Η πολυδιάσπαση των κομμάτων, κίνδυνος για την πατρίδα και τη Δημοκρατία

Η Δημοκρατία και το πολιτικό σύστημα χρειάζονται δύο ισχυρά πόδια για να βασιστούν και να λειτουργήσουν αποτελεσματικά, εφαρμόζοντας στην πράξη το σύστημα «των ελέγχων και των ισορροπιών» που μας διαφοροποιεί από άλλα καθεστώτα, την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση.




Όταν το ένα από αυτά πληγώνεται, τότε τραυματίζεται όλο το δημοκρατικό σύστημα επηρεάζοντας καταλυτικά και τη λειτουργία του άλλου.

Στην αρχή της κρίσης, όταν η τότε ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας επιτίθονταν στο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκοντας να τον δαιμονοποιήσει προκειμένου να τον αντιμετωπίσει, έγινα δυσάρεστος επισημαίνοντας ότι «η απειλή της Δημοκρατίας δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η πολυδιάσπαση του πολιτικού μας συστήματος». Αυτή η πολυδιάσπαση δεν υπονομεύει μόνο την πολιτική σταθερότητα και την προοπτική ανάκαμψης της οικονομίας, αλλά αποδυναμώνει και το γεωστρατηγικό μας ρόλο, εκθέτοντάς σε κίνδυνο ακόμα και τα εθνικά μας δίκαια.

Αυτή τη δοκιμασία τα κυβερνητικά κόμματα τη βίωσαν ήδη στην πρώτη της φάση και προς το παρόν την αντιμετώπισαν με εθνικές εκλογές, που επιβάρυναν σημαντικά την εθνική οικονομία και εξήντλησαν γρήγορα το πολιτικό τους κεφάλαιο. Τη δεύτερη φάση άρχισαν να τη βιώνουν τώρα, που λόγω των πρόσφατων διαγραφών έφτασαν να στηρίζουν την κοινοβουλευτική τους πλειοψηφία σε τρεις μουσουλμάνους βουλευτές της Θράκης, οι οποίοι εύκολα μπορούν να εταιροπροσδιορίζονται σε σχέση με τα συμφέροντα που εκπροσωπούν.

Η Νέα Δημοκρατία μόλις μπήκε σε ανάλογη περιπέτεια, αφού δεν τόλμησε αμέσως μετά την ήττα του Ιανουαρίου να προχωρήσει συντεταγμένα σε ένα Συνέδριο αυτοκριτικής και σε ομαλή αλλαγή ηγεσίας, διότι κάποιοι τότε μπέρδευαν την εσωκομματική δημοκρατία με την εσωστρέφεια.

Ακόμα κι αν όπως ισχυρίζονται κάποιοι, η πρόσφατη αποτυχία διεξαγωγής της εκλογικής διαδικασίας για την αλλαγή αρχηγού μπορεί να οφείλεται σε συνδυασμό δόλου και ανικανότητας, για το καλό της παράταξης δεν πρέπει τώρα να αποδοθούν οι ευθύνες που προφανώς υπάρχουν.

Αυτό που πρέπει άμεσα να γίνει είναι η διεξαγωγή μια αδέκαστης διαδικασίας για την εκλογή αρχηγού και αμέσως μετά η έναρξη προσυνεδριακής διαδικασίας για τη διεξαγωγή ενός συνεδρίου, που θα στοχεύει στην εκ θεμελίων αναδιοργάνωση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στον προσδιορισμό μια σύγχρονης πολιτικής πλατφόρμας, που θα αποτελέσει πειστική εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης και βεβαίως στην ευρεία ανανέωση προσώπων με αξιολογικά όμως κριτήρια.

Επειδή στην πολιτική τα κόμματα λειτουργούν σα συγκοινωνούντα δοχεία, κανείς δεν πρέπει να εύχεται τη διάλυση του αντιπάλου του, διότι αυτό θα λειτουργήσει ως μπούμερανγκ.

Είναι ευθύνη όλου του πολιτικού συστήματος να θωρακίσει τις άμυνες του και να μην αφεθεί σε εσωτερικά ή εξωτερικά συμφέροντα να το αλώσουν ή να το διαλύσουν, διότι αυτό θα έχει τραγικές επιπτώσεις στη χώρα. Η δημιουργία ενός πολυδιασπασμένου πολιτικού παζλ, αφαιρεί την πρωτοβουλία από δημοκρατικά νομιμοποιημένα κόμματα, παροπλίζει τους πολίτες και αφήνει τη χώρα έρμαιο ντόπιων και ξένων ανεξέλεγκτων κέντρων και μάλιστα σε μία εποχή που γύρω μας συντελούνται κοσμογονικές και επικίνδυνες αλλαγές.

Το ελληνικό πολιτικό σύστημα αναμφίβολα χρειάζεται ποιοτικές μεταβολές σε δομές, σε πρόσωπα, σε πολιτικές και σε νοοτροπία. Αυτές μπορούν να συντελεστούν μόνο αν υπάρχει η βούληση και ο σεβασμός στους κανόνες της εσωκομματικής δημοκρατίας. Όσο περισσότερη ευθύνη μεταβιβάσεις στους πολίτες, τόσο πιο υπεύθυνα εκπαιδεύονται να αποφασίζουν. Καλύτερη δημοκρατία στα κόμματα, σημαίνει περισσότερη και ισχυρότερη δημοκρατία στον τόπο.