Η χώρα που έβλεπε ορόσημα να περνούν

Στο λεξικό η μεταφορική σημασία της λέξης «ορόσημο» είναι: «Ενα γεγονός ή στιγμή που συνιστά σταθμό στην ιστορία».



Είναι, λοιπόν, σταθμός στην ιστορία κάθε φορά που μπαίνει ένα ορόσημο για την οικονομία. Και κάθε φορά που περνά είναι ήττα για τη χώρα και τις προοπτικές της.

Ενα ακόμη ορόσημο, η 26η Ιανουαρίου, χάθηκε, καθώς όλα δείχνουν ότι απόφαση για ολοκλήρωση της αξιολόγησης δεν μπορεί να υπάρξει. Το ανοικτό μέτωπο θα παραμείνει ανοικτό μέχρι το επόμενο... ορόσημο της 20ής Φεβρουαρίου κι έχει ο Θεός για το πότε τελικά θα υπάρξουν θετικές εξελίξεις.

Εν τω μεταξύ, η αβεβαιότητα και ο χαμένος χρόνος κοστίζουν σε χρήμα. Το δείχνει η ίδια η αγορά, το λένε οι επιχειρηματίες, το αποδεικνύει η «ημιθανής» κατάσταση στο Χρηματιστήριο. Κυρίως, το επιβεβαιώνει η έλλειψη επενδυτικών κινήσεων. Σε μια χώρα που κυριαρχεί η έλλειψη σταθερότητας στην οικονομία, μόνο ένας τρελός θα έρθει να επενδύσει.

Σίγουρα την ευθύνη για τις συνεχείς καθυστερήσεις δεν την έχει μόνο η ελληνική κυβέρνηση. Και η τρόικα κωλυσιεργεί σε βασικά θέματα της αξιολόγησης και δείχνει ορισμένες φορές να μη θέλει να κλείσει το ελληνικό ζήτημα.

Ομως, ποιον «καίει» περισσότερο η ολοκλήρωση της διαπραγμάτευσης; Οι δανειστές μπορούν να ζήσουν και χωρίς συμφωνία, η Ελλάδα δεν μπορεί να βρίσκεται διαρκώς στην κόψη του ξυραφιού.

Υποχρέωση της κυβέρνησης είναι να μην καθυστερεί εσκεμμένα. Να κάνει ό,τι είναι δυνατόν προκειμένου να μη χάνει τις ημερομηνίες - σταθμούς. Κυρίως να μην επιστρέφει σε συνθήκες «δημιουργικής ασάφειας», που απλά επιδεινώνουν το πρόβλημα και πιέζουν την οικονομία.

Είναι αναφαίρετο δικαίωμά της να μην αποδέχεται νέα, σκληρά μέτρα που ζητούν οι δανειστές, αλλά αυτό θα πρέπει να το ξεκαθαρίσει μία και καλή. Κι αν οι δανειστές θελήσουν τη ρήξη, τότε και η Αθήνα θα πρέπει να έχει plan B. Μια ακόμη δημιουργική ασάφεια απλά θα επαναφέρει τον εφιάλτη του 2015.