Ανοιχτές πληγές

Η κυβέρνηση Τσίπρα πορεύεται με δύο ανοιχτές και σοβαρές πληγές. Ταυτόχρονα διαθέτει δύο πολιτικά όπλα.



Το ένα της ανήκει. Το άλλο της προσφέρεται από τρίτους. Αυτά τα όπλα -και κυρίως το δικό της- απειλούνται από τις πληγές της. Οι ίδιες συνιστούν μεγάλο κίνδυνο για τη χώρα. Τούτη η πραγματικότητα προσδιορίζει την ευρύτερη εικόνα που βιώνουμε. Την ίδια ώρα βεβαίως, τα πάντα βρίσκονται στον αέρα, ενώ αλλάζουν από μέρα σε μέρα. Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

Κατ’ αρχήν, όπως δείχνουν στοιχεία αξιόπιστων δημοσκοπήσεων, η κυβέρνηση αρχίζει ήδη να πορεύεται με δύο εικόνες, που διαφέρουν μεταξύ τους. Η συνολική εικόνα της κυβέρνησης καταγράφει ήδη αισθητή φθορά. Αν εξαιρέσει κανείς την εξωτερική πολιτική, σε όλους τους άλλους τομείς, η κυβέρνηση βαθμολογείται από μέτρια έως κάτω του μετρίου. Ιδιαίτερα χαμηλή βαθμολογία συγκεντρώνει στα ζητήματα ασφάλειας και μετανάστευσης. Εδώ, ο ψευτοπροοδευτισμός της αποδοκιμάζεται απερίφραστα. Όμως η κυβέρνηση είναι επίσης ευάλωτη στην πολιτική της στην Παιδεία, στη Δημόσια Διοίκηση, στην Υγεία, αλλά και στην Οικονομία. Σε όλους αυτούς τους τομείς, οι ιδεοληπτικοί δογματισμοί έχουν πολιτικό κόστος. Γενικότερα, η ανασφάλεια μεγαλώνει.

Κεντρικό όπλο της κυβέρνησης είναι ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, κάτι που έχουμε από καιρό επισημάνει. Βεβαίως και εδώ υπάρχει κάποια φυσιολογική φθορά. Καθώς όμως η φρεσκάδα του υποχωρεί, αυτή αναπληρώνεται από την ενισχυόμενη «πρωθυπουργική» του παρουσία. Ο Τσίπρας κερδίζει σε στιβαρότητα. Είναι πάντα επικοινωνιακός και ταυτόχρονα συνετός. Το τελευταίο διάστημα εμφανίζεται όλο και πιο ώριμος. Σε ένα πολιτικό σκηνικό το οποίο έχουμε ήδη χαρακτηρίσει ως «ραγισμένο», αποτελεί τη μόνη δυναμική ελπίδα για τη χώρα. Από μια χαοτική, ανερμάτιστη και συχνά ανόητη κυβέρνηση, φαντάζει ως η μόνη εστία λογικής. Γι’ αυτό είναι πολιτικά κυρίαρχος.

Η κυριαρχία του όμως τροφοδοτείται και από τους αντιπάλους του. Αυτό είναι το δεύτερο όπλο του. Κάθε εμφάνιση των Σαμαρά - Βενιζέλου θυμίζει στους δυσαρεστημένους και προβληματισμένους από την κυβέρνηση, ότι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ αποτελούν ένα απεχθές παρελθόν, που δεν θέλουν να ξαναδούν. Το ΠΑΣΟΚ άλλωστε έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του. Όσο για τη ΝΔ, όσο μένει στην ηγεσία της ο Σαμαράς και η υπερδεξιά παλαιοκομματική ομάδα του, οι ψηφοφόροι τη θεωρούν το απολύτως χειρότερο. Εδώ όμως τελειώνουν τα καλά νέα για την κυβέρνηση. Εμφανίζονται λοιπόν οι δύο ανοιχτές πληγές.

Η πρώτη αφορά πολλούς ανεπαρκείς και ιδεοληπτικούς υπουργούς. Αρκετοί φαντασιώνονται πάγωμα σε οποιαδήποτε αποκρατικοποίηση. Αν συμβεί αυτό, δεν θα υπάρξει συμφωνία με τους δανειστές. Άλλοι προσδοκούν διορισμούς στο Δημόσιο, που εξοργίζουν τους ψηφοφόρους. Υπάρχουν επίσης εκείνοι που θεωρούν «προοδευτικό» το να αφήνονται ακραίες μειοψηφίες να παρανομούν και να καταστρέφουν. Στο μεταναστευτικό ήδη κυριαρχεί ένας τραγέλαφος. Στην Παιδεία, ο απόλυτος αναχρονισμός εκλαμβάνεται ως «αριστεροσύνη». Το άρρωστο κράτος κινδυνεύει να γίνει ακόμη πιο άρρωστο, ως ταφόπλακα στην οικονομία και στην κοινωνία.

Η πιο σοβαρή και άμεση πληγή όμως είναι το πώς διαπραγματεύεται ο υπουργός Οικονομικών. Ό,τι έχτισε ο Τσίπρας με τη Μέρκελ, το γκρέμισε ο Βαρουφάκης στο Eurogroup με τη διαχρονική παρουσία του, όταν κατέστρεφε συμμαχίες τη μία μετά την άλλη. Ταυτόχρονα, όλο αυτό το διάστημα, έχει εξοργίσει με τις γενικολογίες και την προχειρότητά του, υπό την ομπρέλα της «δημιουργικής ασάφειας», όταν το ζητούμενο είναι καθαρές δεσμεύσεις για μεταρρυθμίσεις. Ήδη, ο υπουργός Οικονομικών αποτελεί αχίλλειο πτέρνα της κυβέρνησης - κάτι που αναλύω στο σημερινό «ΈΘΝΟΣ».

Θετικό είναι ότι ουσιαστικά αλλάζει η διαπραγματευτική ομάδα και με την αλλαγή αυτή βελτιώνονται οι προοπτικές να επιτευχθεί συμφωνία και να αποφευχθεί η καταστροφή. Για τον Αλέξη Τσίπρα, η σύγκρουση με όλα αυτά τα προβλήματα αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για να διασφαλίσει την πολιτική του κυριαρχία. Ο απειλητικός πολιτικός αντίπαλος του πρωθυπουργού βρίσκεται εντός των κομματικών τειχών. Ένας ικανός ηγέτης κρίνεται και από το εάν έχει ή όχι ισχυρά ένστικτα αυτοσυντήρησης. Η κίνηση αυτοπροστασίας του Τσίπρα από το «πρόβλημα Βαρουφάκη» δείχνει ότι διαθέτει τα ένστικτα αυτά. Έτσι, αυξάνουν οι πιθανότητες ο πρωθυπουργός να προστατεύσει και τη χώρα.