροι φίλοι της.